"ก้อนนุ่น"
เสียงลมพัดผ่านช่องว่างของฝาไม้เก่า ๆ ในเรือนเล็กที่เมฆอาศัยอยู่ ลมเย็นแทรกเข้ามาตามรอยรั่วของหน้าต่าง แต่ก็ยังดีกว่าช่วงก่อนที่ฝนรั่วลงมาจนพื้นเปียกไปครึ่งห้อง เมฆใช้เวลาว่างซ่อมแซมเรือนเท่าที่ทำได้ มุงหลังคาเพิ่มอีกชั้นกันฝน ปิดช่องลมบางส่วนด้วยเศษผ้าหรือไม้เก่าที่พอหาได้ ไม่ได้ดีที่สุด แต่ก็ทำให้คืนนี้ไม่หนาวเท่าคืนก่อน
ร่างบางนั่งลงบนฟูกบาง ๆ ที่ปูไว้กับพื้น ห่อร่างกายด้วยผ้านวมคุณภาพดีใหม่เอี่ยม เอามือวางแผ่วเบาที่หน้าท้องของตัวเอง เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ออกมา
"เป็นเด็กดีไหมนะ ก้อนนุ่น"
เขาไม่ได้แน่ใจว่าทำไมต้องเรียกลูกแบบนี้ อาจเป็นเพราะตอนนี้ลูกในท้องตัวเล็กเหมือนก้อนฝ้ายที่เพิ่งก่อตัว หรืออาจเป็นเพราะเขานึกไม่ออกว่าจะเรียกอะไรดี แต่แค่ได้พูดแบบนี้ ความรู้สึกในอกก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
"วันนี้แม่ทำงานไม่หนักเลยนะ มีพี่คนสวนช่วยไว้ พวกเขาก็ดีเหมือนกัน แอบแบ่งของกินให้ด้วย แม่เลยมีข้าวเย็นแบบอิ่มท้องเลยล่ะ"
เมฆพูดไปลูบท้องไปเบา ๆ เหมือนคุยกับลูก ถึงแม้จะรู้ว่าเด็กตัวน้อยยังฟังไม่เข้าใจ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเล่าเรื่องในแต่ละวันให้ฟัง
"แต่ตอนเย็นแม่ไปเดินแถวท้ายสวน เจอมะม่วงเต็มต้นเลย น่ากินมาก ๆ เลยล่ะ ก้อนนุ่นคิดว่าเขาจะให้แม่กินฟรีไหมนะ"
เขาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวช้า ๆ
"ไม่หรอกเนอะ ของเขาทั้งนั้น แม่ไม่อยากไปเก็บกินเองหรอก...แต่ถ้ามีสักลูกก็คงดี"
ความคิดนั้นล่องลอยไปเพียงครู่เดียว เมฆก็สลัดมันทิ้งไป อย่างน้อยเขาก็ยังมีอาหารกินทุกวัน ไม่ได้ลำบากขนาดไม่มีอะไรตกถึงท้อง ถึงจะอยากกินแค่ไหนก็ต้องอดทน เพราะตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือเจ้าก้อนนุ่นในท้อง
มือบางลูบท้องช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"แม่จะทำให้ดีที่สุดนะ จะหาเงิน ซื้อของใช้ให้ ถึงมันจะไม่เยอะ แต่แม่จะพยายามให้เจ้ามีทุกอย่างที่ต้องมีแน่นอน"
"ผ้านวมนี่ดีที่สุดที่เราเคยมีเลยนะก้อนนุ่น พรุ่งนี้แม่จะตัดแบ่งไว้เป็นของก้อนนุ่นนะ"
เสียงลมพัดมาอีกระลอก แต่ครั้งนี้เมฆไม่ได้รู้สึกหนาวเท่าไหร่ เพราะหัวใจของเขามีความอบอุ่นจากเจ้าก้อนนุ่นที่กำลังเติบโตอยู่ข้างใน
ถึงแม้จะจำอะไรไม่ได้เลยว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน แต่ตอนนี้เขารู้แน่ชัดอย่างหนึ่ง—เขาเป็นแม่ของเด็กคนนี้ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่มีวันปล่อยมือจากลูกของเขาเด็ดขาด