Download Chereads APP
Chereads App StoreGoogle Play
Chereads

Puro Gusto

yo en re Zero como hermano de emilia

"Re:Zero: El Héroe de Hielo y Corazón Puro" sigue la historia de Finn, un elfo de cabellos blanco plateado y ojos azul profundo, con una misteriosa conexión con los espíritus elementales y recuerdos fragmentados de otra vida. Él es el hermano de Emilia, una de las candidatas a la Elección Real. La trama comienza cuando Finn rescata a Aru, una joven de otro mundo con una vestimenta peculiar, de unos matones en un callejón de Lugunica. Aru, desorientada y asustada, se aferra a Finn como su salvador. La relación entre ellos se profundiza rápidamente, especialmente cuando Aru revela el secreto de su habilidad para "Regresar por la Muerte" (Return by Death), reviviendo cada vez que muere. Finn, con su aguda mente y su creciente afecto por Aru, le cree incondicionalmente y se convierte en su ancla. Juntos, utilizan el conocimiento de Aru sobre los bucles temporales y las habilidades de Finn (su magia de hielo, su conexión con los espíritus y sus instintos de espadachín mágico) para investigar la misteriosa maldición que afecta la Mansión Roswaal y sus alrededores. La historia culmina en una confrontación directa con el Arzobispo del Pecado, Betelgeuse Romanee-Conti, la fuente de la locura y las muertes. Con la ayuda de Emilia, Rem y Ram, Finn lidera la batalla, usando su poder de hielo para neutralizar la "Autoridad" de Betelgeuse y, finalmente, derrotarlo. Aunque la maldición se levanta y la mansión está a salvo, la victoria deja a Finn exhausto y abre la puerta a nuevas dinámicas. El afecto de Aru por Finn se consolida en algo inquebrantable, mientras que la gratitud y admiración de Rem y Emilia por el elfo comienzan a sugerir un incipiente "juego de corazones". La paz es efímera, y las sombras danzantes bajo la luna presagian que nuevos peligros acechan en Lugunica, con Roswaal observando los acontecimientos con una agenda propia. La historia explora el dilema interno de Finn ante esta creciente atención y el peso de su papel como protector.
silversblaze · 387 Views

velo sombrío

En un mundo de corte medieval donde la magia y las Leyes ancestrales rigen la existencia, Ren Kageyama, un joven enigmático de cabello azul oscuro y ojos beige, se alza desde las cenizas de una tragedia personal. Tras la aniquilación de su aldea por una misteriosa plaga, Ren descubre una afinidad única con el Éter Sombrío, la energía primordial que permea la vida y la muerte. A diferencia de los nigromantes comunes, su poder no busca solo la destrucción, sino la comprensión y el equilibrio. Su búsqueda de respuestas lo lleva a la Academia de la Sombra Velada, un santuario oculto donde la nigromancia se estudia como una ciencia. Allí, Ren se especializa en la sanación de almas y el conocimiento de las Leyes del Velo, aunque una furia latente le otorga un inesperado don para el ataque. Pronto, se ve inmerso en una conspiración que amenaza con reescribir el tejido mismo de la realidad. Un Inquisidor Valerius, renegado de la poderosa Iglesia de la Luz Eterna, ha pervertido el Éter Sombrío y los conocimientos de un linaje noble para activar "núcleos de creación" y desatar una "nueva vida" de Éter puro, una abominación que consume la existencia para formarse. La batalla de Ren no es solo contra un enemigo, sino contra la aniquilación del ciclo de la vida y la muerte. A su lado, forjando un lazo inquebrantable, se encuentra un peculiar harem de poderosas aliadas: Lyraen, la empática elfa invocadora de almas; Kiyomi, la noble humana cuya familia Valerius esconde oscuros secretos; Grizelda Stonebeard, la pragmática enana guardiana de la cripta; Ryuu, la feroz orco vinculadora de cadáveres; y la valiente Kaelen, una Caballero Sagrado de la Luz Eterna cuya fe se tambalea ante la verdad de la oscuridad. Juntos, este dispar grupo se aventura en las retorcidas Tierras Sombrías, un lugar donde las Leyes se doblan y el Éter es salvaje, para enfrentar a entidades primordiales y desentrañar el verdadero propósito de Nyxus, el Custodio del Vacío. "Velo Sombrío" es una épica aventura sobre el autodescubrimiento, la lucha por el equilibrio en un mundo de sombras y luz, y cómo una familia inusual se alza para proteger la existencia misma.
silversblaze · 991 Views

