ตั้งแต่วันนั้น ธีร์ก็มักหาเวลามาที่เรือนเล็กท้ายสวนมากขึ้น เขายังต้องกลับไปทำงานที่บริษัทเหมือนเดิม แต่ทุกครั้งที่มีโอกาส เขาจะกลับมาที่นี่เสมอ บางครั้งเป็นช่วงเย็น บางครั้งก็เป็นกลางวัน แต่แทบทุกครั้งที่กลับมา ก็จะพบเมฆอยู่ที่นี่เสมอ
และทุกครั้งที่เมฆเห็นเขาเดินเข้ามา ใบหน้าของเมฆจะมีรอยยิ้มบาง ๆ แม้จะไม่ได้พูดอะไรพิเศษก็ตาม แต่แค่นั้นก็เพียงพอให้ธีร์รู้สึกว่าการกลับมาที่นี่มัน 'อบอุ่น'
วันนี้
ธีร์กลับมาเร็วกว่าปกติ เขาเดินเข้ามาในเรือนเล็กก่อนจะมองหาเมฆ แต่ไม่เจอในบ้าน
เขาเลยเดินออกไปข้างนอก ก่อนจะเห็นร่างของเมฆกำลังนั่งเก็บผักอยู่ที่สวนด้านหลัง เสื้อผ้าที่สวมเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงผ้านิ่มแบบที่ใส่สบาย แต่สิ่งที่ทำให้ธีร์ต้องเดินเข้าไปหา ก็คือภาพที่เมฆกำลังจับใบไม้ขึ้นมาส่องกับแสง ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองเบา ๆ
"เธอกำลังทำอะไร?"
เมฆสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามอง "อ้อ ดูว่าใบนี้พอเอาไปทำชาได้ไหมครับ"
ธีร์เลิกคิ้ว "เธอรู้ด้วย?"
"ก็แค่ลองดูครับ" เมฆยิ้ม "สมัยก่อนผมเคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรนิดหน่อย"
ธีร์มองใบไม้ในมือของเมฆแล้วคิดว่า…นี่คงเป็นอีกเรื่องที่เมฆทำได้โดยที่ตัวเองไม่รู้ว่ามันพิเศษ
"งั้นเดี๋ยวลองทำชาดู"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "คุณอยากลองชาของผมเหรอครับ?"
"อืม"
เมฆพยักหน้า แล้วลุกขึ้นยืน "งั้นไปกันครับ"
เรือนเล็ก
หลังจากนั้น เมฆก็นำใบไม้ที่เก็บมาไปตากแดดและคั่วเล็กน้อย ก่อนจะชงชาถ้วยแรกให้ธีร์ลองดื่ม
ธีร์รับถ้วยชามา ก่อนจะจิบช้า ๆ รสชาติไม่เข้มข้นมาก แต่หอมอ่อน ๆ และให้ความรู้สึกสบาย
"เป็นไงครับ?"
ธีร์วางถ้วยลงก่อนจะพยักหน้า "ดี"
เมฆยิ้มกว้างขึ้น "ถ้าคุณชอบ ผมจะทำให้ดื่มอีก"
ธีร์มองรอยยิ้มของเมฆก่อนจะตอบเบา ๆ "อืม"
ตกเย็น
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีจนเมฆตัดสินใจออกไปเดินเล่นที่สวน แต่จู่ ๆ ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาเสียก่อน
เมฆกำลังจะรีบเดินกลับเรือนเล็ก แต่ธีร์ที่ออกมาตรวจดูสวนก็ดันติดฝนอยู่ข้างนอกเหมือนกัน
สุดท้ายทั้งสองคนเลยต้องวิ่งกลับมาหาที่หลบฝนที่เรือนเล็ก
"คุณเปียกหมดแล้ว" เมฆพูดพลางมองธีร์ที่เสื้อเปียกไปครึ่งตัว
ธีร์ยกมือขึ้นเสยผมที่เปียกชื้น "เธอก็เหมือนกัน"
เมฆยิ้มก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมายื่นให้ "เช็ดก่อนครับ เดี๋ยวไม่สบาย"
ธีร์รับผ้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเสื่อที่ปูอยู่ในเรือนเล็ก เมฆเองก็หยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผมตัวเองไปด้วย
เสียงฝนด้านนอกทำให้บรรยากาศเงียบสงบลงอย่างแปลกประหลาด
เมฆเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดขึ้นเบา ๆ "ตอนเด็ก ๆ ผมเคยติดฝนแบบนี้เหมือนกัน"
ธีร์หันไปมอง "แล้วทำไง?"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "ก็นั่งรอให้ฝนหยุดเหมือนตอนนี้แหละครับ"
ธีร์มองเมฆเงียบ ๆ ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ แล้วเอื้อมมือไปเช็ดผมของเมฆเบา ๆ
เมฆชะงักเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้ธีร์ทำ
"ขอบคุณครับ" เมฆพูดเบา ๆ
ธีร์ไม่ตอบอะไร แค่เช็ดผมของเมฆช้า ๆ ก่อนจะก้มลงไปกดจูบเบา ๆ ที่ไหล่ของเมฆ
เมฆสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองธีร์ด้วยความตกใจ
ธีร์สบตากับเมฆก่อนจะพูดเสียงเบา "แค่…อยากทำ"
เมฆเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าควรตอบอะไรดี
ฝนด้านนอกยังคงตกลงมาเรื่อย ๆ แต่บรรยากาศในเรือนเล็กกลับอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด
หลังจากนั้น
ธีร์ไม่คิดจะห้ามเมฆเดินไปไหนมาไหนอีกแล้ว เขารู้ว่าเมฆไม่ชอบถูกบังคับ และเขาเองก็ไม่อยากให้เมฆอึดอัด
แต่ทุกครั้งที่เมฆออกไปไหน ธีร์ก็อดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ
แม้จะไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ แต่ก็จะแอบตามดู หรือสั่งให้คนงานคอยดูแลอยู่ห่าง ๆ
และเมฆเองก็เริ่มรู้สึกว่า…
ทุกครั้งที่ออกไปเก็บผักคนเดียว เขาจะเผลอนึกถึงธีร์เสมอ
วันหนึ่ง
เมฆกำลังเดินกลับจากสวนโดยถือผักมาเต็มมือ อยู่ ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เขาหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่ามันเป็นสายจากธีร์
"ครับ?"
"เธออยู่ไหน?"
"กำลังกลับเรือนเล็กครับ"
"อืม…" ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงเบา "เดี๋ยวฉันกลับไปหา"
เมฆกะพริบตาไปสองสามครั้งก่อนจะหลุดหัวเราะ "แค่นี้ก็โทรมาถามเหรอครับ?"
ธีร์เองก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับมา "อืม"
เมฆยิ้มกับตัวเองก่อนจะตอบกลับไปเสียงเบา "งั้นผมรออยู่นะครับ"
ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่ธีร์จะพูดขึ้นมาเบา ๆ
"อืม… รอฉันด้วย"