ธีร์ยืนนิ่ง มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่พูดทุกอย่างออกมาอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีความตัดพ้อ ไม่มีความอ้อนวอน มีแต่คำประกาศที่ฟังแล้วเจ็บแปลบในอก
"คุณไม่ได้รักลูกนี่นา..."
คำพูดนั้นติดอยู่ในหัวของเขา ไม่ว่าจะพยายามปัดออกไปแค่ไหนก็ยังชัดเจนอยู่ดี
"ถ้าปล่อยให้ก้อนนุ่นอยู่กับคุณ เขาคงอิ่มท้อง... แต่ผมกลัวว่าเขาจะเศร้าที่ไม่มีใครรัก"
ธีร์กำมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
นี่เขากลายเป็นคนแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
"เธอคิดว่าฉันไม่รักลูก?" เสียงของเขาต่ำลงอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
เมฆไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยสักนิด ยังคงจดจ่ออยู่กับการลูบท้องตัวเองเบา ๆ ก่อนจะตอบกลับมาเรียบ ๆ
"คุณไม่เคยพูดว่าคุณรักเขาเลย"
ธีร์นิ่งอึ้ง
"ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงมาก่อน..." เมฆพูดต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยน้ำเสียงธรรมดา ๆ ราวกับกำลังเล่าเรื่องทั่วไป "แต่ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าผมสำคัญกับคุณเลย"
ธีร์รู้สึกเหมือนโดนกระแทกเข้าที่อกเต็มแรง
"ถึงคุณจะบอกว่าจะดูแลก้อนนุ่น แต่คุณก็ไม่ได้พูดว่าจะรักเขา"
คำพูดของเมฆทำให้เขาสะอึกไปอีกครั้ง
"ผมไม่รู้หรอกว่าคุณคิดอะไรอยู่" เมฆถอนหายใจเบา ๆ "แต่ผมอยากอยู่กับก้อนนุ่น เพราะถึงเขาจะยังไม่เกิด แต่ผมก็รักเขาแล้ว"
ธีร์มองเมฆที่ยังคงลูบท้องอย่างอ่อนโยน ทั้งที่คนตรงหน้าแทบไม่มีอะไรเลย ไม่มีความทรงจำ ไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัว
แต่กลับรักลูกมากขนาดนี้ ทั้งที่ตัวเองเป็นแค่เด็กคนหนึ่งแท้ ๆ
แล้วเขาล่ะ?
เขาที่มีทุกอย่างพร้อม...กลับไม่เคยพูดคำว่ารักออกมาเลยสักครั้งเดียว
...ใครกันแน่ที่เป็นคนที่ไม่มีใครรัก?
บทที่ 11: หรือว่านี่เรียกว่ารัก?
ธีร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก มองเด็กหนุ่มที่ยังคงลูบท้องตัวเองด้วยความอ่อนโยน
"ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่หรอก" เขาเอ่ยขึ้นมาช้า ๆ "แต่ทุกครั้งที่เห็นเธอหรือก้อนนุ่นไม่ได้สิ่งที่ดีพอ ฉันก็รู้สึกไม่โอเค รู้สึกกังวล รู้สึก...หงุดหงิด"
เมฆยังคงเงียบ ฟังเขาพูดต่อไปเรื่อย ๆ
"ฉันรู้สึกว่านี่มันไม่ยุติธรรม ฉันไม่อยากให้เธอต้องลำบาก ไม่อยากให้ก้อนนุ่นต้องขาดอะไรไป" ธีร์เม้มปากแน่น "ฉันอยากปกป้องเธอทั้งสองคน"
เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามออกมาตรง ๆ
"...แบบนี้เรียกว่ารักก้อนนุ่นหรือเปล่านะ?"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะพึมพำตอบ
"อือ...ก็คงใช่มั้งครับ"
ธีร์หรี่ตามอง "ก็คง?"
"ก็คุณพูดเองนี่ครับ ว่าคุณไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดอะไรอยู่" เมฆตอบเรียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจ "แต่ผมไม่ไว้ใจคุณอยู่ดี"
ธีร์ชะงักไปเล็กน้อย
"ผมอยากอยู่กับก้อนนุ่นตลอดไป เพราะผมรักมาก" เมฆพูดเสียงแผ่วเบา แต่มั่นคง "ผมไม่รู้ว่าคุณรักก้อนนุ่นหรือเปล่า แต่ผมไม่อยากให้ลูกต้องรู้สึกเหมือนไม่มีใครรัก"
ธีร์กำมือแน่น รู้สึกเหมือนโดนแทงเข้าที่ใจอีกครั้ง
"คุณธีร์อยากลองคุยกับก้อนนุ่นดูไหม?" เมฆถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"หา?" ธีร์ขมวดคิ้วทันที "คุย?"
"ครับ ถึงแม้ว่าก้อนนุ่นจะยังฟังไม่รู้เรื่องก็เถอะ" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่ผมคุยกับเขาทุกวันเลยนะ"
ธีร์จ้องเด็กหนุ่มตรงหน้าที่พูดเรื่องนี้อย่างเป็นธรรมชาติ แล้วก็เผลอคิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
...เขาควรลองคุยกับลูกดูจริง ๆ หรือเปล่า?