เมฆเดินถือถาดเครื่องดื่มกลับเข้ามาในห้องรับรองของเรือนใหญ่
ธีร์ที่กำลังนั่งรอลูกค้าอยู่ เหลือบตามองแล้วก็ต้องหยุดชะงักเล็กน้อย
บนถาดที่เมฆถือมา… มีชานมไข่มุกหกแก้ว?
ธีร์กะพริบตา ก่อนจะมองหน้าเมฆที่เดินมาอย่างภาคภูมิใจ
"ทำไมกลายเป็นชานมไข่มุก?" ธีร์เอ่ยถามในที่สุด
เมฆวางถาดลง แล้วยิ้มบาง "ก็ผมไม่แน่ใจว่าคุณอยากให้ชงชาแบบไหน พวกชาเขียวมัทฉะ หรืออู่หลง ผมก็ไม่ถนัดเลย… สุดท้ายก็เลยคิดว่า ชานมไข่มุกก็น่าจะอร่อยดี?"
ธีร์มองถาดชานมที่ถูกจัดมาอย่างสวยงาม ไข่มุกสีดำขลับเด้งดึ๋งอยู่ก้นแก้ว หลอดใหญ่ถูกเสียบมาให้พร้อม
เขาถอนหายใจออกมาช้า ๆ ก่อนจะพยักหน้า "โอเค"
เมฆยิ้มกว้าง ดูออกว่าพอใจที่ธีร์ไม่ว่าอะไร
"งั้นคุณธีร์ลองดูไหมครับ" เมฆพูดพลางดันแก้วใบหนึ่งมาตรงหน้า
ธีร์มองเมฆที่ตั้งใจมองมา ก่อนจะหยิบหลอดเสียบเข้าไปแล้วดูด
รสชาติหวานมันของชาและนม ผสมกับไข่มุกหนึบหนับ กลิ่นคาราเมลอ่อน ๆ ลอยขึ้นมา
…อืม อร่อยดีเหมือนกัน
ธีร์มองเมฆที่กำลังจิ้มไข่มุกในแก้วตัวเองพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจพร้อมรอยยิ้มบาง
"ทีหลังจะทำอะไร บอกฉันก่อนสักหน่อยก็ได้"
เมฆเงยหน้าขึ้นจากแก้วของตัวเอง "อ้าว แล้วไม่ดีเหรอครับ?"
ธีร์ยิ้มขำ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะของเมฆเบา ๆ
"ก็ดี… แค่ไม่ค่อยคาดคิด"
เมฆหัวเราะออกมาเบา ๆ ดวงตากระจ่างใสอย่างมีความสุข "ผมดีใจนะครับที่คุณธีร์ชอบ"
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่นั่งมองใบหน้าของเมฆที่กำลังดื่มชานมอย่างเอร็ดอร่อย
…เขาคงเอ็นดูเมฆมากขึ้นจริง ๆ แล้วล่ะมั้ง
คืนนั้น ขณะกำลังจะเข้านอน เมฆก็ขยับเข้ามากอดแขนธีร์ ซบไหล่ของเขาอย่างเคย
"วันนี้คุณธีร์ดูอารมณ์ดีนะครับ"
ธีร์หันมามองเมฆที่พิงตัวเองอยู่ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังเบา ๆ "เพราะเธอหรือเปล่า?"
เมฆนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "คุณพูดอะไรแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"
ธีร์ไม่ตอบ แต่ก้มลงจูบเบา ๆ ที่ไหล่ของเมฆ
เมฆสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ขยับหนี
ธีร์กระซิบข้างหู "อยากให้ฉันอารมณ์ดีแบบนี้ทุกวันไหม?"
เมฆเงียบไปสักพัก ก่อนจะพึมพำเบา ๆ "ถ้าเป็นไปได้ก็ดีครับ"
ธีร์ยิ้มบาง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเมฆ แล้วกอดร่างที่กำลังตั้งครรภ์ไว้ในอ้อมแขน
…บางทีเขาอาจจะอยากให้เมฆอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ไปตลอดเลยก็ได้
คืนนี้เมฆยังคงตื่นอยู่
แสงไฟสลัวจากโคมไฟข้างเตียงทอดเงาอ่อน ๆ บนผนังห้อง บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดเบา ๆ ผ่านหน้าต่าง
เขาไล้มือลูบท้องตัวเองช้า ๆ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"ก้อนนุ่น… วันนี้แม่อยากคุยกับหนูหน่อย"
ทารกในครรภ์เหมือนจะรับรู้ได้ เมฆสัมผัสถึงแรงดิ้นเบา ๆ ที่ตอบกลับมา
เขาหัวเราะนิด ๆ พลางกระซิบต่อ "ลูกของแม่โตขึ้นทุกวันเลยนะ… ดิ้นเก่งขึ้นด้วย แบบนี้พ่อของลูกคงดีใจมากแน่ ๆ"
มือของเขายังคงลูบเบา ๆ คล้ายจะปลอบโยนลูกที่อยู่ในครรภ์ ดวงตาทอแสงอบอุ่น แต่แฝงไว้ด้วยความลังเลบางอย่าง
"ว่าแต่… ก้อนนุ่นคิดว่าแม่เริ่มชอบพ่อของลูกแล้วหรือเปล่า?"
