หลังจากเมฆตอบตกลงแต่งงาน ธีร์ก็วางแผนทุกอย่างอย่างจริงจัง แต่ปัญหาคือ… เขาไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
เมฆไม่ได้สนใจเรื่องหรูหรา เขาแค่ต้องการความมั่นคงและความรักที่ชัดเจน ธีร์รู้ข้อนี้ดี
แหวน? งานแต่ง? จัดที่ไหนดี?
เขานั่งคิดอยู่ในห้องทำงานนานสองนาน เมฆเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร แค่ใช้ชีวิตปกติไปตามเดิม แต่ทุกครั้งที่ธีร์มองเมฆ เขาก็ยิ่งมั่นใจขึ้นว่าตัวเองตัดสินใจถูกต้องที่สุด
วันนี้เมฆกำลังนั่งคุยกับลูก มือข้างหนึ่งลูบท้องตัวเองเบา ๆ ส่วนอีกมือกำลังจัดเสื้อผ้าเล็ก ๆ ของก้อนนุ่นที่เขาเย็บเสร็จ
"ก้อนนุ่นรู้ไหมครับ… พ่อของลูกขอแม่แต่งงานแล้วนะ"
ธีร์ที่กำลังจะเดินเข้าไปถึงกับชะงักขา นิ่งฟังเงียบ ๆ
"แม่เองก็แปลกใจนะ ไม่คิดว่าพ่อของลูกจะพูดออกมาตรง ๆ แบบนั้น" เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่แม่ก็ดีใจมากเลย"
ธีร์เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"แต่แม่ก็ยังแอบกังวลนะ พ่อของลูกเป็นคนจริงจัง ทำงานหนักมาตลอด จะอยู่กับแม่กับลูกตลอดไปได้จริง ๆ เหรอ?" เมฆพูดเสียงเบา สายตามองเสื้อผ้าของลูกในมืออย่างเหม่อลอย
ธีร์ขมวดคิ้ว
ทำไมเมฆถึงคิดแบบนั้น?
"แต่แม่ก็คิดอีกมุมนะ…" เมฆลูบท้องเบา ๆ "ที่ผ่านมาพ่อของลูกก็ดูแลแม่ดีมาก แม่คงชอบพ่อของลูกเข้าให้จริง ๆ แล้วล่ะ"
ธีร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดยิ้มบาง ๆ
"แล้วก้อนนุ่นคิดยังไงครับ?" เมฆถามลูกในท้องขำ ๆ "ลูกอยากให้พ่อของลูกแต่งงานกับแม่ไหม?"
ทันใดนั้น…
แรงดิ้นจากท้องทำให้เมฆชะงัก ก่อนจะหัวเราะออกมา
"โอ้โห! ลูกดิ้นแรงขนาดนี้ แปลว่าเห็นด้วยใช่ไหมครับ?"
ธีร์ที่ยืนฟังอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะเบา ๆ
เสียงนั้นทำให้เมฆสะดุ้ง หันไปมองตาโต
"คุณธีร์"
"พูดถึงฉันอยู่เหรอ?" ธีร์เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เมฆก่อนจะยกมือแตะท้องของเมฆเบา ๆ "เมื่อกี้ก้อนนุ่นดิ้นแรงเลยนะ"
"ใช่ครับ" เมฆพยักหน้า "พอผมถามเรื่องแต่งงาน ลูกก็ดิ้นใหญ่เลย"
"งั้นแปลว่าลูกก็เห็นด้วย" ธีร์ยิ้มบาง ๆ แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ท้องของเมฆ "ก้อนนุ่น พ่อจะแต่งงานกับแม่นะครับ"
เมฆรู้สึกถึงแรงดิ้นอีกครั้ง เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะมองธีร์ที่กำลังคุยกับลูกอย่างตั้งใจ
"พ่อจะอยู่กับหนูกับแม่นะครับ ดูแลกันไปตลอดเลย"
เมฆมองธีร์เงียบ ๆ ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นวาบ
"คุณ…" เมฆพูดเสียงเบา "จะรักผมไปตลอดเลยจริง ๆ ใช่ไหมครับ?"
