"เอาเถอะ... ผมไม่ทำงานก็ได้"
เมฆยังคงครุ่นคิดเรื่องการหางานใหม่อยู่พักใหญ่ แม้ธีร์จะนั่งกุมขมับมองอยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
"คุณแน่ใจนะครับว่าผมไม่ต้องไปทำงาน?"
"แน่ใจ" ธีร์ตอบทันที "นายไม่ต้องไปทำงานที่ไหนทั้งนั้น"
"แต่—"
"เมฆ" ธีร์ขัดขึ้นเสียงจริงจัง "นายกำลังท้องอยู่ ถ้ายังดื้อดึงจะไปทำงานหนักแบบนั้น ฉันไม่ยอมแน่"
เมฆพยักหน้าเล็กน้อย "ผมเข้าใจว่าคุณอยากดูแลก้อนนุ่น"
"ไม่ใช่แค่ลูก" ธีร์สวนกลับทันที "ฉันอยากดูแลนายด้วย"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "แปลกจังเลยนะครับ"
"อะไรแปลก?"
"คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้" เมฆพูดพลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ "คุณดูไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น"
ธีร์ชะงักไปกับคำพูดตรง ๆ นั้น
"คุณเป็นคนดี" เมฆเสริม "แต่ไม่น่าจะเป็นคนใจดีขนาดนี้"
ธีร์ถอนหายใจยาว "แล้วนายคิดว่าฉันควรทำยังไง?"
"ถ้าคุณแค่จะรับผิดชอบก้อนนุ่น คุณก็แค่จ่ายเงินเดือนให้ผมก็พอแล้ว"
ธีร์ขมวดคิ้ว "นั่นมันเหมือนซื้อตัวนายเลยนะ"
"แต่ก็ดีกว่าอยู่เฉย ๆ แล้วต้องพึ่งพาคุณทุกอย่าง" เมฆว่า "ผมไม่อยากเป็นคนที่ไม่มีทางเลือก"
ธีร์มองเมฆเงียบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
"ได้"
"ครับ?"
"ฉันจะให้เงินเดือนนาย" ธีร์ว่า "แต่ไม่ใช่ฐานะคนงาน นายไม่ต้องทำงานเป็นคนสวนอีก"
เมฆยกคิ้วขึ้น "แล้วฐานะอะไร?"
ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
"ฐานะ... แม่ของลูกฉัน"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ มองอีกฝ่ายอย่างพิจารณา
"ฟังดูเหมือนผมได้เลื่อนตำแหน่ง"
"ถ้านายคิดแบบนั้นก็ตามใจ"
เมฆเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้า "เอาเถอะ... ผมไม่ทำงานก็ได้"
ธีร์พ่นลมหายใจออกอย่างโล่งอก
แต่ยังไม่ทันได้สบายใจดี เมฆก็พูดต่อ
"แต่ผมจะยังอยู่ที่เรือนเล็กเหมือนเดิม"
ธีร์ถึงกับชะงัก "หา?"
"ของของก้อนนุ่นอยู่ที่นั่น" เมฆตอบอย่างจริงจัง "อีกอย่าง ผมก็อยู่ที่นั่นมาตลอด มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น"
"แต่นายไม่ต้องอยู่ที่นั่นแล้ว" ธีร์ขมวดคิ้ว "นายมีห้องที่ดีขึ้นที่เรือนใหญ่"
"ก็จริง" เมฆพยักหน้าเบา ๆ "แต่ผมเคยชินกับเรือนเล็กมากกว่า"
ธีร์กุมขมับอีกครั้ง
ให้ตายสิ... แค่เรื่องให้นายอยู่เรือนใหญ่ยังต้องเถียงกันขนาดนี้เลยเหรอ เมฆ!
