"ก็ต้องทำงานสิครับ"
"ไม่ได้"
เมฆกระพริบตาปริบ ๆ มองธีร์ที่ขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับย้ำคำเดิมอีกครั้ง "นายไม่ต้องไปทำงาน"
เขายืนอยู่หน้าประตูห้อง พยายามจะเดินออกไปทำงานตามตารางเวลาที่มีอยู่ แต่ธีร์กลับมายืนขวางประตูด้วยสีหน้าที่เหมือนคนอยากจะกุมขมับให้รู้แล้วรู้รอด
"ทำไมล่ะครับ"
"นายกำลังท้อง" ธีร์พูดเสียงเครียด "แล้วนายยังคิดจะไปทำงานอีกเหรอ?"
"ก็นี่เป็นงานของผมนี่ครับ" เมฆตอบกลับไปตามความจริง
ธีร์เงียบไปอึดใจ ก่อนจะถอนหายใจยาว "ไม่ต้องทำงานแล้ว ฉันจะดูแลนายเอง"
เมฆมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ "ขอบคุณครับ"
ธีร์เหมือนจะโล่งใจไปนิดหน่อย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เมฆก็เสริมขึ้นมาอีกว่า
"แต่ผมยังต้องทำงานอยู่ดี"
ธีร์เบิกตากว้าง "เมื่อกี้นายเพิ่งบอกขอบคุณไปไม่ใช่เหรอ!?"
"ก็ขอบคุณที่คุณบอกว่าจะดูแลผมไงครับ" เมฆตอบตามตรง "แต่ผมยังมีสัญญาจ้างงานอยู่ ถ้าไม่ทำก็คงโดนหักเงิน"
ธีร์กุมขมับทันที
"สัญญาอะไรกันอีก…" เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วรีบหันไปหาหัวหน้าพ่อบ้านที่ยืนอยู่ไม่ไกล "ไปเอาสัญญาจ้างงานของเมฆมาเดี๋ยวนี้!"
เมฆมองตามหัวหน้าพ่อบ้านที่รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมาหาธีร์อีกครั้ง "คุณดูจะเชื่อฟังพ่อแม่มากเลยนะครับ"
ธีร์ชะงัก "อะไรนะ?"
"ก็ถ้าคุณไม่เชื่อฟัง พวกเขาคงไม่จัดการเรื่องของผมแบบนั้นได้หรอก" เมฆว่า พลางยิ้มบาง ๆ "แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยู่ได้"
ธีร์เม้มปากแน่น สีหน้าเขาดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
เมฆไม่คิดจะถามอะไรมากกว่านี้ เพราะไหน ๆ ก็ใกล้เวลางานแล้ว อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ถ้าจะต้องทำงานแลกเงินเดือน อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่เฉย ๆ แล้วสุดท้ายต้องถูกไล่ออกไป
"เอาล่ะ ผมไปทำงานก่อนนะครับ"
"ไม่ได้!"
"ทำไมล่ะครับ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำ!"
เมฆเอียงคอนิดหน่อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า
"แต่ผมกินข้าวฟรี อยู่นี่ฟรี ถ้าไม่ได้ทำงานเลยมันก็คงแย่เหมือนกันนะครับ"
ธีร์ดูเหมือนจะหมดความอดทนกับตรรกะของเมฆเต็มที "แต่นายกำลังท้อง! นายไม่ต้องทำอะไรก็ได้!"
"คุณคิดงี้เหรอครับ"
"แน่นอน!"
"งั้นถ้าสุดท้ายพ่อแม่คุณอยากให้คุณแต่งงานกับใครสักคน และผมต้องออกไปจากที่นี่จริง ๆ ผมกับก้อนนุ่นจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะครับ"
ธีร์ถึงกับชะงัก พูดอะไรไม่ออก
"อีกอย่าง ผมไม่ได้ทำงานหนักอะไรเลยนะครับ" เมฆพูดต่อ "เป็นคนสวนแค่ช่วยดูแลต้นไม้ ไปนั่งถอนหญ้าก็แค่นั้นเอง"
ธีร์หลับตาลง ก่อนจะกุมขมับอีกครั้ง
"คุณคิดเยอะจังเลยครับ" เมฆว่า พลางหัวเราะเบา ๆ "ผมไปทำงานก่อนนะ"
แล้วเขาก็เดินออกไป โดยไม่สนใจว่าธีร์กำลังอ้าปากค้างอยู่ที่เดิม
—
เมฆทำงานเสร็จในช่วงเย็น เขายังไม่ได้กลับเรือนใหญ่ แต่เลือกจะเดินไปที่เรือนเล็กเก่าของตัวเองแทน
ของเล่นที่เขาทำไว้ให้ก้อนนุ่นยังอยู่ที่นี่ บางอันทำเสร็จแล้ว บางอันก็ยังไม่เรียบร้อย แต่ถ้าเขายังได้กลับมาทำงานอยู่เรือนเล็ก ก็คงมีเวลาเก็บกวาดและซ่อมแซมให้เรียบร้อย
"อีกไม่นานหรอกก้อนนุ่น" เมฆพูดกับลูกในท้อง "เดี๋ยวจะทำให้เสร็จเอง"
เขานั่งลงเย็บชุดเล็ก ๆ จากผ้าชั้นดีที่พอหาได้ พลางคิดว่า ถ้าเขาเตรียมทุกอย่างไว้ดีแล้ว ไม่ว่าต้องออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ อย่างน้อยก้อนนุ่นก็จะมีเสื้อผ้าดี ๆ ใส่
เขาไม่รู้หรอกว่าธีร์จะยืนยันให้เขาอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน แต่ถ้าสุดท้ายมันไม่ใช่บ้านของเขากับก้อนนุ่นจริง ๆ เมฆก็อยากให้แน่ใจว่า เขาจะสามารถดูแลลูกได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
—
ธีร์กลับมาถึงเรือนใหญ่ในสภาพที่อยากจะโยนเอกสารพวกนั้นทิ้งไปให้หมด
สัญญาจ้างอะไรกัน… แล้วทำไมเมฆถึงคิดอะไรแปลก ๆ แบบนั้นอีก!?
เขาพยายามจะตามเมฆไป แต่ก็ต้องมาทะเลาะกับแม่ตัวเองแทน พอเคลียร์อะไรไม่ได้ เขากลับมาก็พบว่าเมฆหายไปอีกแล้ว
"หัวหน้าพ่อบ้าน! เมฆไปไหน!?"
"คุณเมฆ…กลับไปที่เรือนเล็กครับ"
ธีร์รู้สึกเหมือนเส้นความอดทนของตัวเองขาดผึง
ให้ตายเถอะ—
เมฆคิดถึงแต่ลูก จนเขาปวดหัวไปหมดแล้ว!