หลังจากธีร์เฝ้ามองเมฆเย็บผ้าไปสักพัก ความง่วงก็เริ่มเข้ามาเล่นงานทั้งสองคน
เมฆหาวเบา ๆ ก่อนจะลูบท้องตัวเอง "ก้อนนุ่น ง่วงหรือยังครับ"
ธีร์ที่นั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่ก็เหลือบมองเมฆ "ง่วงแล้วก็ไปนอนสิ"
เมฆพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะเก็บของแล้วเดินไปที่เตียง เขาล้มตัวลงนอน พลิกตัวเล็กน้อยให้หาตำแหน่งที่สบายที่สุด
ธีร์มองเมฆแล้วก็รู้สึกแปลก ๆ
ปกติเขาไม่ได้อยู่ในห้องเมฆนานขนาดนี้ และไม่เคยเห็นเมฆกำลังจะหลับต่อหน้าต่อตา
พอเห็นอีกฝ่ายเอนตัวลงไป ธีร์ก็ลังเลอยู่นิดหนึ่งว่าจะกลับห้องตัวเองดีไหม แต่สุดท้ายกลับเดินเข้าไปใกล้เตียงของเมฆ
เมฆที่กำลังจะหลับรู้สึกถึงเงาของธีร์ จึงลืมตาขึ้นมอง "คุณธีร์?"
ธีร์ไม่ได้ตอบอะไร แค่ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เมฆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ "คุณธีร์จะนอนนี่เหรอครับ?"
"อืม"
"...ทำไมล่ะครับ?"
"อยากอยู่ใกล้ ๆ"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยให้มีที่ว่างมากขึ้น
ธีร์มองท่าทางนั้นแล้วยิ้มบาง ๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ แล้ววาดแขนกอดเมฆไว้หลวม ๆ
เมฆชะงักเล็กน้อย "คุณธีร์?"
"ฉันหนาว" ธีร์พูดเสียงเรียบ แต่ท่าทางไม่ได้ดูหนาวเลยสักนิด
เมฆมองธีร์อย่างงุนงง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขยับหนี
"คุณธีร์กอดผมแบบนี้..." เมฆพึมพำเบา ๆ
"อืม"
"ทำไมเหรอครับ?"
ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเบา "แค่อยากกอด"
เมฆกระพริบตา ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "แปลกจังครับ"
"แปลกตรงไหน?"
"คุณธีร์เคยบอกว่าผมเป็นแม่ของลูก ไม่ใช่เหรอครับ"
ธีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการกอด"
"ผมก็ไม่รู้ครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "แค่คิดว่ามันแปลกดี"
ธีร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ออกแรงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย
เมฆรู้สึกถึงไออุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวธีร์ และเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามัน... สบายดีจัง
"ถ้าอย่างนั้น คืนนี้กอดได้ครับ" เมฆพึมพำเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง
ธีร์มองใบหน้าของเมฆที่ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง แล้วก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้
อาจจะไม่ได้พูดอะไรเยอะ แต่การกระทำของเขา… คงบอกอะไรบางอย่างได้บ้าง
เช้าวันต่อมา เมฆตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ
เขายังอยู่ในอ้อมกอดของธีร์
แขนของธีร์ยังวางพาดอยู่บนตัวเขา แม้จะไม่ได้กอดแน่นเหมือนเมื่อคืน แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่น
เมฆกระพริบตาช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัว แต่พอขยับนิดเดียว แขนของธีร์ก็กระชับขึ้นเหมือนไม่อยากให้ลุกไปไหน
"คุณธีร์?" เมฆเรียกเสียงเบา
ธีร์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้น สายตาที่ยังง่วง ๆ นั้นมองเมฆอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดเสียงทุ้มต่ำ "ตื่นแล้วเหรอ?"
"ครับ"
ธีร์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือออกช้า ๆ "จะลุกเลยไหม?"
"อืม... คงยังครับ ผมอยากนอนต่ออีกหน่อย" เมฆพูดตามตรง ก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้านให้สบายขึ้น
ธีร์มองเมฆที่ยังซุกอยู่กับหมอนแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นจัดผ้าห่มให้ เมฆเห็นก็หันมามอง "ขอบคุณครับ"
"อืม"
บรรยากาศในห้องเช้านี้ดูแปลกกว่าทุกวัน
ไม่ใช่แค่เพราะเมื่อคืนพวกเขานอนกอดกัน แต่เป็นเพราะธีร์ดู ใส่ใจ เมฆมากกว่าปกติ
แม้จะไม่ได้พูดอะไรเยอะ แต่ทุกการกระทำล้วนมีความหมาย
หลังจากที่เมฆตื่นจริง ๆ และลุกจากเตียง เขากำลังจะเดินไปล้างหน้า แต่ธีร์กลับพูดขึ้นก่อน
"เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำอุ่นมาให้"
เมฆชะงัก "ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้"
"นั่งรอเฉย ๆ"
เมฆมองธีร์ที่เดินออกไปโดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธ ก่อนจะนั่งลงอย่างงุนงง
…นี่มันไม่เหมือนคุณธีร์ที่เขารู้จักเลยสักนิด
ไม่กี่นาทีต่อมา ธีร์ก็กลับมาพร้อมกับน้ำอุ่นและผ้าสะอาด
"เอ้า ล้างหน้า"
เมฆรับมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ "ขอบคุณครับ"
ธีร์ยืนมองเมฆเช็ดหน้าจนเสร็จก่อนจะพูดขึ้น "อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"เอ๊ะ?"
"อาหารเช้า"
"อ้อ..." เมฆคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อะไรก็ได้ครับ"
"ถ้างั้นกินข้าวต้ม"
"ก็ได้ครับ"
ธีร์พยักหน้า ก่อนจะเดินออกไปจัดการเรื่องอาหารให้ เมฆมองตามแผ่นหลังของธีร์แล้วก็อดยิ้มบาง ๆ กับตัวเองไม่ได้
เขาไม่รู้ว่าทำไมธีร์ถึงดู ใส่ใจ เขามากขึ้น
แต่ที่แน่ ๆ…
มันทำให้หัวใจเขาอบอุ่นอย่างประหลาด