เมฆกะพริบตาปริบ ๆ มองไปทางเรือนใหญ่ที่เสียงทะเลาะเงียบลงแล้ว ก่อนจะหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย
"ถ้าอย่างนั้น...ให้ใครสักคนนำทางผมไปได้ไหมครับ?"
ธีร์ที่ยังคงหงุดหงิดจากเรื่องเมื่อครู่หันกลับมามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
"อะไรนะ?"
"ผมจำทางไม่ได้จริง ๆ ครับ บ้านหลังนี้มันใหญ่มาก" เมฆพูดตรงไปตรงมา "แล้วก็...ขอบคุณนะครับที่ให้กลับไปอยู่ที่เดิม"
ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย นี่เขาฟังที่ทะเลาะกันมาแล้วยังคิดว่าต้องกลับไปอยู่ที่เรือนเล็กร้างๆนั่นอีกเหรอ?
"แล้วฉันพูดตอนไหนว่าเธอต้องกลับไปที่นั่น?"
"อ้าว? ไม่ใช่เหรอครับ?" เมฆเอียงคอ "ถ้าอย่างนั้นผมต้องทำงานอะไรต่อครับ? ผมยังต้องเป็นคนสวนอยู่ไหม?"
ธีร์ไม่ตอบ เขาเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าในหัวของเมฆมีอะไรอยู่กันแน่
"จริงสิ ผมก็อยากถามเจ้าของที่นี่มานานแล้วครับ" เมฆพูดต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้แปลกแค่ไหน "มะม่วงที่ท้ายสวน ผมกินได้ไหมครับ?"
"มะม่วง?" ธีร์ทวนคำอย่างไม่แน่ใจว่านี่ใช่เวลามาถามเรื่องนี้หรือเปล่า
"ครับ" เมฆพยักหน้า "ผมเห็นมันตั้งแต่ทำงานที่สวนแล้ว มันหอมมากเลย ตอนนี้ก้อนนุ่นก็ทำให้ผมหิวอยู่ตลอด อยากกินมากเลยครับ... แต่มันคิดเงินไหมครับ?"
ธีร์ยืนนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะหลุดถอนหายใจยาวออกมา
"ไม่ต้องจ่าย" เขาตอบเสียงเรียบ "และเธอไม่ต้องกลับไปอยู่เรือนท้ายสวนแล้ว"
—
หลังจากส่งเมฆกลับไปที่ห้องที่เตรียมไว้ให้แล้ว ธีร์ก็หายตัวไปสักพัก และกลับมาพร้อมกับมะม่วงสุกลูกโต
เมฆเงยหน้ามองมะม่วงในมือของธีร์ ก่อนจะกะพริบตาอย่างงุนงง
"นี่คือ...?"
"มะม่วงที่ท้ายสวน" ธีร์ตอบสั้น ๆ วางมันลงตรงหน้าเมฆ "ถ้าอยากกินอะไร ก็บอกฉันได้ตลอด"
เมฆยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดกับลูกในท้องเบา ๆ "ก้อนนุ่น วันนี้เราจะได้กินมะม่วงแล้วนะ"
ธีร์มองภาพนั้นเงียบ ๆ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจกับตัวเอง
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นแบบนี้ได้
—
สองวันถัดมา ธีร์เดินผ่านเรือนหลังใหญ่และเห็นเด็กหนุ่มที่เดินออกมาจากเรือนท้ายสวน
เมฆดูเหมือนจะเริ่มจดจำเส้นทางได้แล้ว และเขากำลังถือของบางอย่างติดมือมาด้วย
"เธอไปทำอะไรที่นั่น?"
"ไปเอาของเล่นของก้อนนุ่นครับ" เมฆตอบอย่างไม่ลังเล ยกของเล่นไม้เก่า ๆ ที่ทำจากเศษไม้มาประกอบกันขึ้นมาให้ดู
ธีร์มองใบหน้าที่มีรอยยิ้มจาง ๆ ของเมฆขณะพูดกับลูกในท้อง แล้วก็รู้สึกได้ว่าครั้งนี้มันดูสดใสกว่าครั้งก่อน ๆ
แม้จะไม่ได้จำอะไรเลย แต่ก็ดูเหมือนว่าเมฆยังคงมีสิ่งที่เขารักและหวงแหนอยู่เสมอ
และนั่นทำให้ธีร์รู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก...