ธีร์นั่งเงียบอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ดวงตาคมกริบจ้องไปยังแฟ้มเอกสารตรงหน้า แต่แทนที่จะสนใจข้อมูลภายใน หัวของเขากลับเต็มไปด้วยความคิดวุ่นวาย
ตั้งแต่เมื่อคืน… ตั้งแต่ได้ยินเมฆพูดกับลูก
"หรือว่าฉันควรขอเมฆแต่งงาน?"
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้
จริงอยู่… นับจากวันแรกที่เขากับเมฆมีความสัมพันธ์กัน เมฆก็นับว่าเป็นภรรยาของเขาแล้วในทางหนึ่ง แต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้อะไรเลย ยังเข้าใจว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะโชคชะตาพลิกผัน ไม่ใช่เพราะเขาเลือก
"ถ้าขอแต่งงานตอนนี้ เมฆจะตอบตกลงไหม?"
"เมฆดูชอบเรา… แต่จะชอบพอที่จะตกลงแต่งงานด้วยเลยหรือเปล่า?"
ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางยกมือลูบหน้าตัวเอง
เขาอายุสามสิบแล้ว ในขณะที่เมฆเพิ่งจะยี่สิบ
เมฆยังเด็ก มีชีวิตอีกมากมายให้เลือกเดิน… แต่ตอนนี้กำลังตั้งท้องลูกของเขา
"หรือว่าเราควรขอคบกันก่อน?"
แต่พอคิดได้ว่าเรื่องระหว่างเขากับเมฆมันข้ามขั้นไปไกลแล้ว… เขาก็แทบจะหัวเราะเยาะตัวเอง
"คบกันงั้นเหรอ?"
"ลูกกำลังดิ้นอยู่ในท้องเมฆแล้วแท้ ๆ จะมาขอคบกัน… ยังจะทันอีกเหรอ?"
ธีร์หลับตาลง พยายามจัดระเบียบความคิดให้เข้าที่
ถ้าเขาไม่พูดออกไป… ถ้าเขายังลังเล บางทีเมฆอาจจะคิดว่าเขาแค่ดูแลเพราะความรับผิดชอบเท่านั้น ไม่ใช่เพราะ…
รัก
ธีร์ลืมตาขึ้น ดวงตามั่นคงขึ้นกว่าเดิม
"ขอแต่งงานเลยนี่แหละ" เขาพึมพำกับตัวเอง
ไม่มีเหตุผลให้ต้องลังเลอีกต่อไป
"เมฆเป็นภรรยาของฉันตั้งแต่วันแรกแล้ว"
คำพูดนี้วนซ้ำในหัวของเขาอย่างหนักแน่น
สิ่งที่ต้องทำต่อไป… คือหาวิธีขอแต่งงานให้เหมาะสมที่สุด
เขาจะไม่ทำให้เมฆรู้สึกว่าเป็นเพียงทางเลือก หรือเป็นแค่ภาระ
เขาจะทำให้เมฆรู้ว่า เขาต้องการให้เมฆเป็นครอบครัวของเขาจริง ๆ
เป็นภรรยาของเขา เป็นแม่ของลูก และเป็นคนที่เขาจะรักไปตลอดชีวิต
ธีร์มองไปที่เมฆที่กำลังนั่งเย็บเสื้อผ้าเด็กด้วยความตั้งใจ ข้างตัวมีขวดน้ำวางอยู่ มือข้างหนึ่งลูบท้องเบา ๆ ไปพร้อมกับฮัมเพลงเบา ๆ ให้ลูกในท้องฟัง
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของธีร์อบอุ่นจนแทบละลาย
นี่คือครอบครัวของเขา
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน เขาก็ยิ่งแน่ใจขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเมฆคือคนที่เขาอยากใช้ชีวิตด้วยตลอดไป
แต่ถึงอย่างนั้น… จะขอแต่งงานยังไงดี?
ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้า แต่เมฆไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องหรูหราอลังการ ขอแต่งงานแบบธรรมดาไปเมฆอาจไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขากำลังสารภาพความในใจอยู่
ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดวนไปมาแล้วสุดท้ายก็ลุกขึ้นเดินไปหาเมฆที่กำลังนั่งอยู่
"เมฆ"
เมฆเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ ส่งยิ้มให้เขาตามปกติ "ครับ?"
ธีร์นั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะมองไปที่เสื้อเด็กในมือของเมฆ "เสื้อตัวนี้สีสวยดี"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "พ่อของลูกเลือกมาให้นี่ครับ"
ธีร์นิ่งไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเมฆเรียกเขาว่า 'พ่อของลูก' แต่ไม่ว่าได้ยินกี่ครั้ง เขาก็รู้สึกดีทุกที
"เหนื่อยไหม?"
