หลังจากอาหารเช้า เมฆนั่งเย็บเสื้อเด็กต่อที่ริมหน้าต่าง แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่น
ธีร์เดินเข้ามาในห้องเงียบ ๆ ก่อนจะนั่งลงข้างหลังเมฆโดยที่เจ้าตัวไม่ทันสังเกต
จนกระทั่งมืออุ่น ๆ สองข้างวางลงบนเอวของเขา แล้วค่อย ๆ ดึงตัวเขาเข้าไปใกล้
เมฆสะดุ้งเล็กน้อย "คุณธีร์?"
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร แค่นั่งซ้อนหลังเมฆแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
"อยู่เฉย ๆ" เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนคลายลงและปล่อยให้ธีร์กอด
มือของธีร์เลื่อนมาวางบนหน้าท้องของเมฆ ลูบเบา ๆ อย่างระมัดระวัง
"ก้อนนุ่นกำลังทำอะไรอยู่?" ธีร์พึมพำ
เมฆหัวเราะเบา ๆ "ยังไม่ถึงเวลาจะดิ้นหรอกครับ"
"แต่ก็น่าจะได้ยินเสียงเราแล้วใช่ไหม?"
"อืม… น่าจะครับ"
ธีร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวลงจนใบหน้าแนบกับไหล่ของเมฆ
เมฆรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดอยู่ตรงต้นคอ
"คุณธีร์?"
"แค่… อยู่แบบนี้สักพัก"
เมฆชะงักไปเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขยับหนี
ธีร์ซุกหน้าลงที่ซอกคอของเมฆ สูดลมหายใจลึก ๆ ราวกับต้องการซึมซับความอบอุ่นนี้ไว้
เมฆรู้สึกถึงสัมผัสนั้นแล้วก็อดหน้าแดงไม่ได้
มันใกล้ชิดกว่าทุกครั้ง… และแตกต่างจากทุกคืนที่เคยกอดกัน
เมฆอยากถามว่าทำไมธีร์ถึงทำแบบนี้ แต่สุดท้ายก็เลือกจะเงียบและปล่อยให้ความเงียบสบาย ๆ นี้ดำเนินต่อไป
แม้หัวใจจะเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมก็ตาม…
เมฆรู้สึกถึงลมหายใจของธีร์ที่ซุกอยู่ตรงต้นคอ เขาเม้มปากแน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ตัวสั่น
มันใกล้เกินไป… ใกล้กว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา
เขารู้สึกได้ว่าธีร์ไม่ได้กอดเพราะแค่ต้องการให้ก้อนนุ่นรับรู้ถึงพ่อ แต่เพราะธีร์ต้องการเขาจริง ๆ
ถึงจะเขินจนหน้าแดงไปหมด แต่เมฆก็พยายามทำตัวปกติ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา ๆ
"คุณธีร์… คุณคงชอบกอดคนท้อง กับกลิ่นของคนท้องสินะครับ"
ธีร์ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะขยับตัวให้จมูกแนบชิดต้นคอเมฆมากขึ้น สูดลมหายใจลึก ๆ อีกครั้งราวกับกำลังพิสูจน์บางอย่าง
แล้วเขาก็พูดออกมาช้า ๆ
"เปล่า"
เมฆกะพริบตา "ครับ?"
ธีร์ขยับใบหน้าออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบข้างหูเมฆเสียงหนักแน่น
"ไม่ได้ชอบกลิ่นคนท้อง"
มือที่กอดรอบตัวเมฆกระชับขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ธีร์จะพูดต่อ
"ฉันชอบเธอ"
เมฆนิ่งไปทันที
หัวใจเต้นแรงจนเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองหายใจอยู่หรือเปล่า เขารู้สึกได้ถึงความร้อนที่พุ่งขึ้นมาจนถึงปลายหู
"…คุณธีร์"
ธีร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่แนบหน้ากลับลงไปที่ไหล่ของเมฆเหมือนเดิม
เมฆไม่รู้ว่าต้องตอบยังไงดี… ไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไง
แต่ที่แน่ ๆ เขารู้แล้วว่า…
นี่ไม่ใช่แค่การกอดเพราะก้อนนุ่นอีกต่อไปแล้ว