ธีร์เงยหน้าขึ้นสบตากับเมฆ ก่อนจะยื่นมือไปจับมือของเมฆมากุมไว้แน่น
"ฉันไม่เคยพูดอะไรเล่น ๆ" ธีร์บีบมือเมฆเบา ๆ "และจะไม่มีวันปล่อยมือเธอด้วย"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ แล้วเม้มริมฝีปากเบา ๆ
หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้
ธีร์ยกมืออีกข้างขึ้นลูบศีรษะของเมฆเบา ๆ
"ฉันรักเธอ เมฆ"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ผมก็รักคุณนะครับ"
ธีร์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเมฆแผ่วเบา
"ต่อไปนี้ เราจะเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป"
เมฆพยักหน้า ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่ของธีร์
ภายในห้องมีเพียงความเงียบและไออุ่นที่โอบล้อมทั้งสามชีวิตเอาไว้
นี่คือครอบครัวของพวกเขา
และพวกเขาจะไม่ปล่อยมือกันตลอดไป
เช้าวันนี้เป็นวันที่เมฆรู้สึกแปลก ๆ ไม่ใช่เพราะอะไร… แต่เป็นเพราะธีร์ตื่นเต้นมากเกินไป
"คุณธีร์… ใจเย็นก่อนก็ได้ครับ"
เมฆมองธีร์ที่จัดแจงเอกสารทั้งหมดเรียบร้อย แถมยังย้ำกับเลขาหลายรอบว่าวันนี้เขาไม่มีนัดอื่นเด็ดขาด เพราะมีเรื่องสำคัญต้องทำ
เรื่องสำคัญที่ว่าก็คือ…
จดทะเบียนสมรส
"ใจเย็นไม่ได้" ธีร์ตอบทันที "ฉันรอมานานแล้ว"
"แต่เราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?" เมฆขมวดคิ้ว "คุณธีร์รีบไปไหม?"
"ถ้าขึ้นชื่อว่า 'สามี' ได้เร็วขึ้นสักวันก็ถือว่าไม่รีบ"
เมฆหน้าแดงขึ้นมาทันที ได้แต่เบือนหน้าหลบสายตาของธีร์
สุดท้ายพวกเขาก็เดินทางไปที่อำเภอเพื่อจดทะเบียนกัน
—---
"เอ่อ… พี่ธีร์ครับ ผมต้องเซ็นตรงนี้ใช่ไหม?"
ธีร์เงยหน้าขึ้นมองเมฆที่เรียกเขาว่า 'พี่ธีร์' แทน 'คุณธีร์' เป็นครั้งแรก หัวใจเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ
"เรียกใหม่อีกทีสิ"
"ครับ?"
"เมื่อกี้เรียกฉันว่าอะไรนะ?"
เมฆหน้าแดงหนักกว่าเดิม ก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วพึมพำเสียงเบา "พี่ธีร์…"
ธีร์ยกยิ้มมุมปาก หยิบปากกามาส่งให้เมฆ "ใช่ ตรงนี้แหละ เซ็นเลย"
เมื่อกระบวนการทุกอย่างเสร็จสิ้น พนักงานยื่นทะเบียนสมรสให้พวกเขาพร้อมรอยยิ้ม
"ยินดีด้วยนะคะ ขอให้รักกันไปนาน ๆ"
เมฆรับทะเบียนสมรสมาถือไว้ แต่ธีร์ดึงไปจากมือแล้วเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อทันที
"นี่!" เมฆขมวดคิ้ว "ขอดูหน่อย"
"ไม่ต้องดูหรอก มันเป็นของเธอกับฉันอยู่แล้ว" ธีร์ตอบสบาย ๆ ก่อนจะจูงมือเมฆออกจากอำเภอ
เมฆมองมือที่ถูกจับไว้แน่น รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาคือภรรยาของธีร์อย่างเป็นทางการแล้วสินะ…
—---
เมฆคิดว่าเรื่องจดทะเบียนสมรสจะเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเขินที่สุดในวันนี้แล้ว
แต่เปล่าเลย…
เพราะสิ่งที่ทำให้เขาเขินกว่าคือการที่ 'คุณลุงคุณป้า' หรือก็คือพ่อแม่ของธีร์ เรียกเขามานั่งคุยด้วยสีหน้าจริงจัง
"หนูเมฆ"
เมฆสะดุ้ง รีบหันไปมองพ่อของธีร์ที่มองมาด้วยแววตาอ่อนโยน ผิดกับเมื่อก่อนที่เคยนิ่งขรึมและดูห่างเหิน
"ครับ?"
