เมฆนั่งอยู่บนเตียงตรวจในห้องตรวจครรภ์ ขณะที่ธีร์ยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง
วันนี้เป็นวันที่หมอนัดตรวจครรภ์ตามกำหนด ทารกในท้องของเมฆอายุครบ 5 เดือน แล้ว
เมฆก้มลงมองหน้าท้องที่เริ่มป่องชัดขึ้นมากกว่าช่วงก่อนแล้วลูบเบา ๆ
"ก้อนนุ่นโตแล้วนะครับ"
ธีร์มองภาพนั้นเงียบ ๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบตาม "อืม… โตขึ้นเยอะเลย"
ไม่นานนัก หมอก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
"เป็นยังไงบ้างครับช่วงนี้?"
"ดีครับ กินข้าวได้มากขึ้นด้วย ไม่ค่อยคลื่นไส้แล้ว" เมฆตอบ ขณะที่ธีร์พยักหน้ารับคำ
"ดีมากเลยครับ" หมอพูดพลางเปิดแฟ้ม "วันนี้เราจะตรวจพัฒนาการของลูกกันนะครับ มาดูกันว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรงดีไหม"
เมฆพยักหน้าก่อนจะเอนตัวลงนอน หมอเตรียมอุปกรณ์อัลตราซาวด์แล้วเริ่มทำการตรวจ
ไม่นานนัก ภาพของทารกในครรภ์ก็ปรากฏขึ้นบนจอ
หัวใจของธีร์กระตุกวูบเมื่อเห็นภาพนั้น
เจ้าตัวเล็ก… ขยับตัวอยู่ในท้องของเมฆจริง ๆ
"ก้อนนุ่น…" เมฆพึมพำเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
หมอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพูดขึ้น "ตอนนี้ลูกมีพัฒนาการไปมากเลยนะครับ แขนขาเริ่มแข็งแรงขึ้นแล้ว และที่สำคัญ…"
ปลายนิ้วของหมอชี้ไปที่จอภาพ
"ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าเขากำลังขยับมือ เหมือนจะจับอะไรบางอย่าง"
ธีร์กับเมฆมองจอไม่วางตา
"จริงด้วย… เขากำมือเล็ก ๆ ของเขา"
หัวใจของธีร์เต้นแรงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
หมอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอธิบายต่อ "ช่วงนี้เด็กจะเริ่มตอบสนองต่อเสียงของคุณพ่อคุณแม่แล้วนะครับ"
"จริงเหรอครับ?" เมฆหันมาถาม สีหน้าตื่นเต้น
"ใช่ครับ ถ้าคุณพูดกับลูกบ่อย ๆ เขาจะเริ่มคุ้นกับเสียงของคุณ และเมื่อคลอดออกมา เขาจะจดจำเสียงคุณได้ง่ายขึ้น"
ธีร์มองเมฆ ก่อนจะมองท้องของอีกฝ่าย…
เริ่มตอบสนองต่อเสียงงั้นเหรอ…
หลังจากนั้น หมอก็อธิบายพัฒนาการของเด็กต่อไปเรื่อย ๆ พร้อมให้คำแนะนำต่าง ๆ เกี่ยวกับโภชนาการ และกิจกรรมที่สามารถช่วยกระตุ้นพัฒนาการของลูกในช่วงนี้
เมฆจดจำทุกอย่างไว้ในใจอย่างตั้งใจ ขณะที่ธีร์เองก็ฟังทุกคำพูดไม่ตกหล่น
— คุยกับก้อนนุ่นมากขึ้น —
คืนนั้น เมฆนอนตะแคงลูบหน้าท้องของตัวเองเบา ๆ
"ก้อนนุ่น…" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คุณหมอบอกว่าหนูเริ่มได้ยินเสียงของแม่แล้วนะครับ"
ธีร์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ
"จริงเหรอ?"
เมฆพยักหน้า ก่อนจะมองธีร์ "ลองคุยกับก้อนนุ่นดูไหมครับ?"
ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง เขามองหน้าท้องของเมฆ ก่อนจะค่อย ๆ วางมือลงเบา ๆ
เขานิ่งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมาเบา ๆ
"…ได้ยินพ่อไหม?"
