เมฆนั่งยอง ๆ อยู่ข้างแปลงผัก กำลังใช้นิ้วเขี่ยดินเบา ๆ เพื่อให้ต้นอ่อนตั้งตัวดีขึ้น มือข้างหนึ่งลูบท้องตัวเองอย่างเคยชิน
"คุณธีร์ครับ มาช่วยผมหน่อยได้ไหม?"
ธีร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในสวนหลังบ้านชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็เดินเข้ามาใกล้ "ช่วยอะไร?"
"ช่วยจับต้นนี้ให้ตั้งตรงหน่อยครับ ผมจะกลบดิน" เมฆเงยหน้ามองธีร์ ยิ้มบาง ๆ
ธีร์นั่งลงข้าง ๆ เอื้อมมือไปจับต้นอ่อนเบา ๆ "แบบนี้ใช่ไหม?"
"ครับ ค่อย ๆ นะ อย่าแรงมาก เดี๋ยวรากหัก"
ธีร์ขยับมือให้มั่นคงขึ้น จนเมฆค่อย ๆ กลบดินรอบโคนให้แน่น
"เรียบร้อย" เมฆยิ้มกว้าง ก่อนจะมองต้นอ่อนเล็ก ๆ ด้วยแววตาพึงพอใจ "อีกไม่นานก็คงโตแล้ว"
ธีร์มองใบหน้าของเมฆที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนขณะมองต้นอ่อนในแปลงผัก แล้วเผลอมองต่ำลงไปที่หน้าท้องที่เริ่มป่องขึ้นนิดหน่อย
"ลูกของเราก็คงเหมือนกัน" ธีร์พูดออกมาโดยไม่ทันคิด
เมฆชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ลูกผมครับ คุณธีร์"
ธีร์ปรายตามองคนที่ยังคงพูดเหมือนเดิมทุกครั้ง แต่คราวนี้เขาไม่ได้เถียงกลับ เพียงแค่ยื่นมือไปลูบท้องเบา ๆ
"ก้อนนุ่น ถ้าหนูโตแล้วอย่าซนให้แม่เหนื่อยนะ"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาอีก "พูดแบบนี้เหมือนคุณธีร์จะช่วยเลี้ยงเลยนะครับ"
"..." ธีร์ไม่ตอบ แต่ยังคงลูบท้องเบา ๆ จนเมฆอดสังเกตไม่ได้
"คุณธีร์... ลูบทั้งวันเลยนะครับ"
"อืม" ธีร์ตอบเรียบ ๆ แต่ก็ไม่ได้เอามือออก
เมฆมองท่าทางของธีร์แล้วแอบหัวเราะกับตัวเอง คนอะไรทำเหมือนไม่สนใจ แต่ก็ลูบท้องลูกตลอดเวลา
"คุณธีร์ติดก้อนนุ่นแล้วหรือเปล่าครับ?"
"หึ" ธีร์หัวเราะในลำคอ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เมฆอมยิ้ม ก่อนจะหันกลับไปสนใจแปลงผัก "ผมจะปลูกอีกแปลงไว้ด้านโน้นดีไหมนะ?"
ธีร์มองตามนิ้วของเมฆที่ชี้ไปอีกฝั่งของสวน แล้วก็พยักหน้า "ถ้าเธออยากปลูก ฉันจะให้คนช่วยเตรียมดินให้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองได้" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
ธีร์มองเมฆที่กำลังคิดเรื่องปลูกผักด้วยสายตานิ่ง ๆ ก่อนจะลูบท้องอีกรอบ
"ถ้าลูกเกิดมาแล้ว อย่ามัวแต่สนใจแค่แปลงผักล่ะ"
เมฆหัวเราะ "แน่นอนครับ ก้อนนุ่นสำคัญที่สุดอยู่แล้ว"
ธีร์ฟังคำตอบนั้นแล้วก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ใช่… ลูกของพวกเขาสำคัญที่สุด
เสียงแก๊สเปิดดังขึ้นในครัวใหญ่ของเรือนหลัก คนงานและแม่ครัวทั้งหลายมองหน้ากันไปมา เมื่อเห็นว่า "คุณธีร์" เป็นคนยืนหน้าเตาเอง
"เอ่อ... คุณธีร์คะ ให้ดิฉันทำให้ไหมคะ?" แม่ครัวคนหนึ่งถามอย่างลังเล
ธีร์ไม่ตอบ แต่กลับยืนพิจารณาวัตถุดิบตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ เปิดสูตรอาหารจากอินเทอร์เน็ต อีกมือก็กำลังพิจารณาว่าควรจะเริ่มจากอะไรดี
"เมฆชอบกินอะไรเปรี้ยว ๆ..."
