สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านสวนกว้าง ก้อนเมฆลอยล่องบนฟ้าอย่างอิสระ ไม่มีพันธนาการใด ๆ ผูกมัด เป็นภาพที่เด็กหนุ่มมักเงยหน้าขึ้นมองทุกครั้งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่รู้จะคิดอะไร
เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองชื่ออะไรกันแน่
ความทรงจำในหัวว่างเปล่า เมื่อมีคนถาม เขาได้แต่ตอบไปตามสัญชาตญาณ—และวันนี้เขาก็ตัดสินใจแล้วว่าจะให้ตัวเองมีชื่อใหม่
"เมฆ"
ชื่อนี้ดูเหมาะสมดีสำหรับใครสักคนที่ล่องลอยอยู่ท่ามกลางความไม่แน่นอน เช่นเดียวกับก้อนเมฆบนท้องฟ้า
—
ในกระท่อมท้ายสวนที่เงียบสงบ เด็กหนุ่มมักจะพูดคุยกับลูกในท้องของตัวเองเวลาตามลำพัง
"ก้อนนุ่น วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ" เมฆพึมพำเสียงเบา ขณะลูบท้องตัวเองเบา ๆ หลังจากกลับมาจากงานในสวน
เขาไม่รู้ว่าควรจะคุยกับเด็กในท้องอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากให้ก้อนนุ่นได้รับรู้ว่ามีเขาอยู่ตรงนี้
แม้จะไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครแยแส แต่เขากับก้อนนุ่นก็ยังคงมีกันและกัน
—
เมฆค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับงานในสวน แม้จะทำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่คนงานหลายคนก็พยายามช่วยเหลืออยู่บ้าง อย่างน้อยก็ไม่ใช้งานหนักมากนักเพราะรู้ว่าเขากำลังตั้งท้อง
ชีวิตดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างเรียบง่าย จนกระทั่งวันหนึ่ง...
เมฆเดินหลงเข้าไปในเขตเรือนใหญ่โดยไม่ได้ตั้งใจ ทางเดินซับซ้อนกว่าที่คิด และเขาเองก็ไม่ได้จดจำเส้นทางอะไรได้มากนัก
ท้องฟ้าสีครึ้มคล้ายฝนกำลังจะตกลงมา เมฆขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาต้องรีบกลับก่อนที่ฝนจะเทลงมา
แต่ก่อนจะทันได้เดินออกจากเขตเรือนใหญ่ เขาก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"ดูตามทางหน่อยสิ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นด้วยความไม่พอใจ
เมฆเงยหน้าขึ้นสบตากับชายตรงหน้า คนผู้นั้นดูสง่างามและน่าเกรงขาม ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเย็นชา แววตาฉายแววหงุดหงิดชัดเจน
เขามองเมฆอย่างไม่พอใจ ก่อนที่สายตานั้นจะเปลี่ยนไปทันที
ราวกับเพิ่งตระหนักได้ว่าคนตรงหน้าคือใคร
"...นาย?"
เมฆกระพริบตา "ขอโทษครับ คุณเป็น...หัวหน้าพ่อบ้านเหรอ หรือว่าเป็น...คุณยาม?"
ประโยคนั้นทำให้ชายหนุ่มชะงักค้างไปครู่หนึ่ง
เมฆก้มหัวเล็กน้อยแล้วพูดต่อ "ผมหลงทางน่ะครับ ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ ผมก็ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมต้องกลับแล้ว ฝนกำลังจะตก"
ไม่มีแม้แต่แววตาของคนที่จดจำกันได้ ไม่มีความลังเล ไม่มีความหวาดกลัว
มีเพียงความว่างเปล่าที่เหมือนคนแปลกหน้าจริง ๆ
"นายชื่ออะไร" ชายหนุ่มถามเสียงต่ำ
"เมฆครับ"
นั่นคือคำตอบที่ทำให้ชายหนุ่มนิ่งงันอีกครั้ง
เพราะเขาจำได้ดีว่าเมื่อก่อน คนตรงหน้าของเขาไม่ได้ใช้ชื่อนี้เลย
สายตาที่เคยดุดันเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและความสงสัย
เขาลืมไปแล้วจริง ๆ งั้นหรือ?