เมฆมองออกไปนอกหน้าต่าง ยามบ่ายวันนี้อากาศสงบ ลมพัดเบา ๆ จนม่านสีอ่อนขยับไหว เสียงนกร้องแว่วมาเป็นระยะ บรรยากาศดูเงียบสงบดี แต่มันกลับทำให้เมฆคิดอะไรบางอย่าง
"คุณธีร์..."
ธีร์ที่กำลังอ่านเอกสารอยู่ขยับสายตาขึ้นมามองเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"มีอะไร?"
"ผมต้องไปจากที่นี่เมื่อไหร่เหรอครับ?"
ธีร์ชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะวางปากกาลงแล้วจ้องเมฆนิ่ง ๆ "ทำไมถึงถามแบบนั้น?"
"พอดีว่าผมได้ยินคนงานคุยกัน..." เมฆพูดเรียบ ๆ "พวกเขาบอกว่าหลังจากที่ผมคลอดลูกแล้ว ก็คงต้องออกไปจากที่นี่"
ธีร์ขมวดคิ้วทันที รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล "แล้วใครบอกเธอแบบนั้น?"
"ก็ไม่มีใครบอกผมตรง ๆ หรอกครับ แค่ได้ยินเขาคุยกันเฉย ๆ" เมฆยิ้มบาง ๆ "แต่ผมก็อยากถามให้แน่ใจว่าจริงไหม?"
ธีร์กำหมัดแน่นขึ้น "แล้วเธอคิดว่ายังไง?"
"ผมก็แค่คิดว่า..." เมฆก้มลงมองหน้าท้องของตัวเอง ลูบมันเบา ๆ "ถ้าผมต้องไปจากที่นี่ ก็คงต้องพาก้อนนุ่นไปด้วย ผมอยากเลี้ยงเขาเอง"
ธีร์รู้สึกเหมือนมีอะไรจุกในอก แต่เขายังไม่ทันพูดอะไร เมฆก็พูดต่อ
"ผมเจอบัตรประชาชนของตัวเองเมื่อไม่กี่วันก่อน" เมฆหยิบกระเป๋าเงินเก่า ๆ ที่เขาเก็บไว้ขึ้นมา "ก็เลยรู้แล้วว่าผมชื่อจริงว่าอะไร แต่ผมก็คงยังเรียกตัวเองว่าเมฆเหมือนเดิม เพราะมันชินแล้ว แล้วก็...ผมไม่รู้จักตัวตนของคนในบัตรเลย"
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่พูดเรื่องของตัวเองเหมือนเป็นเรื่องปกติ เมฆไม่ได้แสดงความตื่นเต้นหรือตกใจอะไรเลยที่ได้รู้ชื่อเดิมของตัวเอง
"แล้วเธอจะไปไหน?"
"ก็ไปตามหาบ้านในบัตรดูครับ เผื่อว่าผมจะมีครอบครัวรออยู่ที่ไหนสักที่" เมฆตอบตรง ๆ
ธีร์เม้มปากแน่นขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลยที่ได้ยินแบบนี้
"แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ" เมฆเงยหน้าขึ้นมายิ้มบาง ๆ "ผมคิดว่าผมดูแลก้อนนุ่นได้อยู่แล้วล่ะ"
ธีร์ขมวดคิ้วทันที "แล้วเธอเอาอะไรมามั่นใจ?"
"ก็ผมมีเงินในบัญชีอยู่นี่ครับ" เมฆเปิดสมุดบัญชีให้ดู "คิดว่าน่าจะพออยู่ได้สักครึ่งปี"
ธีร์มองยอดเงินในบัญชีแล้วก็ต้องชะงักไป
เขาไม่เคยรู้เรื่องของเมฆมาก่อนเลยจริง ๆ ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้มีเงินอยู่ขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมาทำไมถึงใช้ชีวิตอยู่ในสภาพนั้นกันแน่?
แต่สิ่งที่ทำให้ธีร์รู้สึกหงุดหงิดมากที่สุดคือ...เมฆคิดว่าจะไปจากที่นี่ และจะพาก้อนนุ่นไปด้วย
"เธอคิดว่าครึ่งปีมันพอจริง ๆ เหรอ?"
"ผมก็ไม่แน่ใจครับ" เมฆหัวเราะเบา ๆ "แต่ก็คงพอประทังชีวิตไปได้"
ธีร์กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
"ไม่ต้องไปไหนทั้งแม่ทั้งลูก"
เมฆชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะเงยหน้ามองธีร์อย่างงุนงง "หา?"
"ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งแม่ทั้งลูก" ธีร์พูดเสียงหนักแน่น ดวงตาคมมองเมฆอย่างจริงจัง
เมฆกะพริบตาปริบ ๆ แล้วก็พึมพำกับลูกในท้องเบา ๆ
"ก้อนนุ่น...ดูเหมือนว่าเราจะไปไหนไม่ได้แล้วแฮะ"