หลังจากที่ได้คุยกับคุณน้าวิภา เมฆเดินออกจากห้องหนังสืออย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับท่าทีของเธอ เพราะมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เธอจะไม่พอใจ
ยังไงคุณธีร์ก็คงเชื่อฟังแม่ของเขาอยู่ดี
เมฆไม่คิดว่าธีร์จะกล้าขัดคำสั่งคนที่เลี้ยงดูเขามา โดยเฉพาะเรื่องที่สำคัญขนาดนี้ ถ้าแม่ของธีร์ต้องการให้เขาออกไปจริง ๆ มันก็คงเป็นแค่เรื่องของเวลา
เขาไม่ได้รู้สึกผิดหวัง ไม่ได้รู้สึกเจ็บใจ แค่...ทำใจไว้แล้ว
เพราะแบบนั้น เขาถึงต้องเตรียมทุกอย่างให้พร้อม เตรียมทางเลือกสำหรับตัวเองและก้อนนุ่นไว้ล่วงหน้า
ถ้าธีร์แต่งงาน—เขาจะต้องออกไปแน่ ๆ
ถ้าเขาออกไป—ก็ต้องมีที่ให้อยู่
ถ้าเขาไม่มีรายได้—ก็ต้องหาทางเลี้ยงลูกให้ได้
ทุกอย่างมันง่าย ๆ แค่นี้เอง เมฆไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองต้องเรียกร้องอะไรจากที่นี่ เพราะสุดท้ายแล้ว...ที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ของเขา
เขาก้มลงมองหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาเรื่อย ๆ ก่อนจะลูบมันเบา ๆ
"ก้อนนุ่น ถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ เราจะอยู่ด้วยกันให้ได้ ไม่ต้องห่วงนะ"
แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร แต่เขารู้แน่ ๆ ว่า...ก้อนนุ่นคือลูกของเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้ลูกต้องโดดเดี่ยวเด็ดขาด