O Passado se Foi, Nem Ódio Nem Nostalgia Permanecem

No dia do meu casamento, meu noivo foi pego em flagrante com seu amor puro Lily no banheiro, seus corpos nus expostos a todos os convidados. O resultado foi inevitável; o casamento trocou de noivas na hora. Meu pai sofreu um derrame devido ao choque e faleceu apenas alguns dias depois. Incapaz de suportar a morte repentina do meu pai e os rumores circulantes, minha mãe saltou do trigésimo andar de um prédio alto. Durante aquele período mais sombrio da minha vida, desenvolvi graves problemas psicológicos. Rylan, o irmão mais novo do meu ex-noivo, ficou ao meu lado dia e noite, me salvando de inúmeras tentativas de suicídio. Levou dois anos inteiros antes que eu finalmente me recuperasse. No dia da minha recuperação, Rylan alugou o iate mais luxuoso da cidade, cobrindo o convés com novecentas e noventa e nove rosas, e me pediu em casamento. Depois daqueles dois anos de companhia constante, eu já havia me apaixonado por Rylan. Com lágrimas nos olhos, aceitei seu pedido. No nosso quinto aniversário de casamento, trouxe um presente cuidadosamente preparado, esperando surpreendê-lo. Em vez disso, acidentalmente ouvi uma conversa entre ele e sua secretária. "Já se passaram cinco anos. Por causa de Lily, estou casado com essa mulher nojenta há cinco anos. Só de pensar em comemorar nosso aniversário com ela mais tarde me dá náuseas." A voz da secretária tremeu: "Sr. Sterling, por favor beba menos. Se essas palavras escaparem na frente de sua esposa, será difícil encobrir." "E se a Sra. Sterling descobrir que há sete anos, contratamos alguém para remover o tubo de oxigênio do pai dela..." Rylan não mostrou preocupação, até mesmo exibindo uma expressão zombeteira. "Por Lily, estou disposto a fazer qualquer coisa." "Além disso, já desperdicei toda a minha vida com aquela vadia."
ManyWriters · 581 Views

Ang Gwapong Hardinero

Good day. Ako nga pla si Rein. Tisoy, 24 yrs old na ako ngayon 5'7 ang height at slim body may itsura nalaban sa pageant. ang kwentong ito ay hango sa karanasan ko mula nung 10 yrs old palang ako. Bata palang ako nun alam ko na sa sarili Kong may kakaiba sa akin.Ang tawag nila sa akin ay Rein Tisoy. Dahil sa may lahi akong American Pero dko nakilala si Papa na nakilala ni mama sa Olongapo. Andito na ako ngaun sa Bukid kasama ng lola at lolo ko sa Zambales. Masabi ko naman na marangya buhay namin kasi may mga katulong kami sa bahay at kasama na dun si kuya Caloy (Matangkad, Gwapo at Maskulado at Moreno ang nagparanas Sakin ng ligaya at sakit). Ang mama ko kasi ay Nasa US na at nakapag asawa ng U.S citizen na Pinoy din naman. Inaantay lng nila ako makatapos ng pagaaral at kukunin din dun. Tanghali na ako nagising dahil Gabi na kami nakauwi nila lola galing sa Kasal. Pang baba ko sa Sala dumeretso na ako sa kusina dun kasi malapit ang CR. Paglabas ko ng CR tinanong ako ni manang Anie (kasambahaya namin) kung gusto ko daw ba ng sinangag. Tumango nalang ako at wala pako sa wisyo at kagigising ko. Habang hinahanda ni Manang ang pagkain ko umupo ako sa Mesa at Dali akong tinimplahan ng gatas ni ate. Sa kinauupuan ko nahagip ng mata ko sa bintana na may lalakeng nakatakip ng kamiseta ang mukha habang nagpuputol ng Malagong halaman sa Hardin. Nakasandong manipis at Shorts na pangbasketball. namangha ako sa katawan nito dahil sa taglay nitong hulma. "Ate sino po Yong naglilinis sa Hardin" tanong ko Kay ate Anie. "Ah yan ba, si Caloy yan anak ni Mang Goryo Jan sa kabilang bahay" sagot ni ate Anie. "Te sya na bago boy nila lolo?'' tanong ko. "Ngayong bakasyon lang, nagaaral pa yan sa senior high si Caloy incoming grade 12 sa pasukan" paliwanag ni ate Anie. "Pupunta na nga pla ako sa palengke soy (nickname ko pinaikling Tisoy). Mamayang 10 am pakidalhan nalang si Caloy ng Meryenda, may kakanin at Suman Jan sa ref. "Opo Te ingat po" sagot ko. Wala pang 10 am Pero inasikaso ko kaagad ang Meryenda ni kuya Caloy dala na din ng excitement. Dumako na ako agad sa likod ng bahay kung San ko narinig na may nagtatabas ng mga Malagong halaman. Papalapit pa lang ako, titig na titig na ako sa katawan ni kuya Caloy. "Kuya Good Morning po. Magmeryenda ka po muna" inilapag ko sa papag ang pagkain. Narinig naman ako nito at tumango. "Good morning sir Rein. Ako po si Caloy bago ninyong boy." pakilala nito at tinanggal ang kamisetang nakabalot sa mukha. Namangha ako sa istura ni kuya Caloy 17 palang sya Pero para syang batang version ni EJ Falcon. mukhang mabait si kuya Caloy. Umupo sya at NASA gitna namin ang suman at kakanin. Nagtanggal sya ng Damit pangitaas kitang kita ko ang kabuoan ng katawan Nia na nagpapawis may abs at pormadong dibdib. Kaka-kain ko lang ng almusal Pero parang nagutom ako Uli. "Kuya Bale uwian ka po ba or stay-in ka po" tanong ko. "Stay-in ako dto sir, para may kasama daw po Kau ni ate Anie habang nasa hospital si lolo mo yan kasi bilin Sakin ng lola Mila mo'' paliwanag nito. "Kuya wag mo na po akong tawaging sir. Rein nlng po." Sabi ko. "Hahahaha" " Cge pla rein." patawang sagot nito. nakita ko ang mga ngiti ni kuya Caloy mas lalo itong nagpagwapo sakaniya. Pinagmamasdan ko sya habang kumakain sabay tingin nito Sakin at ngiti. napaiwas nlng ako ng tingin baka mailang si kuya Caloy Sakin ngunit alam Kong nahuli Nia akong nakatitig saknya. "Rein wala ka bang inumin Jan" tanong nito. " Ay kuya oo nga po Pla, ano pong gusto mo" tanong ko. "Ikaw" sagot Niya. "Ako po" mejo nagulat na may kilig. "Oo ikaw, ikaw ang bahala Pero kung may beer pwedi Nadin hahahaha". pabiro nitong bilin and Dali Dali akong kumuha ng Coke Casalo. Pagbalik ko habang nilalagyan ko ng Coke ang baso ni kuya tumayo ito at magtanggal ng short at boxer shorts nlng ang natirang suot. Muli itong umupo at tinaas ang paa sa papag na upuan at sumandal. "Rein boxer short muna ako hah ang init kasi dibale tayo lang naman dito.
DaoistXHTNxl · 20.6K Views