"เมื่อก่อนลุงกับป้าอาจจะทำไม่ดีกับหนู แต่ตอนนี้เรายอมรับแล้วว่าหนูคือสะใภ้ของเรา" แม่ของธีร์พูดเสียงนุ่ม "และสะใภ้ของเราก็เหมือนลูกของเราอีกคนหนึ่ง"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ
"จากนี้เรียกเราว่าพ่อกับแม่ได้แล้วนะ"
"เอ๋?"
เมฆอ้าปากค้าง ธีร์ที่ยืนข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเมฆ
"เรียกเลยสิ"
"แต่ว่า…"
"ไม่มีแต่หรอกลูก" แม่ของธีร์ยิ้ม "หนูกำลังจะมีหลานให้พวกเราแล้วนะ จะให้เรียกเราว่าลุงกับป้าอยู่ได้ยังไง?"
เมฆหน้าแดงขึ้นมาทันที ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น
"พ่อ… แม่…"
สองสามีภรรยาวัยกลางคนยิ้มกว้าง ก่อนจะลูบหัวเมฆอย่างเอ็นดู
"ดีมาก"
ธีร์มองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ในอกเต็มไปด้วยความรู้สึกอุ่นวาบ
—---
แม้ว่าธีร์จะพาเมฆไปเรือนเล็กบ้างในบางวัน แต่เมฆก็มักเลือกไปเฉพาะเวลาที่ธีร์ไปด้วย
"ทำไมไม่ไปอยู่เรือนเล็กบ้างล่ะ?"
"พี่ธีร์จะห่วงไม่ใช่เหรอครับ?"
ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ "ใช่ ห่วง"
"งั้นผมก็จะไปแค่ตอนพี่ธีร์ว่างพอจะไปด้วยกันครับ"
ธีร์มองคนตรงหน้า ก่อนจะยกมือขึ้นบีบแก้มเมฆเบา ๆ "ดื้อจริง ๆ"
เมฆหัวเราะเบา ๆ
—---
ตั้งแต่จดทะเบียนสมรสกันมา เวลาธีร์โทรหาจากที่ทำงาน ก็มักจะเริ่มต้นด้วยคำถามเดิมเสมอ
"เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม?"
"ลูกดื้อกับเมียฉันหรือเปล่า?"
เมฆที่ได้ยินทุกครั้งก็แทบจะยกมือขึ้นปิดหน้า ไม่ใช่อะไร…
แต่เพราะคำว่า 'เมียฉัน' ที่ธีร์พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉยนั่นแหละ!
"พี่ธีร์! อย่าพูดแบบนี้สิครับ!"
"แบบไหน?"
"ก็… ก็แบบนี้ไงครับ!"
ธีร์หัวเราะเบา ๆ "ก็เธอเป็นเมียฉันแล้วจริง ๆ นี่"
เมฆได้แต่ซุกหน้าลงกับหมอน ไม่กล้าตอบอะไรต่อ
ตั้งแต่แต่งงานกันมา…
เขินขึ้นทุกวันเลยจริง ๆ!