หลังจากคุยกับธีร์เมื่อคืน เมฆก็รู้สึกโล่งใจขึ้นนิดหน่อย อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มั่นใจได้ว่า ตัวเองจะได้อยู่กับก้อนนุ่นต่อไป
ถึงจะไม่ได้อยู่ในฐานะอะไรพิเศษก็ตาม
เมฆไม่ได้คิดว่าตัวเองจะต้องเปลี่ยนไปจากเดิม เขายังคงเป็นคนเดิมที่ชอบนั่งคุยกับพี่ ๆ คนงาน แม้ตอนนี้จะไม่ได้ทำงานเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังคุ้นเคยกับพวกพี่ ๆ มากกว่าคนที่เรือนใหญ่
วันนี้อากาศดี เมฆเดินไปหาพวกพี่ ๆ ที่กำลังนั่งพักกันอยู่ใต้ต้นไม้ ก่อนจะทักทายตามปกติ
"พี่ดลครับ วันนี้ทำอะไรเหรอ?"
"อ้าว น้องเมฆ มานั่งก่อน ๆ วันนี้พวกพี่กำลังจะไปแต่งแปลงผักให้นายใหญ่"
เมฆพยักหน้าแล้วยิ้ม ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ "แปลงผักเหรอครับ ผมขอช่วยได้ไหม"
"เฮ้ย ไม่ต้องหรอกเรา ตอนนี้กำลังท้องอยู่ ไปจับจอบจับเสียมเดี๋ยวก็ปวดหลังหรอก" พี่ดลหัวเราะ
เมฆยิ้มแห้ง ๆ "งั้นผมช่วยถอนหญ้าเฉย ๆ ก็ได้ครับ"
"ไม่ได้ ๆ ๆ นายใหญ่ฆ่าพวกพี่แน่ถ้าให้น้องเมฆทำงาน"
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ"
"โธ่ น้องเมฆ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าตั้งแต่ท้อง นายใหญ่แทบไม่ให้ขยับไปไหนเลยนะ" พี่คนหนึ่งแซว "เมื่อก่อนเราอยู่ท้ายสวนยังไงก็ไม่มีใครสนใจ แต่ตอนนี้เดินไปไหนมาไหน นายใหญ่ต้องรู้ตลอด"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ "ขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"
"เออ ขนาดนั้นแหละ!"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่ผมก็ยังออกมาได้อยู่นะครับ"
"เพราะนายใหญ่คงยังตามไม่ทัน" พี่ดลขำ "เฮ้ย แล้วนี่กินข้าวเช้ามาหรือยัง"
เมฆพยักหน้า "กินแล้วครับ ผมกินเผื่อก้อนนุ่นด้วย"
"ดี ๆ ต้องกินเยอะ ๆ นะ เราไม่ได้ตัวใหญ่ อดมากไม่ดี"
เมฆยิ้มบาง ๆ "ครับ ผมจะระวัง"
พี่ ๆ คนงานคุยกับเมฆอย่างสนุกสนานเหมือนเดิม เมฆเองก็พูดคุยตอบโต้ไปตามสบาย ถึงบางครั้งจะคิดอะไรแปลก ๆ ไปบ้าง เช่น การเสนอว่าถ้าไม่มีเงินจะลองปลูกพืชผักกินเอง หรือลองรับจ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ในหมู่บ้าน แต่พี่ ๆ ก็ไม่ได้ถือสาอะไร
เมฆเป็นเด็กดี มีมารยาท และไม่เคยถือตัวแม้แต่น้อย แม้ตอนนี้จะได้รับการดูแลอย่างดีขึ้นจากเรือนใหญ่ก็ตาม
ขณะที่กำลังคุยกันอยู่ ธีร์ก็เดินมาตามหาเมฆ
"เจอนายจนได้"
พี่ ๆ คนงานรีบลุกขึ้นเมื่อลูกชายคนโตของบ้านมาปรากฏตัวตรงหน้า "นายใหญ่"
เมฆเองก็มองธีร์อย่างไม่คาดคิด "คุณธีร์มาตามผมเหรอครับ?"