"ไม่ครับ แค่เย็บเสื้อเอง" เมฆตอบก่อนจะยกมือแตะท้องตัวเองเบา ๆ "ก้อนนุ่นก็ไม่ดื้อด้วย แค่ดิ้นนิดหน่อย"
ธีร์มองภาพนั้นแล้วอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะท้องของเมฆบ้าง
"ดิ้นเยอะไหม?"
"ก็…ปกตินะครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่พอพ่อของลูกมาจับ ก็ดิ้นแรงขึ้นนิดหน่อย"
ธีร์รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ มองเมฆที่พูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วก็ยิ่งรู้สึกว่า…
เมฆเป็นของเขาจริง ๆ แล้ว
เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดมาทั้งวัน
"เมฆ"
"ครับ?"
ธีร์มองเข้าไปในดวงตาของเมฆ สีหน้าเขาจริงจังจนเมฆเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย "มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"แต่งงานกันไหม?"
เมฆนิ่งไปสามวินาทีเต็ม ๆ ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ "ครับ?"
"ฉันพูดจริง" ธีร์ยังคงจับจ้องเมฆไม่ละสายตา "เราแต่งงานกันเถอะ"
เมฆอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีเสียงออกมา
เขารู้ว่าธีร์ดีกับเขา และเป็นพ่อของก้อนนุ่น แต่…
"แต่งงาน?" เมฆทวนคำเสียงเบา เหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกต้อง
"ใช่" ธีร์ตอบหนักแน่น "ฉันอยากให้เธอเป็นภรรยาของฉันอย่างเป็นทางการ อยากให้เธออยู่กับฉัน และก้อนนุ่นตลอดไป"
"…"
เมฆเม้มริมฝีปาก รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เขาไม่เคยคิดเลยว่าธีร์จะพูดอะไรแบบนี้…
"ฉันรู้ว่าเธออาจจะยังคิดไม่ตก แต่สำหรับฉัน มันชัดเจนมาตลอด" ธีร์จับมือของเมฆขึ้นมากุมไว้ "เธอคือครอบครัวของฉัน"
"…"
"และฉันอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป"
เมฆก้มมองมือตัวเองที่ถูกกุมไว้แน่น ลมหายใจติดขัดไปชั่วขณะ
ความอบอุ่นที่ส่งผ่านมือของธีร์… เขารู้สึกได้ทุกอย่าง
"พ่อของลูก…" เมฆพูดเสียงแผ่ว "รักผมไหมครับ?"
ธีร์ชะงักไปวินาทีหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วกระชับมือแน่นขึ้น
"คิดว่าฉันพูดออกไปขนาดนี้ แต่ไม่รักได้เหรอ?"
เมฆกลืนน้ำลาย ไม่รู้ว่าตัวเองควรตอบยังไง
"ฉันอาจจะไม่ใช่คนโรแมนติก หรือพูดจาหวาน ๆ ได้ทุกวัน" ธีร์พูดต่อ "แต่ที่ฉันรู้แน่ ๆ คือฉันอยากดูแลเธอ อยากอยู่กับเธอ และก้อนนุ่น อยากให้เราสามคนเป็นครอบครัวกันจริง ๆ"
"…"
"แต่งงานกันนะ เมฆ"
เมฆมองธีร์นิ่ง ๆ
หัวใจของเขาสั่นไหว
มือที่จับกันไว้ อบอุ่นจนแทบอยากจะร้องไห้
สุดท้าย… เขาพยักหน้าเบา ๆ
ธีร์ยิ้มออกมา และนั่นเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดที่เมฆเคยเห็นจากเขา
มือใหญ่ยกขึ้นลูบศีรษะของเมฆอย่างแผ่วเบา
"ขอบคุณนะ"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "พ่อของลูกเป็นคนขอแต่งงานแท้ ๆ แต่ทำไมต้องขอบคุณผมล่ะครับ?"
ธีร์หัวเราะบ้าง แล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของเมฆ
"ขอบคุณที่ยอมเป็นครอบครัวเดียวกัน"
เมฆหลุบตาลงซ่อนความเขินอาย แต่ธีร์มองออกทุกอย่าง
รอยยิ้มของธีร์ยังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม
เมฆและลูก…
คือบ้านของเขา
และจากวันนี้ไป พวกเขาจะเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป