ธีร์ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะอยู่ท่าไหน มือของเขาก็จะเผลอไปวางบนหน้าท้องของเมฆโดยอัตโนมัติ
ตอนนั่งคุยกัน—เขาวางมือเบา ๆ บนหน้าท้อง
ตอนเดินผ่านกัน—เขาก็แตะตรวจดูว่าเมฆเป็นยังไงบ้าง
แม้กระทั่งตอนที่เมฆนั่งอ่านหนังสือ มือของธีร์ก็มักจะไปวางแปะอยู่ตรงนั้น
ตอนแรกมันก็แค่ความอยากรู้ อยากสัมผัสลูกของตัวเอง แต่นานวันเข้า...มันก็กลายเป็นความเคยชิน
และตอนนี้—
ธีร์นั่งอยู่ด้านหลังของเมฆ บนโซฟาตัวเดียวกัน แขนแกร่งโอบรอบตัวเด็กหนุ่มหลวม ๆ ขณะที่ฝ่ามือยังคงลูบหน้าท้องเบา ๆ
"คุณธีร์?"
"หืม?"
"คุณลูบทั้งวันเลยนะครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "ติดมือแล้วเหรอ?"
ธีร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลงมองมือของตัวเองที่ยังคงลูบหน้าท้องเมฆอยู่
"...อืม"
เมฆหัวเราะอีกครั้ง แต่ไม่ได้ผลักไสอะไร ดูเหมือนเขาจะเริ่มชินกับการที่ธีร์ทำแบบนี้แล้วเช่นกัน
แต่ธีร์กลับรู้สึกแปลก ๆ
มันไม่ใช่แค่ความเคยชิน แต่มันมีบางอย่างมากกว่านั้น
บางอย่างที่เขายังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร
—
บ่ายวันนั้น เมฆตัดสินใจเข้าครัวอีกครั้ง ธีร์ที่เดินผ่านมาพอดีเลยยืนมองอยู่เงียบ ๆ
"คุณธีร์อยากลองชิมไหมครับ?" เมฆหันมาถามขณะปรุงอาหาร
ธีร์เดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือไปรับช้อนที่เมฆส่งให้
รสชาติกลมกล่อมพอดีเป๊ะ
"อืม อร่อย"
เมฆยิ้มบาง ๆ "งั้นช่วยชิมอีกหน่อยนะครับ เผื่อว่าผมจะต้องปรับอะไรเพิ่ม"
ธีร์รับช้อนมาอีกครั้ง และชิมอีกคำ
"อร่อยแล้ว"
เมฆพยักหน้าพอใจ ก่อนจะหยิบช้อนอีกคันขึ้นมาตักอาหาร แล้วส่งให้ธีร์บ้าง
"ทีนี้คุณธีร์ป้อนคืนบ้างสิครับ"
ธีร์เลิกคิ้วนิด ๆ ก่อนจะรับช้อนมา แล้วจิ้มอาหารส่งไปให้เมฆอย่างไม่คิดมาก
เมฆยิ้มรับคำแรก แล้วก็ส่งคำที่สองกลับมาให้ธีร์อีก
ป้อนกันไปป้อนกันมา จนกระทั่งธีร์เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบตามองเมฆที่ยังคงทำทุกอย่างตามปกติ เหมือนไม่ได้คิดอะไรเลย
ธีร์กลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ
...นี่พวกเขาสนิทกันมากขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?