"เรือนเล็กน่าอยู่จะตายครับ"
"นายยังจะกลับไปที่เรือนเล็กทำไม?"
เมฆที่กำลังจัดของเล่นที่ทำไว้ให้ก้อนนุ่นหันมามองต้นเสียง ก่อนจะพบว่าธีร์เดินเข้ามาในเรือนเล็กพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
"ทำไมจะกลับไม่ได้ล่ะครับ" เมฆถามกลับด้วยสีหน้าปกติ "ผมเคยอยู่ที่นี่ ของใช้ก็ยังอยู่ที่นี่"
ธีร์กวาดตามองรอบห้อง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เรือนเล็กที่เมฆพูดถึงมันไม่ได้ดูเหมาะสมกับการอยู่อาศัยเลยสักนิดเดียว ผนังมีรอยแตกร้าว บางมุมยังเห็นร่องรอยของการรั่วซึม เหมือนว่าเมฆคงซ่อมมันเองบางส่วน แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไหร่
ธีร์ถอนหายใจแล้วมองไปที่เมฆ "นายจะอยู่ที่นี่ไม่ได้"
"ทำไมล่ะครับ"
"ที่นี่มันไม่เหมาะกับคนท้อง"
"ก็ดีกว่าต้องไปไหนก็ไม่รู้หลังจากที่ก้อนนุ่นคลอดออกมาไม่ใช่เหรอครับ"
ธีร์เม้มปากแน่น "ใครบอกว่านายต้องออกไปจากที่นี่"
"ก็คนในเรือนเขาพูดกันแบบนั้น" เมฆตอบง่าย ๆ "ว่าถึงยังไง ผมก็ต้องออกไปหลังจากคลอดลูก"
ธีร์นิ่งเงียบไป ก่อนจะกัดฟันแน่น "ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น"
"คุณไม่ได้พูด" เมฆพยักหน้า "แต่คนอื่นเขาพูด"
ธีร์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแพ้เมฆทุกครั้งที่อีกฝ่ายพูดอะไรด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แบบนี้ เขาอยากจะบอกให้เมฆหยุดคิดมาก แต่ในขณะเดียวกัน ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเมฆไม่ได้คิดไปเอง
การที่เมฆถูกปล่อยให้อยู่ที่นี่ เป็นหลักฐานชัดเจนว่าพ่อแม่ของเขาไม่ต้องการให้เมฆเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตั้งแต่แรก
"กลับไปที่เรือนใหญ่เถอะ" ธีร์พยายามเปลี่ยนเรื่อง "ที่นั่นปลอดภัยกว่า"
เมฆเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "เรือนเล็กก็ดีนะครับ"
"ตรงไหน!?"
"อย่างน้อย ผมก็เคยอยู่ที่นี่มาก่อน"
ธีร์กำหมัดแน่น เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเมฆถึงพูดเรื่องนี้ด้วยท่าทีสบาย ๆ ได้ขนาดนี้
"แล้วถ้าฉันไม่ให้กลับมาที่นี่อีกล่ะ?"
"คุณจะล็อกประตูไว้เหรอครับ"
ธีร์ถึงกับพูดไม่ออก
เมฆหัวเราะเบา ๆ "ถึงคุณล็อก ผมก็คงหาทางออกมาอยู่ดี"
"นายมัน…"
"เป็นคนแปลก ๆ ใช่ไหมครับ" เมฆเสริมให้ "หลายคนก็เคยบอกแบบนั้น"
ธีร์หายใจเข้าแรง ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ "เลิกคิดเรื่องอยู่ที่นี่ได้แล้ว เมฆ"
เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับไปว่า
"คุณต้องการให้ผมไปเพราะเป็นห่วง หรือเพราะรู้สึกผิดครับ?"
ธีร์ชะงักไปทันที
"คุณเพิ่งรู้ว่าผมเคยอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก่อนเอง" เมฆพูดต่อ "ถ้าไม่รู้มาก่อน คุณจะมาสนใจเรื่องนี้ไหม"
ธีร์นิ่งเงียบ
"แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ" เมฆยิ้มบาง ๆ แล้วหันไปจัดของเล่นต่อ "อย่างน้อยคุณก็อยากรับผิดชอบก้อนนุ่น"
ธีร์กำมือแน่น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าเดิม
"ฉันไม่ได้อยากรับผิดชอบแค่ลูก"
เมฆหยุดมือ แล้วหันมามองอีกฝ่าย "หมายความว่ายังไงครับ"
ธีร์มองสบตาเมฆ ก่อนจะตอบอย่างชัดเจน
"ฉันอยากรับผิดชอบนายด้วย"
เมฆมองหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ "คุณรู้ตัวไหมว่าคุณเป็นคนใจดีมาก"
"เมฆ…"
"ผมไม่ได้ต้องการให้คุณรับผิดชอบผมหรอกครับ"
ธีร์ขมวดคิ้วแน่น "ทำไมนายถึงคิดแบบนั้น"
"ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการได้อยู่กับลูก" เมฆพูดเสียงเรียบ "แค่คุณยอมรับก้อนนุ่น ผมก็ขอบคุณมากแล้ว"
ธีร์เม้มปากแน่น เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง
ทำไมเมฆถึงดูไม่คาดหวังอะไรจากเขาเลย—
ไม่สิ…หรือจริง ๆ แล้ว เมฆเคยคาดหวัง แต่ผิดหวังมาโดยตลอด จนสุดท้ายเลิกคาดหวังไปเอง?
ธีร์ไม่ชอบความคิดนั้นเลยสักนิดเดียว
แต่เมฆกลับยังคงจัดของเล่นที่เขาทำไว้ให้ลูกต่อไป โดยไม่สนใจสีหน้าหนักใจของธีร์แม้แต่น้อย