เมฆนั่งอยู่บนเตียง กำลังตัดผ้าจากเสื้อของตัวเองอย่างตั้งใจ เนื้อผ้านุ่มมือมากจนเขาคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับก้อนนุ่น
"เธอทำอะไร?"
เมฆเงยหน้าขึ้นมองธีร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง "ก็เก็บผ้าไว้ให้ก้อนนุ่นครับ นุ่มดี"
ธีร์ขมวดคิ้วมองเสื้อตัวนั้น "นั่นเสื้อสบาย ๆ ของเธอเองไม่ใช่หรือไง?"
"ใช่ครับ แต่ของลูกสำคัญกว่านี่นา"
ธีร์ถอนหายใจแรง ๆ "ถ้าอยากได้ของลูก เดี๋ยวฉันซื้อให้"
"ไม่ต้องหรอกครับ อันนี้ก็ดีอยู่แล้ว" เมฆพูดพลางลูบเนื้อผ้านุ่ม ๆ "ลูกต้องชอบแน่เลย"
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้า แล้วก็รู้สึกได้ว่าทุกอย่างที่เมฆทำ มักจะนึกถึงลูกเสมอ
—
ธีร์ออกไปทำงานนอกบ้านตามปกติ แต่ครั้งนี้กลับมีเรื่องแปลกไป
ระหว่างที่เดินผ่านร้านค้า เขาเห็นของเด็กเล็กหลายอย่าง ทั้งเสื้อผ้า ผ้าห่ม ตุ๊กตา
เขายืนมองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจหยิบของบางอย่างขึ้นมา พอรู้ตัวอีกที มือของเขาก็เต็มไปด้วยของใช้เด็กเล็กแล้ว
"เอ่อ...คุณจะรับทั้งหมดนี้เลยไหมครับ?" พนักงานถามอย่างงุนงง
ธีร์ชะงักไป ก่อนจะพยายามข่มใจวางของบางชิ้นคืน "ไม่...ยังไม่ต้อง"
ลูกยังไม่ทันเกิดเลย จะซื้ออะไรเยอะแยะ
แต่สุดท้าย...เขาก็ยังถือของบางชิ้นกลับมาด้วยอยู่ดี
เขาเริ่มจะห้ามใจตัวเองไม่ค่อยได้แล้วจริง ๆ ใช่ไหม?