"เมฆ อยากให้ฉันช่วยตามหาครอบครัวไหม?"
ธีร์ถามขึ้นมาระหว่างที่ทั้งสองนั่งอยู่ในสวน เมฆกำลังวางกระดาษโน้ตแผ่นใหม่ลงใน "กล่องใส่ความฝัน" ธีร์เห็นแบบนั้นแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า เมฆอาจจะมีความหวังเล็ก ๆ ในใจเกี่ยวกับอดีตของตัวเอง
เมฆนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความคิด "พวกเขาตามหาผมหรือเปล่าครับ?"
ธีร์เลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ "หมายความว่าไง?"
"หมายถึง…มีใครแจ้งว่าผมหายตัวไปบ้างไหม" เมฆพูดช้า ๆ ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง "ถ้ามีคนแจ้ง ผมก็คงเป็นคนที่หายไปจากครอบครัวจริง ๆ แต่ถ้าไม่มี…"
ธีร์เงียบไป
เมฆไม่ได้พูดต่อ แต่ธีร์ก็เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายดี—ถ้าไม่มีใครแจ้งว่าหายไป เมฆก็คงไม่มีค่าพอให้ถูกตามหา
เป็นคำตอบที่ฉลาดกว่าที่เขาคิด ธีร์รู้ว่าเมฆดูเหมือนจะปล่อยผ่านทุกอย่างไปง่าย ๆ แต่ความจริงอีกฝ่ายประเมินสถานการณ์ของตัวเองอยู่ตลอด เมฆรู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน และไม่เคยคาดหวังอะไรเกินไปจากความจริงที่มีอยู่
ธีร์ไม่ชอบเลยที่เมฆต้องคิดแบบนั้น
"ฉันจะลองเช็กให้" เขาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะยกมือวางบนหัวเมฆ "แต่ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง นายก็มีที่อยู่ที่นี่"
เมฆกระพริบตา "เพราะผมเป็นแม่ของก้อนนุ่นใช่ไหมครับ?"
"..."
ธีร์ถอนหายใจ ไม่ตอบอะไร เขารู้ดีว่าต่อให้เมฆไม่มีลูก เขาก็ไม่อยากปล่อยให้อีกฝ่ายไปไหนอยู่ดี
---
ธีร์เข้าไปในครัว เขาตั้งใจจะทำอาหารบำรุงให้เมฆกับลูก วันนี้เมฆกินไปน้อยมาก เขาเลยคิดจะทำอะไรที่มีประโยชน์และช่วยให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น
ระหว่างที่หั่นผัก ธีร์ก็คิดอะไรไปเรื่อย ๆ เกี่ยวกับเมฆ—บางครั้งอีกฝ่ายก็ดูเรียบง่ายเหลือเชื่อ พอใจแค่กับมะม่วงหวาน ๆ หรือการได้เดินเล่นในสวน แต่บางครั้งก็ซับซ้อนจนเขาตามไม่ทัน ทั้งความคิดที่รอบคอบเกินคาด หรือวิธีที่เมฆประเมินสถานการณ์ของตัวเองตลอดเวลา
คนแบบนี้…ทำไมถึงไปอยู่ท้ายสวนคนเดียว?
ธีร์ไม่อยากยอมรับ แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้เมฆกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาไปแล้ว ไม่ใช่แค่แม่ของลูก แต่เป็น 'เมฆ' คนหนึ่งที่เขาอยากปกป้อง
พ่อแม่ของเขายอมรับเมฆไปแล้วโดยไม่รู้ตัว ถึงจะยังไม่พูดอะไรมาก แต่เขาก็เห็นว่าพวกเขาไม่ได้มีท่าทีรังเกียจเมฆเหมือนแต่ก่อน แถมเมฆยังมีวิธีชนะใจพวกเขาได้โดยที่ไม่ต้องพยายามเลยด้วยซ้ำ
และที่น่ากลัวที่สุดคือ…ธีร์เองก็เริ่มชอบเมฆเข้าเต็ม ๆ แล้ว
เขาไม่นึกมาก่อนว่าเมฆจะเป็นคนที่น่ารักและน่าทะนุถนอมได้ขนาดนี้
เมฆกำลังอุ้มท้องก้อนนุ่นอยู่ นั่นหมายความว่าเขาเป็น "แม่" ของลูก ส่วนธีร์ก็เป็น "พ่อ" อย่างที่เมฆเรียก—ถึงแม้จะไม่เคยพูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม
วันนี้เป็นวันนัดตรวจครรภ์เดือนที่สี่ ธีร์จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยและพาเมฆไปหาหมอด้วยตัวเองเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มีบางอย่างต่างไป
"ช่วงนี้มีอาการอะไรผิดปกติไหมครับ?" หมอถามเมฆตามปกติ
"ไม่มีครับ ผมก็แค่หิวบ่อยขึ้น นอนเยอะขึ้น แล้วก็ขยับตัวช้ากว่าเดิม" เมฆตอบตามจริง
ธีร์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ พยักหน้า "เขาชอบเดินออกไปท้ายสวน แล้วก็ขนของกลับมาเยอะ ๆ แบบไม่ยอมให้ใครช่วย แบบนี้มีปัญหาอะไรไหมครับ?"