เมฆหลุดหัวเราะเบา ๆ "คุณต้องพูดชัดกว่านี้สิครับ"
ธีร์กระแอมเบา ๆ ก่อนจะลองใหม่
"ก้อนนุ่น… นี่พ่อนะ"
เงียบ…
เมฆยิ้มขำ "อาจจะยังไม่คุ้นเสียงคุณนะครับ"
ธีร์เลิกคิ้ว ก่อนจะพูดต่อ "จำเสียงพ่อไว้ด้วยนะ… แล้วก็อย่าดื้อนะ เข้าใจไหม?"
เมฆหัวเราะ ก่อนจะถามแหย่ ๆ "คุณคิดว่าลูกจะตอบเหรอครับ?"
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร แค่ยิ้มบาง ๆ และลูบท้องของเมฆเบา ๆ
— ธีร์แทบไม่ห่าง —
นับจากวันนั้น ธีร์ก็เริ่มติดเมฆกับก้อนนุ่นยิ่งกว่าเดิม
เขาพยายามจัดตารางงานให้มีเวลาว่างมากขึ้นเพื่อกลับมาหาเมฆ และแทบไม่อยากให้เมฆทำอะไรหนัก ๆ เลย
แม้แต่การเดินไปสวน ก็ต้องมีเขาเดินไปด้วย
— วันหนึ่งที่เรือนเล็ก —
"วันนี้ไปเก็บอะไรมาครับ?" ธีร์ถาม ขณะที่เมฆกำลังล้างผักในครัวเล็ก ๆ ของเรือนท้ายสวน
"ถั่วลันเตาครับ" เมฆยิ้ม "เดี๋ยวทำอาหารเย็นให้"
ธีร์ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ไม่ยอมไปไหน
เมฆหันมามองก่อนจะหัวเราะ "คุณจะมายืนเฝ้าผมทำอาหารเหรอครับ?"
ธีร์ยักไหล่ "เฝ้าเธอและเฝ้าก้อนนุ่น"
เมฆหลุดยิ้มออกมาก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
ไม่นานนัก อาหารก็ถูกจัดใส่จาน เมฆวางลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลง และธีร์ก็นั่งลงข้าง ๆ
"คุณช่วยชิมหน่อยครับ ว่ารสชาติโอเคไหม"
ธีร์พยักหน้าก่อนจะตักเข้าปาก
รสชาติของอาหารที่เมฆทำไม่ใช่แค่อร่อย แต่มันเต็มไปด้วย 'ความรู้สึก'
ความอบอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน
เขาเงยหน้าขึ้นมามองเมฆที่กำลังรอคำตอบ ก่อนจะยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ
"อร่อยมาก"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ถ้าอร่อยก็ทานเยอะ ๆ นะครับ"
— รักมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว —
เรือนเล็กที่เคยดูเล็กเกินไปสำหรับธีร์ ตอนนี้กลับรู้สึกว่า 'พอดี'
เพราะที่นี่มีเมฆ… มีลูกของเขา
เขามองเมฆที่กำลังเก็บจานหลังจากมื้ออาหาร และรู้สึกได้ว่า…
หากต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไป เขาก็ยอม
— เมฆเองก็เปลี่ยนไป —
เมฆเคยคิดว่าชีวิตนี้เขาจะมีก้อนนุ่นเป็นทุกอย่างของเขาเพียงคนเดียว
แต่เมื่อเวลาผ่านไป…
เขากลับเริ่มคิดถึงใครอีกคนโดยไม่รู้ตัว
เวลาที่ออกไปเก็บผลไม้หรือเก็บผักเพียงลำพัง ก็อดไม่ได้ที่จะเผลอคิดว่า "คุณธีร์จะชอบไหมนะ"
และเมื่อรู้สึกว่าอยากเล่าอะไรบางอย่างให้ฟัง…
เขาก็เริ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาธีร์เอง
— บริษัทที่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม —
พนักงานของธีร์มองเจ้านายของตัวเองที่กำลังยิ้มขณะมองโทรศัพท์ด้วยความอึ้ง
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ธีร์…
กลายเป็นคนที่ยิ้มง่ายขนาดนี้?