เรือนใหญ่ของตระกูลธีรภัทรเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยระเบียบและความเข้มงวด ทุกคนมีหน้าที่ของตัวเอง ไม่มีใครทำอะไรเกินขอบเขตที่ได้รับมอบหมาย แต่เมฆไม่ใช่ทุกคน—เมฆเป็นข้อยกเว้น
เช้านี้ เมฆออกมาตรวจเสื้อผ้าเด็กที่เย็บไว้ เขายังคิดว่ามันบางไปสำหรับก้อนนุ่น เลยตั้งใจจะหาเศษผ้ามาเสริม บุญมี คนใช้รุ่นพี่เห็นเข้าก็ถามด้วยความแปลกใจ
"คุณเมฆกำลังทำอะไรคะ?"
"อ๋อ ผมคิดว่าผ้ามันบางไป เลยหาวิธีทำให้มันหนาขึ้นอีกหน่อย"
เมฆตอบพลางใช้เข็มเย็บผ้าลงบนเนื้อผ้าอย่างชำนาญ คนรอบข้างที่เห็นต่างชะงัก เพราะฝีมือของเมฆนั้นละเอียด เรียบร้อยราวกับช่างฝีมือมืออาชีพ บุญมีเคยเห็นคนเย็บผ้ามามาก แต่ไม่มีใครเย็บได้รวดเร็วและแม่นยำขนาดนี้
"คุณเมฆ… เคยเรียนเย็บผ้ามาก่อนเหรอคะ?"
"ไม่ครับ ก็แค่เย็บไปเรื่อย ๆ ตามที่คิดว่าเหมาะ"
เมฆตอบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทุกคนที่มองอยู่กลับรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าด้วยฝีมือระดับเทพ คนอื่นเย็บเสื้อเด็กต้องร่างแบบก่อน คำนวณขนาด แต่เมฆหยิบเศษผ้ามา ต่อเป็นเสื้อได้พอดีตัวราวกับกะขนาดไว้ล่วงหน้าแล้ว
เมฆยังคงมองผลงานตัวเองแล้วพยักหน้าอย่างพอใจ "น่าจะใส่สบายขึ้น"
คนใช้มองหน้ากันไปมา ก่อนจะพึมพำเบา ๆ "คุณเมฆนี่… ไม่ธรรมดาเลย…"
แต่เมฆก็แค่เมฆ เมฆที่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำเป็นเรื่องปกติ
---
วันต่อมา มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญหลงเข้าไปในท้ายสวน เป็นชายสูงวัยที่สวมชุดเรียบง่าย แต่กิริยาท่าทางดูทรงอำนาจ คนสวนที่นั่นไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เพราะปกติท้ายสวนแทบไม่มีใครเข้ามา
เมฆเดินออกมาพอดี เห็นชายชราที่ยืนกอดอกอยู่ก็เอียงคอเล็กน้อย
"คุณลุง มาหาใครเหรอครับ?"
ชายแก่หันมามองเมฆอย่างพินิจ ก่อนจะถามกลับ "ที่นี่ไปทางไหนถึงจะออกจากสวนได้?"
"อ้อ ทางนี้เลยครับ ผมจะพาไป"
เมฆเดินนำโดยไม่ลังเล ชายชราเดินตามมาเงียบ ๆ สังเกตเมฆไปด้วย
"เธอชื่ออะไร?"
"เมฆครับ"
"อยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?"
