สายลมยามเช้าพัดผ่านสวนกว้าง กลิ่นดินชื้นจากฝนเมื่อคืนลอยอวลอยู่ในอากาศ แต่สำหรับเด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าทำงานในร่องดิน กลิ่นเหล่านั้นไม่ได้ให้ความรู้สึกสดชื่นนัก ตรงกันข้าม มันกระตุ้นอาการพะอืดพะอมที่กำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก
ร่างผอมบางสั่นสะท้านเล็กน้อย ยกมือขึ้นกดหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นอย่างช้า ๆ ด้วยความไม่เข้าใจ
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้มาอยู่ในร่างกายเขาได้อย่างไร
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเด็กเป็นใคร ชื่ออะไร หรือหน้าตาเป็นแบบไหน
ทุกอย่างในความทรงจำล้วนพร่าเลือน มีเพียงร่างกายที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนที่เป็นเครื่องยืนยันว่ามีชีวิตอีกชีวิตหนึ่งกำลังก่อเกิดอยู่ในตัวเขา
"เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจแผ่วเบาหลุดออกมา ขณะที่มือยังคงขยับถอนหญ้าตามคำสั่งของคนสวนที่มอบงานให้
งานในสวนไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่เคยทำมาก่อน มือที่ไม่คุ้นชินเต็มไปด้วยรอยแผลถลอกจากการจับจอบอย่างผิดวิธี ร่างกายที่อ่อนเพลียจากอาการแพ้ท้องทำให้ทุกการเคลื่อนไหวเชื่องช้ากว่าปกติ แต่ถึงอย่างนั้น...เขาก็ไม่มีทางเลือก
บ้านหลังใหญ่นั้นไม่เคยมองเขาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่
พวกเขาเพียงแค่ "เก็บ" เขามาไว้ในที่ที่ไกลที่สุดจากสายตาของใครต่อใคร
กระท่อมท้ายสวน ห้องเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีข้าวของเครื่องใช้ใด ๆ นอกจากเสื้อผ้าสองสามชุดที่ได้รับมา และอาหารที่ต้องแลกมาด้วยแรงงานในแต่ละวัน
ไม่มีใครสนใจว่าเขาจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครถามว่าเขารู้สึกแบบไหน
แม้แต่ตัวเขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าควรรู้สึกอะไร
"เจ้าเด็กใหม่! ถอนหญ้าก็อย่าเหม่อจนมาถอนที่มีแดดสิ เหนื่อยก็ไปพักก่อน เป็นลมเป็นแล้งเข้าเจ้าตัวเล็กในท้องรับไม่ไหวเอานะ"
เสียงตะโกนจากหัวหน้าคนสวนดังขึ้น เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบเร่งมือทำให้เสร็จแล้วค่อยไปพัก แม้ว่าร่างกายจะอ่อนล้าเพียงใด แต่เขาก็ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ไปก่อน พี่ๆเขาก็มาช่วยในส่วนของเราตั้งหลายครั้ง เพื่อให้งานเสร็จสิ่นตามกำหนด
เพราะนั่นเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เขายังอยู่ที่นี่ได้
อย่างน้อย...ก็จนกว่าท้องนี้จะโตมากกว่านี้
จนกว่าจะถึงวันที่เขาจะต้องตัดสินใจ ว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตของตัวเองและเด็กที่กำลังจะลืมตาดูโลก...