ธีร์นั่งขมวดคิ้วอยู่กับเอกสารกองโตมาหลายชั่วโมงแล้ว สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด เมฆที่เดินผ่านห้องทำงานมาหยุดมองอยู่หน้าประตูสักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป
"คุณธีร์ ทำไมทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้นครับ?"
ธีร์เงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะถอนหายใจแล้วโบกมือไล่ "เธอไม่ต้องสนใจหรอก เรื่องงานน่ะ"
เมฆเดินเข้ามาใกล้ พลางเหลือบตามองเอกสารที่กองอยู่เต็มโต๊ะ "ติดปัญหาอะไรเหรอครับ?"
"ขาดทุน"
"อ้อ" เมฆพยักหน้า "แล้วจะแก้ยังไงดีล่ะครับ?"
ธีร์หลับตาลง พยายามเรียบเรียงความคิด แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เมฆก็หยิบเอกสารแผ่นหนึ่งขึ้นมาดู
"ทำไมต้นทุนมันสูงขนาดนี้ล่ะครับ?" เมฆขมวดคิ้วมองตัวเลขที่ปรากฏอยู่บนกระดาษ "ถ้าลดต้นทุนบางส่วนลง ใช้แหล่งวัตถุดิบอื่นแทน ก็น่าจะพอแก้ปัญหาได้ไม่ใช่เหรอครับ?"
ธีร์เปิดตาอีกครั้ง จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้า "เธอพูดเหมือนมันง่ายมาก"
"มันก็ง่ายจริง ๆ นี่ครับ" เมฆพูดขณะพลิกดูเอกสาร "ลองทำแบบนี้ดูไหมครับ..."
เขาหยิบปากกาขึ้นมา แล้วเริ่มขีดเส้น แก้ไขตัวเลข ปรับเปลี่ยนรายการบางอย่าง
ธีร์มองตามเงียบ ๆ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไป
"...แบบนี้มัน—"
"น่าจะช่วยให้คุณได้ทุนคืนจากที่ขาดทุน และยังได้กำไรภายในสองวันด้วยนะครับ" เมฆพูดอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
ธีร์อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าเอกสารขึ้นมาดูใหม่อีกครั้ง
"...นี่เธอรู้เรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ?"
"ก็ไม่รู้หรอกครับ" เมฆยักไหล่ "แค่เห็นว่ามันปรับเปลี่ยนได้ ก็ลองดูเฉย ๆ"
ธีร์นิ่งงัน มองเด็กหนุ่มที่เพิ่งแก้ปัญหาที่เขาคิดไม่ตกมาทั้งวันได้ภายในไม่กี่นาที
แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องพิเศษอะไรเลย
—
หลังจากช่วยธีร์แก้ปัญหา เมฆก็เดินกลับไปคุยกับก้อนนุ่นต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ก้อนนุ่น วันนี้พ่อของลูกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งวันเลยนะ" เมฆลูบท้องตัวเองเบา ๆ "แต่ไม่ต้องห่วง ผมช่วยแล้วล่ะ"
ธีร์ที่เดินผ่านมาได้ยินเข้าพอดีแล้วก็ได้แต่พ่นลมหายใจ
"เธอช่วยฉัน แล้วก็พูดเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเลยนะ"
"ก็เรื่องเล็กน้อยจริง ๆ นี่ครับ"
ธีร์หมดคำจะพูดแล้วจริง ๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เมฆยังคงเรียกพ่อกับแม่ของเขาว่า "คุณลุง" กับ "คุณน้า" ตามเดิม ไม่มีแม้แต่ความลังเล
"ก้อนนุ่น เราคงต้องอยู่กับคุณลุงคุณน้าไปอีกสักพักสินะ"
ธีร์ที่ยืนฟังอยู่ข้างหลังได้แต่กุมขมับ
ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำให้เขาปวดหัวได้ตลอดเวลาแบบนี้กันนะ?!