ธีร์ไม่คิดเลยว่าการเดินเล่นในสวนกับเมฆจะกลายเป็นกิจวัตรของเขาไปแล้ว
หลังจากที่หมอบอกว่าการเดินเล่นช่วยให้สุขภาพของเมฆดีขึ้น ธีร์ก็หาโอกาสพาเมฆออกมาเดินสูดอากาศข้างนอกบ่อยขึ้น
แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องคอยจับตาดูเด็กหนุ่มคนนี้เสมอคือ เมฆชอบหยุดมองนั่นมองนี่ไปทั่ว บางครั้งก็นั่งลงกลางทางเพื่อดูต้นไม้ บางทีก็แอบเด็ดใบไม้ขึ้นมาดม
"เธออยู่นิ่ง ๆ บ้างได้ไหม?" ธีร์ถามเสียงต่ำ เมื่อเห็นเมฆก้มลงไปจับดินในแปลงต้นไม้
"ก็แค่อยากรู้ว่าดินตรงนี้เป็นยังไงครับ" เมฆตอบกลับหน้าตาเฉย "มันดูนุ่มดี น่าจะเหมาะกับปลูกผักนะ"
ธีร์พ่นลมหายใจ แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร
เขาสังเกตเห็นว่าตั้งแต่ท้องเริ่มโตขึ้น เมฆเดินระมัดระวังขึ้นมาก ค่อย ๆ ก้าว ไม่วิ่งพล่านเหมือนช่วงแรก ๆ
...นั่นก็ดี อย่างน้อยเขาจะได้ไม่ต้องคอยดุ
—
หลังจากเดินเล่นเสร็จ เมฆก็เข้าครัวไปเตรียมอาหาร ธีร์ที่ไม่ได้มีอะไรทำมากนักเลยเดินตามไป
"วันนี้ทำอะไร?"
"น้ำพริกครับ" เมฆตอบเรียบ ๆ ก่อนจะหยิบลูกมะนาวขึ้นมาหั่น
ธีร์มองลูกมะนาวที่ถูกฝานออกเป็นสองซีก แล้วอยู่ ๆ ก็นึกถึงคำพูดของหมอขึ้นมา
"ตอนนี้ตัวเด็กมีขนาดประมาณลูกมะนาวแล้วนะ"
เขามองสลับระหว่างลูกมะนาวกับท้องของเมฆ แล้วก็รู้สึกแปลก ๆ
"ก้อนนุ่นตัวเท่านี้แล้วเหรอ?"
"คุณธีร์?"
ธีร์สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงเมฆเรียก
"อะไร?"
"ยืนเหม่ออะไรอยู่ครับ มาชิมดูไหม?" เมฆตักน้ำพริกขึ้นมาแล้วยื่นให้
ธีร์รับช้อนมา แล้วลองชิมดู รสชาติพอดีเป๊ะเหมือนทุกครั้ง
"...อืม อร่อย"
"ดีเลยครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหั่นมะนาวต่อ
ธีร์มองมือที่หยิบลูกมะนาวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
"ก้อนนุ่นตัวเท่านี้แล้วเหรอ?"
เมฆชะงักไปนิด ก่อนจะก้มมองลูกมะนาวในมือ แล้วลูบท้องตัวเองเบา ๆ
"อื้อ หมอบอกว่าเท่านี้แล้ว"
ธีร์ยืนมองภาพนั้นเงียบ ๆ
รู้ตัวอีกที เขาก็เผลอยกมือขึ้นไปลูบท้องเมฆอีกแล้ว
...นี่มันติดเป็นนิสัยไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?