ในห้วงฝันอันแสนหวาน ธีร์สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนของริมฝีปากที่แนบชิดกันเบา ๆ เสียงกระซิบของเมฆยังคงก้องอยู่ในหัว
"ถ้าไม่รัก ผมไม่จูบด้วยหรอกนะครับ"
ธีร์คว้าเมฆเข้ามาใกล้ โน้มตัวลง จุมพิตซ้ำอีกครั้ง—
แต่แล้ว ทุกอย่างกลับกลายเป็นความว่างเปล่า
เขาลืมตาขึ้น พร้อมกับเสียงลมหายใจของตัวเองที่แรงกว่าปกติ หัวใจเต้นแรงราวกับยังติดอยู่ในฝันเมื่อครู่
และสิ่งแรกที่เห็น…
เมฆยังคงหลับสนิทอยู่ข้างกาย ใบหน้าเรียบนิ่งขณะสูดลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
ธีร์มองดูใบหน้าของเมฆแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เขาโน้มตัวลง หอมแก้มเมฆเบา ๆ
—จุ๊บ
แล้วเลื่อนลงไปที่ขมับ—
—จุ๊บ
ที่ข้างลำคอ—
—จุ๊บ
ที่ไหล่—
—จุ๊บ
ไล่ลงมาจนถึงมือของเมฆ ที่ธีร์กุมไว้แน่นแล้วกดริมฝีปากลงไปช้า ๆ
—จุ๊บ
กำลังจะโน้มลงไปจูบริมฝีปากอีกครั้ง—
"คุณธีร์…"
เสียงงัวเงียของเมฆดังขึ้นมาก่อน ธีร์ชะงักกึก
เมฆลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ดวงตายังดูง่วงงุนอยู่ แต่คำพูดกลับตรงไปตรงมา
"คุณจะจูบผมไปทั้งตัวเลยใช่ไหมครับเนี่ย"
ธีร์กระพริบตา ก่อนจะยิ้มออกมา
"คนชอบ ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
เมฆมองธีร์นิ่ง ๆ ก่อนจะถอนหายใจ "ถ้าไม่ชอบ ก็คงไม่จบหรอกครับ"
ธีร์สะอึกกับคำพูดนั้น เขามองเมฆที่ยังคงมองเขากลับมา ก่อนจะรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังสั่นไหว
—ทำไมเขาถึงฝันว่าแม่ของก้อนนุ่นพูดประโยคนี้กับเขากันนะ?
—เราไม่รู้สึกยังไงกับเมฆกันแน่?
—ไม่รักเมฆบ้างเหรอ?
—ไม่เต็มใจจะอยู่เคียงข้างเขากับลูกเหรอ?
—หรือว่าเมฆไม่อยากจะอยู่ที่นี่ อยากออกไปข้างนอกกันแน่?
ธีร์รู้ดีว่าเมฆไม่เคยตอบว่าอยากอยู่กับเขา เมฆมักจะตอบเสมอว่า…
"อยากอยู่กับลูก"
…เขาจะดีพอที่จะอยู่เคียงข้างเมฆตลอดไปไหม?
ธีร์ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด จับมือเมฆไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม
"เมฆ"
"ครับ?"
ธีร์สบตาเมฆ ลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกไป
"ฉันอยากอยู่ข้าง ๆ เมฆกับลูกตลอดไป"
เมฆชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากะพริบช้า ๆ เหมือนใช้ความคิด ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มบาง ๆ ขึ้นมา
"งั้นก็อยู่สิครับ"
ธีร์มองเมฆนิ่ง ๆ ก่อนจะกุมมืออีกฝ่ายแน่นกว่าเดิม
"ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะอยู่ตรงนี้ อยู่กับลูก อยู่กับเมฆ"