เมฆเคี้ยวมะม่วงช้า ๆ สายตาเหม่อมองไปที่กิ่งไม้ด้านบนที่แกว่งไกวตามสายลม แดดอ่อน ๆ ของช่วงบ่ายทำให้รู้สึกง่วงนิดหน่อย แต่ใจของเขายังไม่สงบดี
เขากำลังคิด
คิดเรื่องอนาคตของตัวเอง คิดเรื่องก้อนนุ่น คิดเรื่องที่ว่าหลังจากนี้เขาจะต้องอยู่ที่ไหน
ถึงแม้ว่าตอนนี้ทุกคนจะยอมให้เขาอยู่ที่นี่ แต่สุดท้ายเขาก็ยังเป็นแค่ 'คนนอก' อยู่ดี
"คุณธีร์...ถ้าอนาคตผมต้องย้ายไป ผมขอเอาของพวกนี้ไปด้วยได้ไหมครับ?" เมฆพูดพลางลูบมือลงบนกองผ้านุ่ม ๆ ที่เขาตั้งใจเตรียมไว้ให้ลูก
ธีร์เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่ติดมือมาด้วย คิ้วขมวดเล็กน้อย "ทำไมต้องพูดเหมือนตัวเองจะไป?"
"ก็..." เมฆเม้มปาก "ก็แค่คิดไว้ก่อน เผื่อไว้ไงครับ"
"เผื่ออะไร?"
"ก็...ผมไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไรที่นี่"
ธีร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้า สีหน้าเรียบเฉยของเมฆอาจทำให้ใคร ๆ คิดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจ แต่ธีร์รู้ว่าไม่ใช่
"เมฆ เธอกำลังคิดอะไรอยู่?"
"ก็แค่คิดเรื่องอนาคตครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "ถ้าคุณธีร์แต่งงาน มีครอบครัว ผมก็ต้องออกไปอยู่ข้างนอกอยู่ดี...มันก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมครับ?"
ธีร์กำเอกสารในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"เธอคิดเรื่องพวกนี้คนเดียวตลอดเลยเหรอ?"
"อืม..." เมฆพยักหน้า "มันเป็นเรื่องที่ต้องคิดนี่ครับ ผมมีลูกแล้ว ผมต้องคิดเผื่อก้อนนุ่น"
'แต่ไม่เคยคิดเผื่อฉันเลยเหรอ?'
คำถามนี้ผุดขึ้นมาในใจธีร์ แต่เขาไม่พูดออกไป เขาทำเพียงถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเมฆ
มือของเขาวางลงบนท้องนูนเบา ๆ ลูบวนไปมาอย่างที่เริ่มชินเสียแล้ว
"ฉันจะไม่ให้เธอไปไหน"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "คุณธีร์พูดแบบนี้ตั้งหลายรอบแล้วนะครับ"
"แล้วทำไมยังคิดว่าจะไปอีก?"
เมฆไม่ตอบ เขาแค่ก้มลงมองมือใหญ่ที่ยังลูบท้องของเขาอยู่อย่างแผ่วเบา
'ก็เพราะฉันรู้ว่า สุดท้ายแล้ว ฉันยังเป็นแค่คนนอก'
แต่เขาไม่พูดมันออกไป
เพราะถึงพูดออกไป...มันก็คงไม่เปลี่ยนอะไรอยู่ดี
เมฆเดินออกมานอกเรือนใหญ่ ตั้งใจจะเดินเล่นสักหน่อยเพื่อผ่อนคลายความคิดวุ่นวายในหัว อากาศช่วงบ่ายเย็นสบาย ต้นไม้สูงโปร่งให้ร่มเงาพอดี เขากำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ใต้ศาลาริมทาง
คน ๆ นั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวซีด ดวงตาหม่นหมองคล้ายคนที่ร้องไห้มาไม่นาน ท้องของอีกฝ่ายก็นูนขึ้นเล็กน้อย คล้ายกับของเขา
เมฆชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา
"คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าดูตกใจที่มีคนเข้ามาทัก ก่อนที่ริมฝีปากจะเม้มแน่นแล้วหลุบตาลงต่ำ
"ไม่เป็นไรครับ"
"แต่คุณดูไม่ค่อยโอเคเลย" เมฆนั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกันโดยเว้นระยะห่างพอสมควร "ทะเลาะกับใครมาหรือเปล่า?"
อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ "เปล่าหรอกครับ แค่รู้สึก...เหนื่อยนิดหน่อย"
เมฆพยักหน้าช้า ๆ ไม่ได้ซักไซ้ต่อ เขามองใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วนึกถึงตัวเองช่วงแรก ๆ ที่รู้ว่าท้อง แต่ต้องอยู่คนเดียว ไม่มีใครให้พึ่งพา
"เหนื่อยกับการท้อง หรือเหนื่อยกับคนรอบข้างครับ?"
ชายหนุ่มนิ่งไปนาน ก่อนจะยิ้มเศร้า ๆ
"ทั้งสองอย่าง"
เมฆขมวดคิ้ว "คุณมีสามีไหม?"
"...มีครับ"
"แล้วเขาดูแลคุณดีหรือเปล่า?"
"...เขาให้เงิน"
เมฆกระพริบตา มองอีกฝ่ายที่กำมือแน่น "แล้วความใส่ใจล่ะครับ?"
ชายหนุ่มเงียบไป ไม่มีคำตอบกลับมา
เมฆถอนหายใจเบา ๆ "คุณก็เหมือนผมนะ"
"หมายความว่าไงครับ?"