Vaelith

Na guerra entre heróis e monstros, nunca existiu um lado certo. Cada um tem sua visão, seu próprio modo de matar por aquilo que acredita. O erro nasce da perspectiva. A verdade, da sobrevivência. O poder não vem da linhagem. Não é um presente divino ou herança de sangue. O verdadeiro poder nasce da forma como você encara a vida ,do que você suporta, do que você se torna. É uma chama que se acende na alma. Não basta desejar. Não basta forçar. Você precisa se moldar, se despedaçar e se reconstruir até que, aos dez anos, ele exploda de dentro pra fora. Tudo começou na Era da Guerra Dominante. Falsos heróis travavam batalhas sangrentas contra falsos vilões. Poderes caíam do céu como lendas de contos de fadas , até o dia em que um ser, homem ou monstro, decidiu acabar com tudo. Não por glória. Não por justiça. Mas por puro colapso. A força de ambos os lados era imensa, mas estúpida. A batalha não teve vencedores. Apenas ruínas. A energia que os mantinha vivos cedeu. Fugiu. E o que restou foram corpos espalhados no silêncio da derrota. o homem chamado de heróis , foi embora e nunca mais foi visto. Anos depois, as crianças começaram a nascer com poderes. Talvez pelo medo que sentiram durante a guerra, algo dentro dela as transformou mas estavam...Incompletas. E logo descobriram: aqueles nascidos com dores profundas, melancólicos, sombrios… tinham poderes “malignos”. Foi aí que criaram o País do Riso ,um regime que impôs felicidade obrigatória. Uma ditadura do sorriso. Uma nação onde a tristeza era um crime, e a alegria... uma farsa. Vaelith foi um dos primeiros a dizer não. Ele não lutou por justiça. Nem por vingança. Lutou contra a mentira. E assim começou a verdadeira guerra: entre a verdade e a ilusão. Entre o vazio sorridente... e o monstro que se recusava a fingir.
Depresoli · 98 Views