สิ้นคำถาม เมฆก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงขยับของลูกในท้อง
"หืม? ขนาดนั้นเลยเหรอ" เมฆหัวเราะออกมาเบา ๆ "หรือว่าหนูดีใจที่แม่เริ่มชอบพ่อของลูกเข้าให้แล้ว?"
ทารกในครรภ์ยังคงตอบสนอง เมฆรู้สึกได้ถึงแรงดิ้นที่มากขึ้นเล็กน้อย ราวกับก้อนนุ่นกำลังแสดงความเห็นด้วย
เขาส่ายหน้าน้อย ๆ แต่ก็อดยิ้มตามไม่ได้ "หนูเนี่ยนะ… อยู่ข้างพ่อของลูกแบบนี้ตลอดเลย"
ดวงตาของเมฆอ่อนลง พลางพึมพำเสียงแผ่ว "แต่นะ…วันนี้พ่อของลูกคงไม่กลับมากอดแม่กับลูกหรอก เขาคงยังประชุมไม่เสร็จ… และก็คงต้องพักที่เรือนใหญ่"
น้ำเสียงของเมฆแผ่วเบา แต่ความผิดหวังเจือจางในคำพูดกลับชัดเจน
เขาถอนหายใจแผ่วเบา "แม่คงติดเขามากไปจริง ๆ สินะ… ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่แม่เริ่มชินกับการมีเขาอยู่ข้าง ๆ"
เสียงเงียบลงไปครู่หนึ่ง มีเพียงมือของเมฆที่ยังลูบหน้าท้องตัวเอง
…แต่เมฆไม่รู้เลยว่า ทุกคำพูดของเขาได้ส่งตรงถึงคนที่ยืนอยู่นอกห้อง
ธีร์ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ตั้งแต่เมฆเริ่มคุยกับลูก
ตอนแรกเขาแค่คิดว่าเมฆอาจจะยังไม่นอน เลยตั้งใจจะเปิดประตูเข้าไปเงียบ ๆ แต่พอได้ยินเสียงคุยเบา ๆ ของเมฆ เขาก็หยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว
และเมื่อได้ฟังทุกคำพูด ทุกความรู้สึกที่เมฆมี… หัวใจของธีร์ก็สั่นไหว
เมฆคิดถึงเขาขนาดนั้นเลยหรือ
…ดีใจที่เขาอยู่ข้าง ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอ
ธีร์มองผ่านช่องประตูที่แง้มออกเล็กน้อย เห็นร่างของเมฆที่กำลังลูบท้องตัวเองอย่างอ่อนโยน ภาพนั้นทำให้เขายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
แบบนี้…เขาจะไม่กลับไปกอดได้ยังไงกัน
ธีร์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ
เมฆสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นธีร์เดินมานั่งลงข้างเตียง
"คุณธีร์?"
ธีร์ไม่พูดอะไร เพียงแค่ขยับเข้าใกล้ แล้วยื่นมือมาวางทับลงบนหน้าท้องของเมฆ
"ฉันฟังอยู่ตั้งแต่ต้น" เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาจับจ้องเมฆไม่วาง
เมฆนิ่งงันไปชั่วขณะ ริมฝีปากขยับเล็กน้อย แต่ไม่รู้จะพูดอะไร
ธีร์มองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะโน้มตัวลงมากอดเมฆไว้แนบอก
"ฉันไม่ได้ไปไหนหรอก" ธีร์กระซิบข้างหู "ยังอยู่ตรงนี้… อยู่กับเธอและลูก"
เมฆเผลอซุกหน้าลงกับไหล่ของธีร์โดยไม่รู้ตัว ความอุ่นจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด
ธีร์จูบเบา ๆ ที่เส้นผมของเมฆ ก่อนจะกระซิบต่อ "เธอติดฉันแบบนี้ก็ดีแล้ว"
เมฆเม้มปากแน่น รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาในอก
ธีร์ยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาจูบที่ไหล่ของเมฆแผ่วเบา "ต่อไปนี้… ฉันจะกอดเธอทุกคืน"
"ทั้งเธอ… และก้อนนุ่นของเรา"