ธีร์จ้องเมฆอยู่นานหลังจากที่ได้ยินคำพูดพวกนั้น
เด็กคนนี้กำลังพูดถึงการย้ายออกจากเรือนใหญ่ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีการถาม ไม่มีการต่อต้าน ไม่มีแม้แต่ความแปลกใจ
"ทำไมเธอถึงคิดว่าเธอต้องไป?"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะตอบกลับมาอย่างง่าย ๆ
"ก็เพราะคุณจะแต่งงานไงครับ"
ธีร์ขมวดคิ้วแน่นขึ้น "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ?"
"ก็ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณมีครอบครัวใหม่" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "อีกอย่าง คนงานก็พูดกันแบบนั้น"
ธีร์กำหมัดแน่นขึ้นอีก
"ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเธอต้องไป"
"แต่ก็ไม่ได้บอกให้ผมอยู่เหมือนกัน" เมฆยิ้มบาง ๆ "ผมแค่เตรียมตัวไว้ล่วงหน้าเท่านั้นเอง"
ธีร์จ้องเด็กหนุ่มที่ยังคงลูบท้องตัวเองอย่างอ่อนโยน เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมเมฆถึงยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ง่ายขนาดนั้น
"ฉันไม่ได้จะให้เธอไปไหน"
เมฆชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองธีร์ตรง ๆ
"หมายความว่ายังไงครับ?"
"หมายความว่าเธอไม่ต้องไปไหนทั้งแม่ทั้งลูก"
เมฆมองธีร์อย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะเม้มปากแน่น "แต่ถ้าภรรยาคุณมาอยู่ที่นี่..."
"ฉันไม่ได้จะแต่งงาน"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "อ้อ...งั้นเหรอครับ"
ธีร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพูดเสียงหนักแน่นกว่าเดิม
"เธออยู่ที่นี่ต่อไปได้ และฉันจะจัดเตรียมทุกอย่างให้ก้อนนุ่นเอง"
เมฆกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะเผลอลูบท้องตัวเองเบา ๆ
"งั้น...ขอเตียงเด็กให้ก้อนนุ่นได้ไหมครับ?"
ธีร์มองเมฆที่ยังคงคิดถึงแต่ลูกอยู่ตลอด แล้วก็ถอนหายใจออกมา
"ฉันจะจัดการให้เอง ไม่ต้องห่วง"
และเป็นครั้งแรกที่เมฆดูเหมือนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างจริงใจ