แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านบางในห้องนอน เมฆขยับตัวเล็กน้อย ซุกตัวเข้ากับหมอนอย่างขี้เกียจ วันนี้รู้สึกอยากนอนต่อ ไม่อยากลุกจากเตียงเลยสักนิด
ปกติเมฆไม่ใช่คนขี้เซา แต่วันนี้รู้สึกอ่อนล้าเป็นพิเศษ
"อืม..."
เสียงครางเบา ๆ ทำให้คนข้าง ๆ ลืมตาขึ้น ธีร์ที่ตั้งใจจะลุกไปทำงานตอนแรกกลับหยุดมองเมฆที่ยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
"...ง่วงเหรอ?"
"อื้อ..." เมฆตอบเสียงอู้อี้ ไม่ยอมลืมตา
ธีร์มองดูแล้วก็ตัดสินใจได้ทันที เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความลางาน
"วันนี้ไม่เข้าออฟฟิศ มีธุระสำคัญ"
จากนั้นก็ดึงเมฆเข้ามากอดไว้หลวม ๆ มือใหญ่ลูบเบา ๆ บนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นอย่างอ่อนโยน
"ถ้าง่วงก็นอนต่อ"
เมฆรู้สึกถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมตัวเองอยู่ มันสบายจนทำให้เขาไม่อยากขยับตัวหนี
"คุณธีร์ไม่ไปทำงานเหรอครับ?"
"ไม่ไป"
"...ทำไมล่ะครับ?"
"วันนี้ฉันอยากนอนกอดแม่กับลูก"
เมฆชะงัก ก่อนจะแอบอมยิ้ม
—---
คุณธีร์ทำอาหารอีกครั้ง (และอร่อยเกินคาด)
ช่วงสาย ธีร์ลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปทางครัว ทิ้งให้เมฆยังคงนอนเล่นต่อไปได้อีกหน่อย
แม่ครัวมองเห็นธีร์เดินเข้ามาก็ตกใจ "คุณธีร์!? วันนี้ก็จะทำอาหารเองเหรอคะ?"
"อืม"
"เอ่อ...ให้ช่วยไหมคะ?"
"ไม่ต้อง"
แม่ครัวพยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบหลบไปอยู่มุมห้อง ดูเหมือนทุกคนในบ้านเริ่มทำใจได้แล้วว่าตอนนี้คุณธีร์กำลัง "เปลี่ยนไป" อย่างเห็นได้ชัด
ไม่นานนัก กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยอบอวลไปทั่วเรือน
"เสร็จแล้ว"
ธีร์ยกถาดอาหารขึ้นไปบนห้องนอน พร้อมกับวางมันลงข้างเตียง
เมฆที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ยังคงนั่งกะพริบตาปริบ ๆ มองอาหารตรงหน้าด้วยความงุนงง
"นี่คุณธีร์ทำเองเหรอครับ?"
"อืม ลองกินดู"
เมฆใช้ช้อนตักคำแรกเข้าปาก แล้วต้องเบิกตากว้าง
"อร่อย!"
ธีร์ยิ้มบาง ๆ อย่างพอใจ "ก็ดี"
—---
ออกแบบเรือนใหม่ (ชัดขนาดนี้ไม่ต้องเดาแล้วว่าเพื่อใคร)
หลังจากมื้อเช้า ธีร์เดินออกไปดูพื้นที่บริเวณเรือนเล็กที่เคยถูกเตรียมไว้ให้เมฆอยู่ แต่ตอนนี้มันกำลังถูกปรับปรุงใหม่หมด
"ตรงนี้เพิ่มหน้าต่างบานใหญ่ จะได้มีแสงเข้าเยอะ ๆ"
"ตรงห้องนอนขยายให้กว้างขึ้น วางเตียงเด็กตรงมุมนี้"
"เปลี่ยนพื้นใหม่ ใช้ไม้เนื้อดี ไม่ให้ลื่น"
"ผ้าม่านเอาแบบกันฝุ่น"
ทุกคำสั่งของธีร์นั้นชัดเจนว่าเขากำลังออกแบบที่นี่ให้ "ใครบางคน" โดยเฉพาะ
พ่อเกริกที่ยืนมองอยู่ไกล ๆ หันไปกระซิบกับแม่วิภาเบา ๆ
"ดูจากนอกโลกก็รู้ว่าลูกชายเรากำลังทำอะไร"
แม่วิภายิ้มบาง ๆ "ใช่… เปลี่ยนใหม่หมดขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ใช่เพราะเด็กคนนั้นก็ไม่เชื่อแล้วล่ะ"
พ่อเกริกถอนหายใจ "ทีแรกทำเป็นเฉย ๆ ดูตอนนี้สิ เห็นอะไรเป็นต้องซื้อให้เมียกับลูกหมด"
"ก็ไม่เลวนะ" แม่วิภายิ้ม "ขอแค่ลูกฉันมีความสุขก็พอแล้ว"
—---
ธีร์ยังคงเดินดูรายละเอียดของเรือนเล็กต่อไป ทุกอย่างที่เลือก เขาเลือกเองทั้งหมด
เพราะเขาอยากให้ที่นี่ "สมบูรณ์แบบ" สำหรับเมฆและก้อนนุ่นมากที่สุด