ช่วงนี้ธีร์เริ่มสังเกตว่าบรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ตั้งแต่เมฆมาอยู่ เสียงหัวเราะและบทสนทนาในบ้านก็ดูจะมีมากขึ้นกว่าแต่ก่อน
เมื่อก่อนเรือนใหญ่มักจะเงียบสนิท ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเป็นระเบียบ พ่อบ้านทำงานของพ่อบ้าน คนสวนดูแลสวน แม่ครัวทำอาหาร ไม่มีใครออกนอกกรอบ แต่ตอนนี้...
"คุณธีร์ครับ ผมว่าวันนี้เราไปกินข้าวในสวนกันไหม?"
ธีร์เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร มองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
"ทำไมต้องไปกินข้างนอก?"
"อากาศดีครับ" เมฆตอบง่าย ๆ "อีกอย่าง ผมอยากนั่งกินมะม่วงใต้ต้นด้วย"
ธีร์ถอนหายใจ แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นเดินตามไปแต่โดยดี
—
บ่ายวันนั้น สองคนมานั่งปอกมะม่วงใต้ต้นไม้ เมฆตัดมะม่วงเป็นชิ้นเล็ก ๆ และส่งให้ธีร์บ้าง
"คุณธีร์ นี่ครับ"
"เธอกินเองเถอะ"
"อ้าว แต่เมื่อกี้คุณธีร์ก็ป้อนผมนี่นา" เมฆพูดหน้าตาเฉย "ต้องป้อนคืนสิครับ"
ธีร์กลอกตาเล็กน้อยแต่ก็ยอมรับมะม่วงมากินโดยดี
เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนที่สนใจอะไรพวกนี้เลย แต่ตั้งแต่มีเมฆเข้ามา ทุกอย่างก็ดูจะวุ่นวายขึ้น และเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี
...แต่ที่แน่ ๆ คือเขาไม่ได้รำคาญมัน
ธีร์มองเมฆที่กำลังพูดกับก้อนนุ่นอย่างอารมณ์ดี แล้วก็ได้แต่พึมพำกับตัวเอง
"บ้านนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว..."
ธีร์เปิดสมุดโน้ตของเมฆด้วยความอยากรู้และสงสัยว่าเจ้าตัวบันทึกอะไรไว้บ้าง พอเปิดออกไป เขาก็ต้องชะงัก
เนื้อหาในนั้นเต็มไปด้วยแผนสำรอง… มากมายจนเขาคาดไม่ถึง
"หากคุณธีร์แต่งงาน"
• ต้องออกจากเรือนใหญ่แน่ ๆ ต้องเตรียมหาที่อยู่ใหม่
• เช่าห้องอยู่ก่อนได้ไหม หรือควรออกไปหางานเพิ่มก่อน
• ก้อนนุ่นต้องมีที่ปลอดภัย จะเอาอะไรรองนอนให้ลูกดี
• ถ้าไม่มีเงิน จะขอทำงานอะไรก็ได้ ขอให้เลี้ยงก้อนนุ่นได้ก่อน
"หากถูกไล่ออกกะทันหัน"
• รีบเก็บของที่จำเป็น เสื้อผ้าของลูกต้องพร้อม
• ควรหาที่อยู่ชั่วคราวที่ใกล้โรงพยาบาล เผื่อฉุกเฉิน
• ถ้ายังไม่มีเงินสำรองพอ ต้องรับจ้างรายวันก่อนไหม
• ข้าวสารหนึ่งถุงจะอยู่ได้กี่วัน
"หากไม่มีเงินพอ"
• ลดค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้มากที่สุด
• คิดดูว่าจะรับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าได้ไหม
• ขายของออนไลน์ได้หรือเปล่า
• ถ้าลำบากจริง ๆ ขอลองไปหาที่อยู่บ้านเดิม
"หากไม่มีอะไรกิน"
• หาสถานที่แจกอาหารฟรีในเมือง
• ปลูกพืชที่โตเร็วที่สุด กินง่ายที่สุด
• ขอรับของบริจาคได้ที่ไหนบ้าง
• ซื้อข้าวสารยังไงให้พออยู่ได้เป็นเดือน
ธีร์พลิกไปเรื่อย ๆ มีแต่แผนสำรองเต็มไปหมด เมฆคิดไว้แล้วทุกทาง
ธีร์มองสมุดโน้ตในมือแล้วถอนหายใจยาว เนื้อหาที่เขาเห็นทำให้รู้สึกอึดอัดแปลก ๆ ไม่ใช่แค่เรื่องแผนสำรองของเมฆ แต่มันคือความจริงที่เมฆไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเขาเลย
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหน เมฆก็เตรียมใจไว้แล้วว่า เขาต้องออกไปจากที่นี่แน่ ๆ
ธีร์หลับตาลงก่อนเงยหน้ามองคนที่กำลังนั่งเย็บผ้าให้ลูกอยู่บนโซฟา เมฆดูสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือขาว ๆ ค่อย ๆ ขยับเข็มอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากมีรอยยิ้มบาง ๆ ตอนที่พึมพำกับก้อนนุ่นในท้อง
ธีร์เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะวางสมุดโน้ตลงข้าง ๆ เมฆ "นายจดเรื่องพวกนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
เมฆชะงักมือก่อนเงยหน้ามองธีร์ "อ้อ... ตั้งแต่รู้ว่าท้องได้ไม่นานครับ"
"แล้วทำไมต้องคิดอะไรไว้เยอะขนาดนี้"
"ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อมนี่ครับ" เมฆยิ้มเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ "อยู่ที่นี่นาน ๆ ไม่ได้หรอก สักวันผมก็ต้องออกไปอยู่เอง จะได้ไม่ลำบากทีหลัง"
ธีร์ขมวดคิ้ว "ใครบอกนายว่าจะถูกไล่ออกหลังคลอด?"
