"ไม่ทำงานแล้วจะเอาเงินจากไหน"
"นี่มัน…" เมฆรับกระดาษจากธีร์มาดู ก่อนจะเห็นรอยฉีกขาดที่ถูกต่อกันเอาไว้ลวก ๆ
เขาจำกระดาษแผ่นนี้ได้ดี—มันคือสัญญาจ้างงานของเขา
"ใช่" ธีร์ตอบเสียงเรียบ ก่อนจะดึงสัญญากลับไป แล้วฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ อีกครั้งต่อหน้าต่อตาเมฆ
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ มองเศษกระดาษที่ร่วงหล่นลงสู่พื้น
"…คุณฉีกสัญญาผมไปแล้ว"
"ใช่"
"แล้วเอามาต่อใหม่"
"ใช่"
"แล้วก็ฉีกซ้ำอีก"
"ใช่"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ "ผมตกงานแล้วสินะครับ"
ธีร์ขมวดคิ้ว "นายไม่จำเป็นต้องทำงานเป็นคนสวนอีกแล้ว"
"แล้วผมจะเอาเงินจากไหน"
ธีร์ถึงกับชะงักไป ก่อนจะตอบกลับไปอย่างอดทน "ฉันจะดูแลนายเอง"
เมฆนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คุณจ่ายเป็นเงินเดือนหรือให้เป็นรายวันครับ?"
"…เมฆ"
"ถ้าคุณจะดูแลผมจริง ๆ ผมต้องรู้ให้แน่ชัดนะครับ" เมฆว่า "เพราะตอนนี้ผมไม่มีรายได้แล้ว"
ธีร์กุมขมับ "นายไม่ต้องทำงานหาเงินแล้ว"
"แต่ผมต้องซื้อของให้ก้อนนุ่น"
"ฉันซื้อให้เอง"
"แต่นั่นมันเงินของคุณ"
ธีร์สูดหายใจเข้าลึก ๆ "เงินของฉันก็เหมือนเงินของนาย"
"ไม่เหมือนครับ" เมฆส่ายหน้า "ผมไม่ได้เป็นภรรยาคุณนะ"
ธีร์ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
"คุณแค่รับผิดชอบลูก ไม่ได้หมายความว่าต้องรับผิดชอบผมไปด้วย" เมฆพูดเสียงเรียบ ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ "แบบนี้ผมต้องไปหางานใหม่แล้วสินะครับ"
ธีร์มองเมฆที่เริ่มคิดเรื่องงานอย่างจริงจังแล้วถึงกับหมดแรง
ทำไมนายถึงไม่เข้าใจว่าฉันไม่ต้องการให้นายทำงานแบบนั้นอีกแล้ว!
"นายไม่ต้องไปหางานที่ไหนทั้งนั้น"
"แต่ผมต้องมีเงิน"
"ฉันให้ได้"
"คุณใจดีจังเลยครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่ผมไม่อยากเป็นภาระใคร"
ธีร์กำหมัดแน่นก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
"แล้วนายคิดว่าการทำงานคนสวน ได้เงินเดือนนิดเดียว ไม่พอใช้ แล้วต้องอดทนอยู่ที่เรือนเล็กเก่า ๆ นั่นไม่เรียกว่าภาระเหรอ?"
เมฆเงียบไป ก่อนจะยักไหล่ "มันก็อยู่ได้ครับ"
ธีร์จ้องเมฆนิ่ง ๆ อย่างหนักใจ
"เมฆ"
"ครับ?"
"ทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันดูแลบ้าง?"
เมฆนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปว่า
"เพราะคุณไม่ได้รักผมไงครับ"
ธีร์พูดไม่ออกทันที
เมฆมองธีร์นิ่ง ๆ ก่อนจะพูดต่อ "คุณอยากรับผิดชอบก้อนนุ่น ผมเข้าใจดี แต่คุณไม่ได้รักผม"
ธีร์เม้มปากแน่น
"ถ้าผมยอมให้คุณดูแล ตอนสุดท้ายคุณอาจจะเปลี่ยนใจ" เมฆพูดเสียงเรียบ "แล้วสุดท้ายผมก็ต้องไปอยู่ดี"
ธีร์ส่ายหน้า "ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"
"ตอนนี้คุณไม่ได้คิด" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่อนาคตใครจะรู้ล่ะครับ"
ธีร์มองเมฆอย่างลำบากใจ
"ผมต้องมีทางรอดของตัวเอง" เมฆสรุป ก่อนจะลุกขึ้นยืน "ตอนนี้ผมต้องไปหางานใหม่ก่อนแล้วล่ะครับ"
ธีร์กุมขมับอย่างปวดหัวหนักกว่าเดิม
แล้วแบบนี้จะทำยังไงให้นายยอมให้ฉันดูแลดีล่ะ เมฆ—!?