ช่วงเวลาผ่านไปอย่างเรียบง่าย แต่ความสัมพันธ์ระหว่างธีร์กับเมฆกลับแน่นแฟ้นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ธีร์ยังคงใช้เวลาอยู่ที่เรือนเล็กบ่อยขึ้น และทุกครั้งที่เขากลับมา เขาจะพบเมฆทำอะไรสักอย่างเสมอ
เช้านี้ก็เช่นกัน เมฆกำลังนั่งปักผ้าเด็กที่เตรียมไว้ให้ก้อนนุ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจ ข้างกายมีผลไม้ที่เก็บมาเมื่อวานวางอยู่
"ทำอะไรอยู่?"
"ปักชื่อก้อนนุ่นครับ" เมฆตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากผ้า "แต่ยังไม่รู้เลยว่าจะตั้งชื่อจริง ๆ ว่าอะไร"
ธีร์นั่งลงข้าง ๆ มองเส้นด้ายที่ค่อย ๆ กลายเป็นตัวอักษร "เธออยากให้ฉันช่วยคิดไหม?"
เมฆหยุดมือก่อนจะเงยหน้าขึ้น "คุณอยากตั้งชื่อให้ก้อนนุ่นเหรอครับ?"
ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่พอได้ยินจากปากเมฆแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ
"ฉันเป็นพ่อของลูกนะ" ธีร์พูดช้า ๆ แล้วมองเข้าไปในดวงตาของเมฆ "เธออยากให้ฉันตั้งชื่อให้ก้อนนุ่นไหม?"
เมฆกะพริบตาไปสองสามครั้ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ก็…ถ้าคุณอยากตั้ง ผมก็ไม่ว่าอะไร"
ธีร์มองเมฆด้วยสายตาที่อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม "เดี๋ยวฉันจะคิดชื่อที่เหมาะสมที่สุดให้ลูก"
เมฆยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มหน้ากลับไปปักผ้าต่อ ธีร์มองภาพนั้นแล้วรู้สึกว่า…ตอนนี้ชีวิตของเขาไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองคนเดียวอีกต่อไปแล้ว
วันต่อมา
วันนี้เป็นวันเก็บเกี่ยวผลผลิตของสวน ธีร์ตัดสินใจว่าจะช่วยงานทุกคน ทั้งที่โดยปกติแล้วเจ้าของสวนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องลงแรงเอง
"นายจะลงไปเก็บผลไม้เองจริง ๆ เหรอครับ?" คนงานถามอย่างลังเล
"อืม" ธีร์ตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบตะกร้ามาถือเอง
เมฆที่อยู่ไม่ไกลนักมองธีร์ด้วยสายตาประหลาดใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ "คุณจะไหวเหรอครับ?"
ธีร์เหล่มอง "เธอกล้าดูถูกฉันเหรอ?"
เมฆยิ้ม "เปล่าครับ แค่แปลกใจ"
และแล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันเก็บผลผลิตจากสวน มีทั้งมะม่วง ฝรั่ง ชมพู่ และผักอื่น ๆ อีกมากมาย บรรยากาศดูสบาย ๆ และเป็นธรรมชาติกว่าที่ธีร์เคยสัมผัสมาก่อน
เมฆเลือกมะม่วงสุกลูกใหญ่ที่สุด แล้วยื่นให้ธีร์ "เอาไปกินไหมครับ?"
ธีร์รับมะม่วงมาแล้วมองเมฆนิ่ง ๆ ก่อนจะหยิบมีดพกเล็ก ๆ มาเฉือนแบ่งให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วยื่นคืนให้
"เธอกินก่อน"
เมฆชะงักเล็กน้อย แต่ก็รับไปโดยไม่คิดอะไร ธีร์มองภาพนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา
ทำไมเธอกินอะไรก็ดูน่ารักไปหมด
ช่วงบ่าย
หลังจากช่วยกันเก็บเกี่ยวเสร็จ เมฆกลับไปที่เรือนเล็กเพื่อนำของที่ได้ไปเก็บ ส่วนธีร์ที่ตั้งใจจะกลับบ้านก็ตัดสินใจแวะไปที่เรือนเล็กก่อน
พอเข้าไปก็พบเมฆกำลังล้างผักอยู่ในครัว สีหน้าเต็มไปด้วยสมาธิ
ธีร์เดินไปยืนพิงประตู แล้วถามขึ้น "ทำอะไร?"
"เตรียมอาหารเย็นครับ" เมฆตอบโดยไม่หันกลับมา
ธีร์ขมวดคิ้ว "วันนี้คนครัวไม่ทำให้หรือไง?"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "ทำครับ แต่ผมอยากลองใช้ของที่เก็บมาเองทำอาหารดูบ้าง"
ธีร์มองภาพนั้นแล้วรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนแรกเขาคิดว่าที่นี่อาจเล็กเกินไปสำหรับเมฆ แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกว่าที่นี่กำลังกลายเป็น 'บ้าน' ที่แท้จริง
"ฉันช่วยอะไรได้ไหม?"
เมฆเงยหน้าขึ้นมามองธีร์ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "ช่วยหั่นผักไหมครับ?"
ธีร์รับมีดจากมือเมฆมา แล้วเริ่มช่วยเตรียมอาหารด้วยกัน
ค่ำคืนนั้น
เมฆกับธีร์นั่งกินอาหารที่ช่วยกันทำ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น
"อร่อยไหมครับ?" เมฆถามขึ้น
ธีร์เคี้ยวช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า "อืม อร่อย"
เมฆยิ้มออกมาอย่างพอใจ ส่วนธีร์ก็เผลอมองรอยยิ้มนั้นแล้วคิดในใจว่า…
ถ้าทุกวันเป็นแบบนี้ก็ดีสินะ
หลังจากนั้น เมฆก็มักจะนึกถึงธีร์บ่อยขึ้นโดยไม่รู้ตัว เวลาที่ออกไปเก็บผักคนเดียว บางครั้งเขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาโดยไม่ทันคิด
"ธีร์ ตอนนี้คุณทำอะไรอยู่ครับ?"
ธีร์ที่กำลังทำงานอยู่ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา "กำลังทำงาน"
"อืม… แค่โทรมาถามเฉย ๆ"
ธีร์หัวเราะเบา ๆ "อยากให้ฉันไปหาไหม?"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเบา ๆ "ถ้ามีเวลาก็ดีครับ"
ธีร์หลุดหัวเราะออกมา คนที่บริษัทแทบไม่เคยเห็นธีร์ยิ้มมาก่อนถึงกับอึ้ง
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกคนก็เริ่มสังเกตเห็นว่าเจ้านายของพวกเขาดูอารมณ์ดีขึ้นมาก
และต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็คือ…
ใครบางคนที่ปลายสาย