ธีร์พยักหน้า ก่อนจะมองเมฆที่กำลังนั่งสบาย ๆ กับพี่ ๆ "ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรหนักไง"
"ผมก็ไม่ได้ทำอะไรหนักนี่ครับ แค่มานั่งคุยกับพี่ ๆ เอง"
ธีร์ถอนหายใจ "กลับไปพักก่อน"
เมฆลังเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า "ก็ได้ครับ"
ก่อนจะกลับ เมฆก็ยกมือไหว้พี่ ๆ ตามปกติแล้วบอกลาทุกคน "ไว้ผมมาคุยใหม่นะครับ"
ธีร์มองภาพนั้นแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า… ไม่ว่ายังไง เมฆก็ยังคงเป็นเมฆ ไม่เปลี่ยนไปเลย
เมฆเดินกลับไปพร้อมกับธีร์ แม้จะไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมธีร์ถึงมาตามเขาเอง
"คุณธีร์มีอะไรหรือเปล่าครับ?" เมฆเอียงคอถาม
ธีร์เหลือบมองเมฆแวบหนึ่งก่อนจะตอบ "ไม่มี"
"อ้อ…" เมฆพยักหน้าช้า ๆ "นึกว่ามีเรื่องสำคัญ"
"สำคัญ"
"ครับ?"
ธีร์หันไปมองเมฆเต็มตา "สำคัญที่นายหายไป"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ "ผมไม่ได้หายไปนะครับ ผมแค่ไปคุยกับพี่ ๆ"
"แล้วทำไมไม่บอกฉันก่อน?"
"…ต้องบอกด้วยเหรอครับ?"
ธีร์ถอนหายใจยาว "เมฆ ตอนนี้นายไม่ได้อยู่ท้ายสวนแล้ว นายอยู่ในความดูแลของฉัน เข้าใจไหม"
เมฆคิดตาม ก่อนจะพยักหน้า "เข้าใจครับ"
"แล้วจะไปไหนต้องบอก"
"…ครับ"
ธีร์พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วดันหลังเมฆเบา ๆ ให้เดินต่อ
เมฆรู้สึกแปลก ๆ กับสัมผัสนั้น แม้ธีร์จะไม่เคยรุนแรงกับเขา แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าธีร์ใกล้ชิดขึ้นกว่าเดิม
พอถึงเรือนใหญ่ ธีร์ก็เดินตามเมฆเข้ามาในห้อง
"คุณธีร์เข้ามาทำไมครับ?"
"จะอยู่เป็นเพื่อน"
"อ้อ…" เมฆพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเด็กที่เย็บค้างไว้มานั่งทำต่อ
ธีร์มองดูอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะพูดขึ้น "นายเย็บเองหมดเลยเหรอ"
"ครับ"
ธีร์หยิบผ้าขึ้นมาดู "ดูดีนะ"
เมฆยิ้มบาง ๆ "ขอบคุณครับ ผมอยากให้ก้อนนุ่นใส่เสื้อที่อบอุ่นที่สุด"
ธีร์มองมือที่กำลังเย็บอย่างประณีตก่อนจะพูดขึ้น "ฉันช่วยไหม?"
เมฆชะงัก แล้วเงยหน้ามองธีร์ "คุณธีร์เย็บผ้าเป็นเหรอครับ?"
"ไม่เป็น"
เมฆหัวเราะเบา ๆ "งั้นก็ไม่ต้องช่วยหรอกครับ เดี๋ยวเสื้อขาดพอดี"
ธีร์มองเมฆที่กำลังหัวเราะเบา ๆ แล้วรู้สึกว่า… บรรยากาศรอบตัวมันเปลี่ยนไป
จากเดิมที่เคยมีแต่ความไม่แน่ใจ ตอนนี้กลับมีความผ่อนคลายมากขึ้น
ธีร์ไม่ได้รีบลุกไปไหน นั่งดูเมฆเย็บผ้าไปเงียบ ๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติ
และเมฆเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกที่ธีร์อยู่ด้วย…
แค่ปล่อยให้ความเงียบอันสบายใจนี้ดำเนินต่อไป