"ทุกคนพูดกันหมดเลยนี่ครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "คุณธีร์จะแต่งงาน มีครอบครัว ผมก็ต้องไปสิครับ"
ธีร์กอดอก มองเมฆด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกยังไง "แล้วทำไมไม่ถามฉันตรง ๆ"
"มันเป็นเรื่องที่คุณธีร์ต้องจัดการนี่ครับ ผมแค่เตรียมตัวของผมไว้เท่านั้นเอง" เมฆพูดเรียบ ๆ "ถ้าเกิดไม่มีเงินพอ ผมก็ต้องหางานเพิ่ม ถ้าไม่มีที่อยู่ ผมก็ต้องหาที่พักให้ก้อนนุ่น ผมคิดว่า... คงไม่เกี่ยวกับคุณธีร์"
ธีร์จ้องหน้าเมฆอยู่นาน "...เพราะนายไม่คิดว่าฉันจะช่วยใช่ไหม"
เมฆไม่ได้ตอบทันที แต่แค่ยิ้มบาง ๆ
ธีร์หลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ "ให้ตายสิ... นายคิดเผื่อไปทุกทาง ยกเว้นทางที่ฉันจะรับผิดชอบนายกับลูกเหรอ?"
เมฆกระพริบตา "มันเป็นสิทธิ์ของคุณธีร์ที่จะช่วยหรือไม่ช่วยนี่ครับ ผมเลือกไม่ได้"
ธีร์ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ "แล้วทำไมไม่คิดถึงทางที่ฉันจะดูแลนายกับก้อนนุ่นบ้างล่ะ?"
"เพราะมันเป็นไปไม่ได้ไงครับ" เมฆตอบเรียบ ๆ "คุณธีร์ไม่ได้รักผม เราไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน ผมท้องเพราะความผิดพลาด ผมอยู่ที่นี่ได้แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ผมคิดเผื่อแค่ทางที่เป็นไปได้เท่านั้นเอง"
ธีร์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถามเสียงเบา "แล้วถ้าฉันอยากให้มันเป็นไปได้ล่ะ?"
เมฆมองธีร์ตรง ๆ เป็นครั้งแรก "คุณธีร์อยากให้ผมอยู่ต่อเหรอครับ?"
"...ใช่"
"เพราะอะไรครับ?"
