เมฆเดินเล่นอยู่ในเรือนใหญ่อย่างไม่รีบร้อน หลังจากที่ธีร์บอกว่าเขาสามารถเดินดูที่ไหนก็ได้ถ้าเบื่อ
เขาไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษ แค่เดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ห้องหนังสือขนาดใหญ่
ดวงตาของเขากวาดมองรอบ ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเงียบ ๆ
แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว
หญิงสูงวัยในชุดเรียบหรูยืนอยู่ใกล้ตู้หนังสือ กำลังเปิดดูหนังสือเล่มหนึ่งอยู่ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เมฆใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการจดจำใบหน้าของเธอ ก่อนจะเข้าใจได้ทันทีว่าเธอคือใคร
แม่ของธีร์
เมฆไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ ก่อนจะเอ่ยทักเสียงเรียบ ๆ
"สวัสดีครับ"
หญิงสูงวัยชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขา สีหน้าของเธอดูไม่พอใจนัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"คุณธีร์พาผมมา บอกว่าเดินดูได้ เผื่อผมเบื่อ" เมฆพูดไปตามตรง ก่อนจะกวาดตามองหนังสือรอบ ๆ "ที่นี่หนังสือเยอะดีนะครับ"
ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย เมฆก็เลยไม่ถือสาอะไร เขาหันไปมองรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ แล้วก็เผลอยิ้มออกมา
"คุณน้าชื่ออะไรนะครับ?" เมฆถามขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ
หญิงสูงวัยดูเหมือนจะไม่คุ้นชินกับการถูกถามแบบนี้ เธอชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมาสั้น ๆ "ฉันชื่อวิภา"
"อ้อ คุณน้าวิภา..." เมฆพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองรูปถ่ายของธีร์ตอนเด็ก "ดูสิครับ คุณธีร์ตอนเด็กน่ารักมากเลย"
หญิงสูงวัยไม่ตอบอะไร มีเพียงสายตาที่มองเมฆอย่างพินิจพิเคราะห์
"คุณน้าว่าเจ้าก้อนนุ่นจะเหมือนคุณธีร์หรือเหมือนผมมากกว่าครับ?" เมฆถามขึ้นมาอย่างใสซื่อ มือข้างหนึ่งลูบท้องตัวเองเบา ๆ
วิภาไม่ตอบทันที เธอเพียงแค่จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้า แล้วก็รู้สึกได้ว่าคนคนนี้ช่างแตกต่างจากที่เธอคิดไว้มาก
เมฆไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัว ไม่ได้แสดงความไม่พอใจ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ยอมรับเขา
เด็กคนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้หวังอะไรจากพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
"ฉันไม่รู้" วิภาตอบสั้น ๆ
"หวังว่าก้อนนุ่นจะน่ารักเหมือนคุณธีร์นะครับ" เมฆพูดไปตามอารมณ์ ก่อนจะเหลือบไปเห็นรูปถ่ายอีกใบที่มีหญิงสาวในชุดเรียบร้อยยืนเคียงข้างธีร์
เขาหยิบรูปขึ้นมามอง แล้วก็เผลอยิ้มออกมา
"คนนี้สวยมากเลยนะครับ"
วิภาเลิกคิ้วนิดหน่อย "เธอรู้จักเธอเหรอ?"
"เปล่าครับ แต่เห็นรูปก็รู้แล้วว่าสวยมาก" เมฆชมอย่างจริงใจ "เหมาะสมกับคุณธีร์จริง ๆ"
วิภานิ่งไปครู่หนึ่ง
"แล้วถ้าคุณธีร์แต่งงาน..." เมฆพูดต่ออย่างเป็นธรรมชาติ "ผมขออยู่กับก้อนนุ่นที่เรือนท้ายสวนได้ไหมครับ?"
วิภาชะงักไปทันที "ว่าไงนะ?"
"ก็คุณธีร์บอกให้ผมอยู่ที่นี่ แต่ถ้าเขามีครอบครัวใหม่แล้ว ผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้ใช่ไหมครับ?" เมฆพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย "งั้นผมขอไปอยู่ท้ายสวนก็ได้ ผมชินกับที่นั่นแล้วด้วย"
วิภามองเมฆนิ่ง ๆ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่รู้จะพูดอะไรดี
เด็กคนนี้...กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?