ก้อนนุ่นอายุสองเดือนแล้วนะ
หมอมาตรวจร่างกายของเมฆอีกครั้งในช่วงสายของวัน บรรยากาศเงียบสงบในห้องใหญ่ที่เมฆยังรู้สึกไม่คุ้นเคยดี เขานั่งนิ่งขณะที่หมอใช้เครื่องตรวจครรภ์เช็กดูพัฒนาการของทารกในท้อง
"อายุครรภ์ตอนนี้แปดสัปดาห์แล้วนะ" หมอพูดพลางดูผลตรวจ "หรือก็คือสองเดือน"
เมฆพยักหน้ารับ ฟังอย่างตั้งใจ มือข้างหนึ่งลูบท้องเบา ๆ
"ตัวเด็กตอนนี้ขนาดประมาณเมล็ดถั่วแดง ขาแขนเริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว แม้จะยังเล็กมากแต่หัวใจก็เต้นเป็นจังหวะดี"
เมฆเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ก้อนนุ่นโตขึ้นมาอีกนิดแล้ว
ธีร์ที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไร เขามองเด็กหนุ่มที่ตั้งใจฟังหมอราวกับว่ากำลังจดจำทุกคำพูดเอาไว้
และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ หลังจากหมอกลับไป เมฆก็หาสมุดขึ้นมาจดรายละเอียดทั้งหมดที่ได้ยิน
"แปดสัปดาห์...ตัวเท่าเมล็ดถั่วแดง...หัวใจเต้นดี..."
เขาพึมพำไปพลางจดไปด้วย ตั้งใจจะคุยเรื่องนี้กับก้อนนุ่นให้เยอะขึ้น แม้ว่าลูกจะยังฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม
—
ช่วงบ่าย เมฆกลับไปนั่งเย็บเสื้อให้ก้อนนุ่นต่อ ผ้าที่ใช้วันนี้นุ่มมือมากจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมองธีร์ที่กำลังจัดเอกสารอยู่
"คุณธีร์เก่งจังเลยนะครับ ที่หาผ้านุ่มแบบนี้มาให้"
ธีร์ชะงักเล็กน้อยกับคำชมที่ไม่คาดคิด แต่ก็เพียงแค่พยักหน้ารับเบา ๆ
เมฆยิ้มบาง ๆ พลางลูบเนื้อผ้าด้วยความพอใจ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"ว่าแต่..." เขาเงยหน้ามองธีร์อีกครั้ง "หลังจากผมคลอดแล้ว ผมต้องทำงานอะไรเพื่อชดใช้เงินที่คุณธีร์จ่ายให้บ้างครับ?"
ธีร์เงียบไปทันที เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
"หมายความว่าไง?"
"ก็...ค่าหมอ ค่าที่พัก ค่าอาหาร ทุกอย่างล้วนมีต้นทุน" เมฆพูดอย่างเป็นเหตุเป็นผล "ผมไม่อยากเป็นหนี้คุณนาน ๆ ผมจะทำงานอะไรดีครับ?"
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่พูดเรื่องนี้อย่างจริงจัง แล้วก็ถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ
"เธอไม่ต้องชดใช้หรอก"
"ไม่ได้หรอกครับ" เมฆส่ายหน้า "ผมใช้ชีวิตแบบติดหนี้ไม่ได้"
ธีร์รู้สึกว่าความอดทนของเขากำลังจะหมดลงกับตรรกะแปลก ๆ ของเมฆ เขาถอนหายใจแรงขึ้น แล้วตอบเสียงหนักแน่นกว่าเดิม
"เธอไม่ติดหนี้ฉัน และไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น"
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ "แต่—"
"จบเรื่องนี้ซะ"
เมฆมองธีร์ที่ดูไม่เปิดโอกาสให้เถียง แล้วก็ได้แต่เงียบไป
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังแอบคิดอยู่ดี ว่าหลังจากคลอดแล้ว...เขาควรจะทำอะไรต่อไปดี?