"อืม… ไม่แน่ใจครับ แต่ก็คงสักพัก"
ชายแก่เลิกคิ้ว เพราะเมฆดูไม่เหมือนคนงานธรรมดา แต่เมฆไม่ได้สนใจ เขาพาชายชราเดินผ่านทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ และระหว่างนั้นเมฆก็เอื้อมมือไปจัดกิ่งไม้ที่ขวางทางโดยอัตโนมัติ มือของเมฆแม่นยำ แข็งแรง แต่ก็อ่อนโยน
"คุณลุงต้องระวังนะครับ ทางนี้มีรากไม้เยอะ"
ชายชราพยักหน้า แม้ปกติเขาจะไม่ยอมให้ใครมาดูแล แต่เด็กคนนี้ไม่ได้มีท่าทีประจบประแจงหรือหวาดกลัวใด ๆ
ในที่สุด ทั้งคู่ก็เดินมาถึงทางออกของสวน คนใช้ของบ้านที่ออกตามหาถึงกับตกใจเมื่อเห็นแขกคนสำคัญอยู่กับเมฆ
"ท่านครับ! พวกเราออกตามหาท่านกันให้ทั่ว—"
"ไม่ต้องโวยวาย ข้าเจอคนพาข้าออกมาแล้ว"
เสียงหนักแน่นของชายชราทำให้ทุกคนเงียบกริบ ก่อนที่เขาจะหันไปมองเมฆอีกครั้ง
"เจ้าเป็นเด็กดี"
เมฆกะพริบตาเล็กน้อย "ครับ?"
ชายแก่หัวเราะเบา ๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้คนอื่นมองหน้ากันอย่างงุนงงว่าท่านผู้นั้นไปถูกใจอะไรเมฆเข้า
---
ธีร์รู้เรื่องนี้ในเวลาต่อมา แล้วกุมขมับอย่างปวดหัว
"เมฆ พาเขาเดินออกมาเฉย ๆ เลยเหรอ?"
"ครับ เขาหลงทางนี่นา"
เมฆตอบตามจริง แล้วทำหน้างุนงงเมื่อเห็นธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แล้วเธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"
เมฆส่ายหน้า "คุณลุงที่หลงทางครับ"
ธีร์เงียบไปอึดใจ ก่อนจะตัดสินใจบางอย่าง เขาเดินออกไปพร้อมลูกน้อง ตั้งใจสำรวจพื้นที่ทุกจุดในเขตบ้าน โดยเฉพาะท้ายสวน
จากนั้น เขาสั่งให้จัดคนมาปรับปรุงพื้นที่ทั้งหมด ตั้งแต่เรือนเก่าที่ถูกปล่อยร้าง ไปจนถึงทางเดินที่เต็มไปด้วยรากไม้
"จัดคนดูแลซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย อะไรอันตรายสำหรับคนท้อง จัดการหมด"
"ครับนาย"
ธีร์ยังไม่หยุดแค่นั้น เขาเพิ่มจุดพักระหว่างทางอีกสามสี่จุด ตรวจสอบน้ำตกและบ่อน้ำให้แน่ใจว่าปลอดภัย
เมฆที่เห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ถึงกับเอียงคอ "ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ครับ แขกคงไม่หลงเข้าไปปล่อยหรอก"
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเดินเข้าไปหาเมฆที่กำลังนั่งพักบนเก้าอี้ไม้ ก่อนจะกอดเมฆจากด้านหลัง
"ไม่ได้ทำเพื่อแขก"
"ครับ?"
"ปรับปรุงเพื่อเธอต่างหาก" ธีร์กระซิบข้างหู "เธอไปที่นั่นบ่อยมาก และเธอมีก้อนนุ่นด้วย"
เมฆนิ่งไปเล็กน้อย
"ต่อไป ก้อนนุ่นโตขึ้น ถ้าเธอไปที่นั่นแล้วเหนื่อย ก็จะได้มีจุดพัก"
เมฆก้มลงมองหน้าท้องของตัวเอง ธีร์แนบหน้าลงกับไหล่เมฆ ขณะที่มือวางเบา ๆ บนหน้าท้อง
เมฆรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากอีกฝ่าย—ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นการกระทำที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า ธีร์ไม่ได้แค่ 'รับผิดชอบ' แต่เริ่ม 'ใส่ใจ' อย่างแท้จริงแล้ว
…และบางที เมฆอาจจะเริ่มรู้สึกเช่นเดียวกันก็ได้