ธีร์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องมานั่งจ้องหน้าท้องของเมฆแบบนี้
แต่ตอนนี้เขากำลังทำมันอยู่
เมฆนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือหนึ่งลูบท้องตัวเองเบา ๆ ตามนิสัย ส่วนธีร์นั่งอยู่ข้าง ๆ มองหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาอย่างชัดเจน
"...ต้องคุยยังไง?"
เมฆเงยหน้ามองธีร์ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ก็พูดไปเถอะครับ ก้อนนุ่นยังฟังไม่รู้เรื่องหรอก"
ธีร์กลอกตาใส่ ก่อนจะถอนหายใจ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้
"..."
"..."
"...สวัสดีอีกครั้ง"
เมฆพยายามกลั้นขำเมื่อได้ยินธีร์พูดแบบนั้น
"เมื่อวันก่อนก็พูดแบบนี้"
"แล้วเธอจะให้ฉันพูดยังไง?" ธีร์ขมวดคิ้วใส่
"ก็พูดอะไรก็ได้ที่อยากบอกลูกไงครับ"
ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ วางมือลงบนหน้าท้องของเมฆ
"...ฉันยังไม่รู้ว่าฉันเป็นพ่อที่ดีได้ไหม"
เมฆมองธีร์เงียบ ๆ ฟังเขาพูดต่อ
"แต่ฉันจะพยายามเรียนรู้"
ธีร์ลูบหน้าท้องเบา ๆ อย่างไม่คุ้นชินนัก ก่อนจะถอนหายใจ
"...แล้วก็ดูเหมือนว่าแม่ของเธอจะดื้อเอาเรื่อง"
"เฮ้" เมฆประท้วง "ผมไม่ได้ดื้อสักหน่อย"
"เธอดื้อมาก" ธีร์ยืนยัน
เมฆแกล้งเบ้ปากใส่ ก่อนจะกลับไปลูบท้องตัวเองต่อ
"ก้อนนุ่น พ่อของลูกเริ่มคุยกับลูกแล้วนะ" เมฆพูดกับหน้าท้องตัวเองเสียงนุ่ม "แบบนี้พอไหวไหม?"
ธีร์ถอนหายใจแรง ๆ "นี่เธอจะให้ลูกตอบกลับเลยไหม?"
"ถ้าตอบได้ก็ดีสิครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ
ธีร์มองเมฆที่ยังคงพูดคุยกับลูกในท้องอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองค่อย ๆ ผ่อนคลายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
นี่เขากำลังค่อย ๆ ชินกับสิ่งนี้แล้วใช่ไหม?