หมอยิ้มขำ "ถ้าไม่หักโหมเกินไปก็ไม่เป็นไรครับ แต่คุณแม่ควรพักผ่อนให้มากขึ้นด้วยนะ"
เมฆกระพริบตา "คุณแม่?"
"อ่า หมายถึงคุณเมฆครับ" หมอรีบแก้ไข "เป็นคำเรียกทั่วไปสำหรับคนท้อง"
เมฆไม่ได้ว่าอะไร แค่ยิ้มนิด ๆ แล้วลูบท้องตัวเองเบา ๆ ส่วนธีร์ที่ได้ยินคำว่า "คุณแม่" ก็เหลือบตามองเมฆแล้วเผลอคิดไปว่า อีกฝ่ายดูเหมาะกับคำนี้มากกว่าที่เขาคิด
"แล้วอาหารที่เขากินมีอะไรต้องเพิ่มไหมครับ?" ธีร์ยังถามต่อ "เขาชอบมะม่วงมาก กินได้ทุกวันเลยไหม?"
"ถ้าเป็นมะม่วงสุกก็โอเคครับ แต่ถ้ามะม่วงดิบต้องระวัง เพราะอาจทำให้ปวดท้องได้"
"แล้วเขาควรนอนวันละกี่ชั่วโมง?"
"อย่างน้อยวันละ 8 ชั่วโมงครับ"
"ออกกำลังกายแบบไหนได้บ้าง?"
"เดินเล่นเบา ๆ ได้ ว่ายน้ำก็ได้ครับ แต่ต้องไม่ใช้แรงมากเกินไป"
เมฆหันไปมองธีร์ที่ยังถามต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดแล้วอดขำไม่ได้ ไม่คิดว่าธีร์จะใส่ใจขนาดนี้
หมอตรวจอัลตราซาวนด์และยืนยันว่าก้อนนุ่นแข็งแรงดี เสียงหัวใจของเด็กเต้นเป็นจังหวะมั่นคง ธีร์ฟังเงียบ ๆ แล้วรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่เพราะที่สุดเท่าที่เขาเคยได้ยิน
---
หลังจากออกจากโรงพยาบาล ธีร์ไม่ได้พาเมฆกลับบ้านทันที
"แวะก่อน"
"แวะไหนครับ?" เมฆถาม แต่ธีร์ไม่ตอบ แค่ขับรถไปต่อ
สุดท้ายเมฆก็พบว่าธีร์พาเขามาที่สวนพฤกษศาสตร์ ที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้มากมาย ทางเดินทอดยาวให้เดินเล่นได้สบาย ๆ อากาศดีจนรู้สึกผ่อนคลาย
"คุณพามาที่นี่ทำไม?"
"หมอบอกให้ออกกำลังกายแบบเบา ๆ นี่ไง" ธีร์ตอบหน้าตาย "เดินเล่นที่นี่ไปก่อน"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "ก็ได้ครับ"
ธีร์เดินไปข้าง ๆ เมฆ ไม่ได้เร่งให้เดินเร็วหรือก้าวนำไปก่อน เขาแค่เดินเคียงข้างกันไปเรื่อย ๆ บางครั้งก็หยุดให้เมฆดูดอกไม้ บางครั้งก็พาไปนั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่
มันเป็นกิจกรรมง่าย ๆ แต่น่าแปลกที่ธีร์รู้สึกดีอย่างประหลาด
"หลังจากนี้มีที่ไหนอยากไปอีกไหม?" เขาถาม
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา "อยากไปดูทะเลครับ"
ธีร์พยักหน้า "งั้นไว้หาโอกาสไปกัน"
เมฆหันมามองเขา ราวกับไม่คิดว่าธีร์จะตอบรับง่ายขนาดนี้
"ทำไมมองแบบนั้น?"
"ก็แค่…ไม่คิดว่าคุณจะพาไปจริง ๆ"
ธีร์ถอนหายใจ "ฉันเป็นพ่อของก้อนนุ่นนะ เมฆ ถ้านายอยากทำอะไร ฉันก็จะช่วยให้ได้ทำ"
เมฆยิ้มบาง ๆ แล้วลูบท้องตัวเองเบา ๆ ธีร์เห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึกชัดเจนขึ้น
ว่าเขาหลงรัก "คุณแม่ของก้อนนุ่น" เข้าเต็มหัวใจแล้วจริง ๆ