"ก็เหมือนกันตรงที่...กำลังอุ้มท้องเด็กคนหนึ่ง แล้วต้องรับมือกับอะไรหลายอย่างโดยไม่มีใครเข้าใจไงครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่โชคดีหน่อยที่ผมไม่ได้คาดหวังอะไรจากใคร เลยไม่ต้องผิดหวัง"
ชายหนุ่มมองหน้าเมฆด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนที่ริมฝีปากจะขยับช้า ๆ
"คุณ...ไม่กลัวเหรอครับ?"
"กลัวสิครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่ให้ได้ ผมอยากให้ลูกมีความสุข ถึงมันจะเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำให้ได้"
"คุณคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?"
"อืม" เมฆพยักหน้า "ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรักผมเลยก็เถอะ แต่ผมรักก้อนนุ่นของผม และแค่นั้นก็พอแล้ว"
ชายหนุ่มมองเมฆด้วยสายตาอ่านไม่ออก ก่อนจะเม้มปากแน่น แล้วพูดออกมาเบา ๆ
"คุณดูเข้มแข็งจัง"
"ไม่หรอกครับ" เมฆยิ้ม "แค่ชินแล้ว"
พวกเขานั่งเงียบกันไปพักหนึ่ง ก่อนที่จู่ ๆ จะมีเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้
"คุณนที! ผมตามหาคุณตั้งนาน!"
ชายหนุ่มสะดุ้ง หันไปมองชายในชุดสูทที่เดินเข้ามาหา ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนทันที
"ขอโทษนะครับ ผมต้องไปแล้ว"
เมฆกระพริบตา มองอีกฝ่ายที่รีบก้าวออกไป ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
"นที..."
เมฆมองแผ่นหลังของชายคนนั้นที่เดินจากไปพร้อมกับคนที่มาตาม ก่อนจะหันกลับไปมองท้องของตัวเอง แล้วลูบมันเบา ๆ
"ก้อนนุ่น...ต่อให้โลกนี้ไม่มีใครรักเรา แต่แม่จะรักลูกให้มากที่สุดนะ"
เมฆนั่งอยู่ที่เดิมหลังจากที่คุณนทีถูกพาตัวไปแล้ว ดวงตาหันมองรอบ ๆ อย่างใช้ความคิด แม้จะไม่ได้รู้จักอีกฝ่ายดีนัก แต่แค่เห็นสายตาเศร้า ๆ นั่นก็ทำให้เมฆอดสงสารไม่ได้
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา ก่อนที่เงาของใครบางคนจะทอดยาวลงมาตรงหน้า
"เมฆ"
เมฆเงยหน้าขึ้น เห็นธีร์ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาดูเรียบเฉยแต่แววตาคล้ายจะมีความไม่พอใจอยู่ลึก ๆ
"คุณธีร์?" เมฆกระพริบตา "มาได้ยังไงครับ?"
"ควรถามว่า เธอ มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงมากกว่า" ธีร์ถอนหายใจ "ฉันกลับมาไม่เห็นอยู่ที่เรือน เดินหาตั้งนาน"
"ผมเดินออกมารับลมเฉย ๆ ครับ" เมฆว่า ก่อนจะลุกขึ้นยืน "แต่กะว่ากำลังจะกลับพอดีเลย คุณธีร์มาตามเองแบบนี้ ผมรู้สึกเป็นคนสำคัญขึ้นมาเลยนะครับ"
ธีร์เลิกคิ้ว "เพิ่งรู้เหรอว่าเป็นคนสำคัญ?"
"หืม?"
"ช่างเถอะ" ธีร์ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วจับแขนเมฆเบา ๆ "กลับได้แล้ว เดินนาน ๆ เดี๋ยวจะปวดขา"
เมฆก้มลงมองมือที่จับแขนเขา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินตามไปแต่โดยดี
ระหว่างเดินกลับ ธีร์ก็มองเมฆที่ยังคงเงียบ "เมื่อกี้อยู่กับใคร?"
"คนรู้จักใหม่ครับ"
"..."
"คุณนที" เมฆตอบตามตรง "เขาท้องเหมือนกัน ดูเศร้า ๆ เลยคุยด้วยนิดหน่อย"
ธีร์หันมามองทันที "ใครนะ?"
"คุณนที" เมฆย้ำ "ไม่รู้หรอกว่ามาจากไหน แค่บังเอิญเจอกันเฉย ๆ"
ธีร์ขมวดคิ้ว "แล้วพูดอะไรกันบ้าง?"
"เรื่องทั่ว ๆ ไปครับ" เมฆถอนหายใจ "เกี่ยวกับลูก เกี่ยวกับ...การอยู่คนเดียว"
ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย "เขาทิ้งเธอ?"
"เปล่าครับ" เมฆหัวเราะ "ผมต่างหากที่ตั้งใจจะอยู่คนเดียว"
"..."
"คุณธีร์ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ครับ" เมฆยิ้ม "ผมยังอยู่ที่นี่ ไม่ได้หนีไปไหนหรอก"
ธีร์จ้องมองเมฆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปลูบท้องเบา ๆ "ไม่คิดจะหนีจริง ๆ ใช่ไหม?"
"ถ้าจะไป ผมคงไปนานแล้วล่ะครับ"
ธีร์มองใบหน้าของเมฆที่ยังคงยิ้มบาง ๆ แต่ในดวงตามีบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก
"...รีบกลับกันเถอะ"
"ครับ"
ธีร์ยังคงจับมือเมฆไว้ตลอดทางกลับเรือนโดยไม่ปล่อย เมฆเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ปล่อยให้พ่อของลูกทำตามใจไปเงียบ ๆ โดยที่ยังคงมีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่บนใบหน้า