วันนี้เมฆเดินเล่นอยู่แถวสวนตะวันตก เป็นจังหวะที่เขาสังเกตเห็นชายสูงวัยคนหนึ่งกำลังเดินออกมาจากทางป่าหลังเรือนใหญ่
ชายคนนั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเก่าจากการใช้งาน ผ่านแดดผ่านลมมาไม่น้อย เมฆจึงคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนสวนเหมือนกัน อาจจะเป็นคนดูแลพื้นที่อีกฝั่งของเรือน
เมฆไม่ได้คิดอะไร เดินเข้าไปทักทายตามนิสัย
"สวัสดีครับ คุณลุงเป็นคนสวนแถวนี้เหรอครับ?"
ชายสูงวัยชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะมองเมฆอย่างพินิจพิเคราะห์
"ทำไมถึงคิดแบบนั้น?"
"ก็ลุงแต่งตัวเหมือนพวกคนงานนี่ครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "หรือว่าเป็นคนสวนโซนหน้าบ้าน?"
ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ "แล้วเธอล่ะ เป็นใคร?"
"ผมชื่อเมฆครับ" เมฆตอบอย่างไม่ปิดบัง "อยู่ที่เรือนใหญ่ช่วงนี้ แต่ก่อนหน้านั้นผมเป็นคนสวนท้ายสวนมาก่อน"
ชายสูงวัยพยักหน้ารับนิด ๆ ก่อนจะบอกชื่อของตัวเอง
"ฉันชื่อเกริก"
เมฆพยักหน้า "อ้อ คุณลุงเกริก..."
ชื่อดูเป็นผู้ใหญ่ดี เหมือนคนที่ผ่านโลกมาเยอะ เมฆไม่ได้รู้สึกว่าเป็นชื่อของนายท่านเจ้าของบ้านแต่อย่างใด
"ลุงเกริก ผมขอปรึกษาอะไรหน่อยได้ไหมครับ?"
"หืม? เรื่องอะไร?"
"คนงานฝั่งตะวันตกเขากำลังปรับแต่งสวนกันอยู่ครับ ผมก็เลยอยากรู้ว่ามันดูสวยดีไหม หรือต้องแก้ตรงไหนเพิ่ม ถ้าลุงเกริกเป็นคนสวนจากอีกฝั่ง คงพอมีประสบการณ์เรื่องนี้อยู่บ้าง"
ชายสูงวัยที่แท้จริงแล้วเป็นเจ้าของบ้านมองเมฆด้วยแววตาแปลก ๆ
"ฉันต้องดูให้เธอด้วยเหรอ?"
"ก็ถ้าลุงพอมีเวลานะครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "ผมจะเอาข้อมูลไปแจ้งกับพี่คนสวน จะได้แก้ให้ถูกใจคุณหัวหน้าพ่อบ้าน"
ชายที่เป็นถึงนายท่านของบ้านยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ก็ได้"
—
เมฆพาเกริกเดินดูแปลงดอกไม้และแนวต้นไม้ที่คนงานช่วยกันจัดสวนใหม่อย่างตั้งใจ
"ที่นี่เขาปลูกไม้พุ่มแนวนี้ เพื่อให้มันดูนุ่มนวลขึ้นครับ" เมฆอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย "แต่ถ้าลุงเกริกมองแล้วว่ามันแน่นไปหรือโล่งไป ก็บอกได้นะครับ"
"แล้วเธอเกี่ยวอะไรกับพวกนี้?"
"ก็ช่วย ๆ ดูเฉย ๆ ครับ พวกพี่เขาขยันกันมาก ผมเลยอยากช่วยเสนอความคิดเห็น"
ชายสูงวัยมองเมฆอยู่นาน ก่อนจะเหลือบไปเห็นมือข้างหนึ่งของเด็กหนุ่มที่วางอยู่บนหน้าท้อง
"แล้ว...เด็กในท้องล่ะ?"
"อ้อ ก้อนนุ่นเหรอครับ?" เมฆยิ้มบาง ๆ "เป็นลูกของผมเอง"
เกริกเลิกคิ้วนิด ๆ "ของเธอ?"
"ครับ ก้อนนุ่นเป็นลูกของผม" เมฆพูดเรียบ ๆ ไม่ได้กล่าวถึงธีร์เลยแม้แต่น้อย
เกริกมองเด็กหนุ่มที่ยังคงลูบท้องตัวเองด้วยความอ่อนโยน แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเด็กคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
"ลุงเกริกจะกลับเรือนใหญ่เลยไหมครับ? ผมพากลับได้นะ เผื่อลุงจะหลงทาง" เมฆพูดออกมาตามนิสัย
เกริกหัวเราะเบา ๆ "ฉันต้องกลัวหลงทางด้วยเหรอ?"
"ก็นี่บ้านใหญ่มากเลยนะครับ ผมอยู่มาตั้งนานยังจำทางไม่ได้เลย" เมฆพูดอย่างจริงจัง
"หึ..."
แต่ก่อนที่เกริกจะตอบอะไรไปมากกว่านั้น ธีร์ก็เดินเข้ามาหาพอดี สีหน้าของธีร์ดูเคร่งเครียดทันทีเมื่อเห็นเมฆยืนอยู่กับพ่อของเขา
"...ทำอะไรอยู่?"
"พาลุงเกริกเดินดูสวนครับ" เมฆตอบตามตรง
ธีร์กัดฟันแน่นขึ้น แล้วปรายตามองพ่อของตัวเองที่ดูเหมือนจะยิ้มบาง ๆ อย่างมีเลศนัย
"แล้วเธอรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"
"ก็ลุงเกริกไงครับ คนสวนฝั่งไหนสักที่"
ธีร์หลับตา สูดหายใจเข้าแรง ๆ อย่างอดกลั้น ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ
"เขาคือพ่อของฉัน"
"...หา?"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะหันไปมองชายสูงวัยข้างตัวอย่างตกใจ
"..."
"..."
"อ้าว"