ธีร์พึมพำกับตัวเอง ก่อนจะคว้ามะนาวมาฝานเป็นซีก ใส่ถ้วยเตรียมไว้ แล้วเริ่มหยิบเนื้อสัตว์มาเตรียมหมัก
"คุณธีร์ครับ! เดี๋ยวผมช่วย—" ลูกมือในครัวพยายามจะเข้ามาช่วย แต่ธีร์ยกมือขึ้นห้าม
"ฉันจะทำเอง"
ทุกคนเงียบกริบ บรรยากาศในครัวเต็มไปด้วยความสงสัยและตื่นตระหนก—นี่คือท่านธีร์ เจ้าของบ้านจริง ๆ ใช่ไหม!?
—---
ฝั่งเมฆ
เมฆเดินออกจากสวนหลังบ้าน กำลังเช็ดมือที่เปื้อนดิน ก่อนจะได้ยินเสียงกระซิบกระซาบของคนใช้
"คุณธีร์เข้าครัว!"
"จริงเหรอ?!"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหันไปถามคนสวนใกล้ ๆ "เมื่อกี้ว่าไงนะครับ?"
"คุณธีร์เข้าครัวเองเลยครับคุณเมฆ! ไม่ยอมให้ใครช่วยด้วย!"
"...ครับ?" เมฆชะงัก คิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินตรงไปที่ครัวใหญ่
—---
ในครัว
ธีร์ยืนอยู่หน้าเตา ขณะกำลังคนซอสในกระทะ มือข้างหนึ่งจับกระบวย คนไปมาอย่างตั้งใจ
เมฆที่เดินเข้ามาถึงกับหยุดชะงัก ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
"คุณธีร์..."
ธีร์หันมามองเมฆเล็กน้อย "อืม"
เมฆมองส่วนผสมที่ธีร์กำลังทำอยู่ กลิ่นหอมลอยอ่อน ๆ "นี่คุณธีร์ทำอะไรเหรอครับ?"
"ของกิน"
"..."
เมฆหัวเราะออกมาเบา ๆ "หมายถึงเมนูอะไรครับ?"
"ฉันไม่รู้ว่ามันจะออกมาเป็นอะไรเหมือนกัน"
"...ครับ?"
ธีร์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารต่อไป เมฆจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ "ให้ผมช่วยไหมครับ?"
"ไม่ต้อง ฉันอยากลองทำเอง"
เมฆมองธีร์ที่กำลังใช้ความพยายามอย่างหนักแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็นภาพนี้
—---
ผ่านไปอีกไม่นาน ธีร์ก็จัดการทำอาหารเสร็จ และวางจานลงบนโต๊ะ
"ลองกินดู"
เมฆรับช้อนมาตักขึ้นมาชิม แล้วกะพริบตาปริบ ๆ
"เป็นไง?"
"อืม... เปรี้ยวไปหน่อยครับ"
ธีร์ขมวดคิ้ว "ฉันใส่มะนาวเยอะไปเหรอ?"
"นิดนึงครับ แต่ยังอร่อยอยู่นะ" เมฆยิ้มกว้าง
ธีร์พ่นลมหายใจ "คราวหน้าจะปรับใหม่"
เมฆหัวเราะออกมาเบา ๆ "คุณธีร์จะมีคราวหน้าด้วยเหรอครับ?"
"ทำไม? คิดว่าฉันทำไม่ได้หรือไง?"
"เปล่าครับ แค่แปลกใจ"
ธีร์ไม่ตอบ แต่กลับตักอาหารใส่จานเมฆเพิ่ม
"กินเยอะ ๆ"
เมฆมองธีร์แล้วอดยิ้มไม่ได้ เขาไม่รู้ว่าทำไมคุณธีร์ถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
แม้จะยังคิดว่าตัวเองเป็นคนนอก… แต่บางอย่างในใจเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิดแล้วจริง ๆ