"เรือนเล็กของเมฆ"
ธีร์คิดไม่ตก
เมฆยอมไม่ไปทำงานแล้วก็จริง แต่ยังไม่ยอมอยู่เรือนใหญ่อย่างเต็มตัว ยังคงหายไปเรือนเล็กทุกครั้งที่มีโอกาส แถมไม่ใช่แค่ไปแวะเฉย ๆ แต่ไปนั่งเล่น นอนเล่น ทำความสะอาด ดูแลต้นไม้ แถมยังพูดคุยกับก้อนนุ่นในท้องราวกับว่าที่นั่นเป็นบ้านของตัวเอง
ถึงมันจะเป็นบ้านเก่าที่แทบจะกันลมกันฝนไม่ได้ก็เถอะ
ธีร์ถอนหายใจแรง ๆ ก่อนจะเดินไปที่เรือนเล็กอีกครั้ง และแน่นอน เมฆก็อยู่ที่นั่นจริง ๆ
เจ้าของร่างผอมบางกำลังนั่งอยู่ตรงประตูเรือนเล็ก หันหน้าออกไปทางสวน กำลังพูดคุยกับลูกในท้องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ก้อนนุ่นครับ อากาศดีจังเลยเนอะ"
ธีร์หยุดฝีเท้า ฟังเงียบ ๆ
"ตรงนี้ลมพัดเย็น ๆ มีต้นไม้เยอะด้วย อีกหน่อยถ้าหนูโตขึ้น จะได้วิ่งเล่นตรงนี้มั้ยนะ" เมฆหัวเราะเบา ๆ ลูบท้องตัวเองอย่างอ่อนโยน "แต่ก็คงไม่ดีเท่าไหร่เนอะ บ้านเราอยู่ตรงไหนก็ได้ ขอแค่มีที่กันฝนก็พอ"
ธีร์ขมวดคิ้ว แน่นอนว่าสำหรับเมฆ ที่นี่คงเป็นบ้านจริง ๆ
แต่เขาไม่อยากให้เมฆอยู่ที่นี่
"ทำไมไม่อยู่เรือนใหญ่"
เมฆสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองเขาแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้ "อ้าว คุณธีร์"
"ฉันถามว่าทำไมนายถึงไม่อยู่เรือนใหญ่"
"ก็…" เมฆเม้มปาก คิดคำตอบอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "ตรงนี้สบายใจกว่าครับ"
ธีร์ขมวดคิ้ว "ยังไง"
เมฆมองไปรอบ ๆ เรือนเล็ก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ไม่รู้สิครับ"
"ไม่รู้แต่เลือกที่จะอยู่ที่นี่?"
"ก็คงเพราะผมคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่า" เมฆตอบ "มันไม่ใช่เรือนใหญ่ที่สวยหรู แต่ผมรู้สึกว่าเป็นที่ของผม"
ธีร์เงียบไป
เข้าใจแล้ว
สำหรับเมฆ ที่นี่คือ 'บ้าน'
ธีร์พ่นลมหายใจ ย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ เมฆ มองไปทางสวนที่เมฆมองอยู่
"แล้วถ้าฉันอยากให้นายอยู่เรือนใหญ่ล่ะ"
"ก็คงต้องให้ผมคุ้นเคยกับมันก่อนมั้งครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "ตอนนี้เรือนใหญ่ยังดูเหมือนบ้านคนอื่นมากกว่าบ้านตัวเอง"
ธีร์เงียบไป ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
"งั้นก็ทำให้มันเป็นบ้านของนาย"
เมฆหันมามอง "หืม?"
"ถ้านายยังรู้สึกว่าเรือนใหญ่เป็นบ้านคนอื่น งั้นก็เปลี่ยนมันให้เป็นบ้านของนายสิ"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ
"ฉันให้สิทธิ์นายตกแต่งห้องของตัวเอง" ธีร์พูดต่อ "หรือจะให้เปลี่ยนอะไรก็บอก"
เมฆนิ่งคิด ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
"คุณนี่ก็ประหลาดนะครับ"
"ประหลาดตรงไหน"
"ผมไม่ใช่เจ้าของบ้านนะ"
"แต่เป็นแม่ของลูกฉัน"
เมฆสะอึกไปนิดหน่อย ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
"เข้าใจแล้วครับ"
ธีร์ถอนหายใจโล่งอก "ดี"
"แต่ผมจะยังแวะมาที่นี่อยู่นะ"
ธีร์กุมขมับ