เมฆนั่งอยู่บนเตียง มองสมุดบัญชีของตัวเองที่เปิดค้างไว้ เขาคิดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองธีร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"คุณธีร์..."
"อะไร?"
"ถ้าผมไม่ทำงาน แล้วเงินที่ผมเก็บไว้หมดจริง ๆ ผมจะเอาอะไรให้ก้อนนุ่นกินล่ะครับ?" เมฆพูดเรียบ ๆ มือยังลูบท้องตัวเองเบา ๆ
ธีร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น
"นั่นลูกของฉัน ฉันจ่ายค่าอาหารให้ลูกได้เสมอ ค่าเสื้อผ้า ค่าที่พัก ฉันก็จ่ายให้ลูกได้"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ ฟังคำพูดนั้นแล้วก็พยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะถามกลับ
"งั้นส่วนของผมล่ะครับ? ใครจะจ่ายให้?"
ธีร์เงียบไปทันที
"คุณธีร์จะจ่ายให้แค่ลูกของคุณก็ไม่แปลกหรอกครับ" เมฆพูดต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "แต่ผมก็อยากอยู่กับก้อนนุ่นเหมือนกัน"
ธีร์จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าที่พูดเรื่องนี้อย่างจริงจัง เมฆไม่แม้แต่จะต่อรอง ไม่ได้อ้อนวอน มีแค่ความตั้งใจที่ชัดเจนว่าเขาจะต้องอยู่กับลูก
"งั้นก็รับจ้างเลี้ยงลูกก็ได้ครับ" เมฆพูดต่อ "หรือให้เป็นครูก็ได้นะ พี่เลี้ยงก็ได้ คนสวนก็ได้..."
น้ำเสียงของเมฆอ่อนลงเรื่อย ๆ อย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะตอนที่พูดถึงงานท้าย ๆ
"พ่อครัวก็ได้"
ธีร์ขมวดคิ้วทันที "เธอทำอาหารเป็น?"
"ไม่ค่อยครับ" เมฆยิ้มแห้ง ๆ "แต่ถ้าไม่มีทางเลือกอื่น ผมก็ยอมทำ..."
ธีร์ยังคงมองเมฆเงียบ ๆ
"เพราะผมอยากอยู่กับก้อนนุ่นไปตลอดเลย" เมฆพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่กลับชัดเจนในความรู้สึก
"คุณธีร์ไม่ได้รักลูกนี่นา จะปล่อยให้ก้อนนุ่นอยู่กับคุณ ผมรู้ว่าเขาคงอิ่มท้อง..." เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดประโยคถัดมาอย่างแผ่วเบา
"แต่ผมกลัวว่าก้อนนุ่นจะเศร้าที่ไม่มีใครรัก"
ธีร์ชะงักไปทันที
จู่ ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี...