ในเรือนใหญ่ ไม่มีเรื่องไหนหลุดรอดจากสายตาของเหล่าคนงานไปได้
และตอนนี้ เรื่องที่ถูกพูดถึงมากที่สุดคือ—
"คุณชายดูแปลกไปหรือเปล่า?"
"แปลกยังไง?"
"ก็คุณธีร์น่ะสิ ดูสนใจคุณเมฆเกินไปแล้วนะ"
"จริงด้วย เมื่อก่อนขนาดพวกเรามองหน้ายังแทบไม่อยากสบตา แต่ตอนนี้เดินตามคุณเมฆแจเลย!"
คนงานหลายคนรวมกลุ่มกระซิบกระซาบในช่วงเวลาพัก ขณะที่เมฆกำลังเดินเล่นในสวน ส่วนธีร์ก็ตามมาห่าง ๆ อย่างที่ทำมาเป็นอาทิตย์แล้ว
"หรือว่า…"
"หรือว่าอะไร?"
"คุณธีร์จะหลงคุณเมฆเข้าแล้ว?"
เสียงฮือฮาดังขึ้นในหมู่คนงาน
"ไม่ได้หรอก! ก็คุณธีร์ต้องแต่งงานกับคุณหนูคนนั้นไม่ใช่เหรอ?"
"ก็ใช่ แต่ดูสิ ถ้าไม่บอกว่าเป็นหัวหน้ากับลูกจ้าง ฉันนึกว่าเป็นสามีภรรยาไปแล้วนะ"
"แค่พ่อของลูกน่ะสิ"
"โธ่ คนมีลูกด้วยกันแล้ว มันก็ไม่แน่หรอก"
ในขณะที่เหล่าคนงานกำลังสนุกสนานกับการจับคู่เจ้านาย เมฆเองก็ยังคงใช้ชีวิตของตัวเองตามปกติ
เขายังชอบเดินเล่น ยังชอบแวะไปเรือนเล็ก และยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนเดิม
สิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงอย่างเดียว—
ธีร์
ธีร์ที่เดินตามเขาไปทุกที่
"คุณธีร์ครับ" เมฆหันไปมองคนที่เดินตามหลังมาเป็นรอบที่สามของวัน
"อะไร"
"คุณไม่ต้องตามผมหรอกครับ"
ธีร์เลิกคิ้ว "ทำไม"
"ก็แค่เดินเล่นเอง"
"ฉันมีสิทธิ์จะเดินที่นี่"
"ครับ ผมไม่ได้ว่าอะไร" เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่เดินตามกันแบบนี้ คนอื่นเขาแปลกใจกันนะครับ"
ธีร์ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองไปทางเหล่าคนงานที่แสร้งทำเป็นก้มหน้าก้มตาทำงานแต่จริง ๆ แล้วแอบฟังพวกเขาอยู่
"…ช่างพวกเขาสิ"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่ถ้าพวกเขาแซวขึ้นมาจะทำยังไงล่ะครับ"
"แซวว่าอะไร"
"ก็คงคิดว่าเราเป็นสามีภรรยากันมั้งครับ"
ธีร์สะอึกไป ก่อนจะหันไปมองเมฆที่พูดไปอย่างไม่คิดอะไร
"ฉันไม่สน" ธีร์พูดเสียงเรียบ "พวกเขาจะพูดยังไงก็เรื่องของพวกเขา"
เมฆยิ้มบาง ๆ "ก็ดีครับ"
ธีร์ขมวดคิ้ว "ดีตรงไหน"
"ถ้าคุณไม่สนใจ คนอื่นก็คงเลิกสนใจเอง" เมฆตอบง่าย ๆ "แต่คุณรู้ไหมครับ ถ้าเดินตามกันแบบนี้บ่อย ๆ เดี๋ยวพวกเขาก็คงคิดว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันจริง ๆ นะ"
ธีร์เงียบไป
'เป็นครอบครัวเดียวกัน'
คำนี้ฟังดูไม่เลวเลยแฮะ