Hara is Alive

Ang buhay ay parang apoy. Kapag maliit, madaling patayin. Kapag malaki, mahirap patayin. Pero hindi gan’on ang tunay na buhay—dahil kahit maliit ka man o malaki, madali ka pa ring patayin. Hindi natin pagmamay-ari ang buhay na meron tayo ngayon pero sadyang may mga taong handang wakasan ang kanilang buhay para sa inaasam-asam na kapayapaan sa sakit na nararamdaman. Meron namang binawian ng buhay na hindi naman nila ginusto, lalo’t na ang pagkitil ng isang buhay na hindi mo naman pagmamay-ari. May mga taong gusto mabuhay, pero hindi nabigyan ng pag-asang mabuhay. Alam nating lahat na ikaw at ako ay magkaiba. Dahil tayo ay ginawa ayon sa gusto ng Diyos, ngunit tatanggapin mo ba ang buhay na hindi naman dapat sa ‘yo? O pababayaan mo na lang dahil hindi mo ito gusto at pagmamay-ari? O gagamitin mo ito para sa iyong paghihiganti? Isang araw na akong walang tulog dahil sa mga pangungutya ng mga kaklase, guro, at mga tinuring kong totoong kaibigan. Hindi ko na alam kung paano ko kakayanin pa. Yesterday, my friends told me to do the dare. Sabi nila, katuwaan lang. I don’t know kung bakit ko ginawa ang katangahang bagay na ‘yon. “Hara, you must do the dare. I promise, he truly likes you.” Nahihiya akong gawin ang dare kasi malalaman nila na meron pala akong tinatagong nararamdaman sa isa sa mga gwapong, magaling, at babaerong sikat na MVP Basketball player sa Cor Jesu College. Sino naman kasi ang hindi magkakagusto sa isang katulad niya na, everytime mo sya na makikita ay ngumingiti siya ‘tapos dagdag mo pa ‘yong mapupula niyang labi at ‘yong thick eyebrows niya. “Okay, I’ll do the dare, but make sure na hindi ‘to malalaman ng iba.” Sila ‘yong mga babaeng grupo sa school namin na nagkaisa para takutin ang mga babae at bakla sa school namin na ‘wag lalapitan o kausapin ang kanilang prinsipe raw. Nakita ko si JM sa labas ng room namin kung saan siya lang mag-isang nakaupo sa isang white plastic chair habang hawak-hawak niya ang kaniyang cellphone. Nasa harap ko na siya pero ang mga kamay, paa, at katawan ko ay parang ayaw nang humakbang papalapit sa kaniya pati na ‘yong anino ko gusto nang umurong. “Sige na, Hara!” boses ni Christian sa likod ko na nagtatago sa may pintuan ng room namin. Lumingon ako at sininyahasan ko na gagawin ko na ang dare nila. “JM, ahm… ano k-kasi,” nauutal ako. Hind ko na tuloy alam kung ano ang sasabihin sa kaniya. Ang mga bibig koy tila parang may nakadikit na glue na parang ayaw na nitong bumuka. Subalit, nilakasan ko ang aking loob upang matapos na ito. “Bakit, Hara?” tanong ni JM, kita sa mukha niya ang pagkalito sa kilos ko. “Dare lang ‘to, huh. Sana ‘wag mong masamain. Can I kiss you?” Hindi ko namalayan—ang pinkish, smooth, at nakakaakit na labi ni JM ay nakadampi na pala sa inosente kong labi. Saglit akong natigilan. His lips... were on mine. Para akong kidlat na tinamaan sa kalmadong gabi—walang babala, walang panahon para umiwas. Ang patak ng ulan ay tila pluma ng tadhana, dahan-dahang sumusulat ng eksenang hindi ko kailanman inasahan. Sa bawat segundo, parang umiikot ang mundo nang mas mabilis—para akong nasa Ferris wheel na nawalan ng kontrol, lumulutang sa pagitan ng takot at pagkamangha. Ang lamig ng paligid ay unti-unting natunaw sa init na hindi ko maipaliwanag, parang apoy na biglang sumiklab sa gitna ng bagyo. I was barely clothed—what I had on was torn to shreds. That’s the only way I could describe myself when they found my body behind the abandoned school comfort room. Makalipas ang ilang taon, tuluyan nang naglaho ang usapan tungkol sa pagkamatay ko. Wala nang balita, wala nang tanong. Siguro’y pinasara na ang kaso dahil wala silang ebidensiyang nakuha, at wala ring makapagsabi kung sino ang pumatay sa akin. Ang lumabas na lang sa balita: suicide. Dahil daw nalulong ako sa droga. Dahil daw sa stress—sa school, sa bahay. But now I’m back… And they’ll pay… For treating me like some toy—something to break, to use, to discard when they were done.
GenZRizal · 156K Views
Related Topics
More