ธีร์สบตาเมฆ "...เพราะฉันเป็นพ่อของก้อนนุ่น"
เมฆหัวเราะเบา ๆ เหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว "นั่นไงครับ เหตุผลของคุณธีร์คือก้อนนุ่น ไม่ใช่ผม"
ธีร์ชะงัก
"ผมจะอยู่เพื่อดูแลลูกของผม และคุณธีร์จะอยู่เพื่อดูแลลูกของคุณธีร์" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ถ้าสักวันหนึ่ง คุณธีร์มีครอบครัวของตัวเองแล้ว ผมก็ต้องออกไปอยู่ดีใช่ไหมครับ"
ธีร์เม้มปากแน่น ไม่รู้จะตอบยังไงดี
เมฆยิ้มบาง ๆ "นั่นแหละครับ ที่ผมต้องเตรียมแผนสำรอง"
ธีร์มองสมุดโน้ตในมือแล้วถอนหายใจยาว เนื้อหาที่เขาเห็นทำให้รู้สึกอึดอัดแปลก ๆ ไม่ใช่แค่เรื่องแผนสำรองของเมฆ แต่มันคือความจริงที่เมฆไม่เคยเชื่อมั่นในตัวเขาเลย
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหน เมฆก็เตรียมใจไว้แล้วว่า เขาต้องออกไปจากที่นี่แน่ ๆ
ธีร์หลับตาลงก่อนเงยหน้ามองคนที่กำลังนั่งเย็บผ้าให้ลูกอยู่บนโซฟา เมฆดูสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือขาว ๆ ค่อย ๆ ขยับเข็มอย่างระมัดระวัง ริมฝีปากมีรอยยิ้มบาง ๆ ตอนที่พึมพำกับก้อนนุ่นในท้อง
ธีร์เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะวางสมุดโน้ตลงข้าง ๆ เมฆ "นายจดเรื่องพวกนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่"
เมฆชะงักมือก่อนเงยหน้ามองธีร์ "อ้อ... ตั้งแต่รู้ว่าท้องได้ไม่นานครับ"
"แล้วทำไมต้องคิดอะไรไว้เยอะขนาดนี้"
"ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อมนี่ครับ" เมฆยิ้มเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ "อยู่ที่นี่นาน ๆ ไม่ได้หรอก สักวันผมก็ต้องออกไปอยู่เอง จะได้ไม่ลำบากทีหลัง"
ธีร์ขมวดคิ้ว "ใครบอกนายว่าจะถูกไล่ออกหลังคลอด?"
"ทุกคนพูดกันหมดเลยนี่ครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "คุณธีร์จะแต่งงาน มีครอบครัว ผมก็ต้องไปสิครับ"
ธีร์กอดอก มองเมฆด้วยสายตาที่บอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกยังไง "แล้วทำไมไม่ถามฉันตรง ๆ"
"มันเป็นเรื่องที่คุณธีร์ต้องจัดการนี่ครับ ผมแค่เตรียมตัวของผมไว้เท่านั้นเอง" เมฆพูดเรียบ ๆ "ถ้าเกิดไม่มีเงินพอ ผมก็ต้องหางานเพิ่ม ถ้าไม่มีที่อยู่ ผมก็ต้องหาที่พักให้ก้อนนุ่น ผมคิดว่า... คงไม่เกี่ยวกับคุณธีร์"
ธีร์จ้องหน้าเมฆอยู่นาน "...เพราะนายไม่คิดว่าฉันจะช่วยใช่ไหม"
เมฆไม่ได้ตอบทันที แต่แค่ยิ้มบาง ๆ
ธีร์หลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างเหนื่อยใจ "ให้ตายสิ... นายคิดเผื่อไปทุกทาง ยกเว้นทางที่ฉันจะรับผิดชอบนายกับลูกเหรอ?"
เมฆกระพริบตา "มันเป็นสิทธิ์ของคุณธีร์ที่จะช่วยหรือไม่ช่วยนี่ครับ ผมเลือกไม่ได้"
ธีร์ส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ "แล้วทำไมไม่คิดถึงทางที่ฉันจะดูแลนายกับก้อนนุ่นบ้างล่ะ?"
"เพราะมันเป็นไปไม่ได้ไงครับ" เมฆตอบเรียบ ๆ "คุณธีร์ไม่ได้รักผม เราไม่ได้มีความสัมพันธ์กัน ผมท้องเพราะความผิดพลาด ผมอยู่ที่นี่ได้แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น ผมคิดเผื่อแค่ทางที่เป็นไปได้เท่านั้นเอง"
ธีร์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะถามเสียงเบา "แล้วถ้าฉันอยากให้มันเป็นไปได้ล่ะ?"
เมฆมองธีร์ตรง ๆ เป็นครั้งแรก "คุณธีร์อยากให้ผมอยู่ต่อเหรอครับ?"
"...ใช่"
"เพราะอะไรครับ?"
ธีร์สบตาเมฆ "...เพราะฉันเป็นพ่อของก้อนนุ่น"
เมฆหัวเราะเบา ๆ เหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว "นั่นไงครับ เหตุผลของคุณธีร์คือก้อนนุ่น ไม่ใช่ผม"
ธีร์ชะงัก
"ผมจะอยู่เพื่อดูแลลูกของผม และคุณธีร์จะอยู่เพื่อดูแลลูกของคุณธีร์" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แต่ถ้าสักวันหนึ่ง คุณธีร์มีครอบครัวของตัวเองแล้ว ผมก็ต้องออกไปอยู่ดีใช่ไหมครับ"
ธีร์เม้มปากแน่น ไม่รู้จะตอบยังไงดี
เมฆยิ้มบาง ๆ "นั่นแหละครับ ที่ผมต้องเตรียมแผนสำรอง"