ย้อนไปก่อนหน้านั้น
สายฝนโปรยปรายลงมาเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มพาเมฆกลับไปที่กระท่อมท้ายสวน เขาไม่ได้พูดอะไรระหว่างทาง เพียงแค่เดินนำหน้า ส่วนเมฆก็ตามหลังไปเงียบ ๆ ราวกับว่าเรื่องที่เจอกันเมื่อครู่ไม่มีผลกระทบอะไรกับเขาเลย
เมื่อมาถึงกระท่อมหลังเล็ก สายตาของเขาก็สังเกตเห็นทุกอย่างชัดเจนขึ้น
ที่นี่ไม่ใช่แม้แต่ที่อยู่ของคนใช้ แต่มันเป็นแค่กระท่อมโทรม ๆ ที่แทบจะกันลมกันฝนไม่ได้ด้วยซ้ำ ไม่มีเครื่องเรือนดี ๆ ไม่มีเตียงนอนที่เหมาะสมสำหรับคนที่กำลังตั้งท้อง
เขาขมวดคิ้ว มองสภาพความเป็นอยู่ของเมฆแล้วรู้สึกบางอย่างจุกอยู่ในอก
นี่คือสิ่งที่พ่อแม่เขาหมายถึงตอนที่บอกว่าจะ "จัดการให้ดี" อย่างนั้นเหรอ?
"นี่คือที่ที่เธออยู่?" เสียงของเขาต่ำลงกว่าเดิมเล็กน้อย เมฆเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะพยักหน้า
"ครับ ผมอยู่ที่นี่"
"...เธออยู่ที่นี่คนเดียว?"
"ก้อนนุ่นก็อยู่ด้วยครับ" เมฆลูบท้องตัวเองเบา ๆ สีหน้าดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกจากกระท่อมไปโดยไม่พูดอะไรอีก
—
สองวันถัดมา คนงานจากเรือนใหญ่ก็มาตามเมฆไปพบหมอ
เขาไม่ได้ปฏิเสธ เพราะคิดว่าอาจเป็นขั้นตอนปกติที่ต้องทำเมื่อคนงานตั้งท้อง แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาพบหมอที่ดูแลสุขภาพของคนในตระกูลเจ้าของบ้านโดยเฉพาะ
ในระหว่างที่หมอตรวจร่างกาย เมฆก็ยังคงพูดกับลูกในท้องอย่างอ่อนโยน
"ก้อนนุ่น อยู่นิ่ง ๆ นะครับ หมอจะดูว่าเราแข็งแรงดีไหม"
เขาไม่ได้สนใจสายตาของชายหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่ใกล้ ๆ ขณะมองภาพนั้น
มันเป็นภาพที่แปลกตา... และทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
เขาไม่ได้คิดจะสานสัมพันธ์อะไรกับคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้คิดจะรักใคร่ ไม่ได้คิดจะรับมาเป็นคู่ชีวิต แต่นี่คือลูกของเขา อย่างน้อยที่สุด เขาก็ควรต้องรับผิดชอบ
—
เมื่อหมอตรวจเสร็จ เมฆคิดว่าจะได้กลับกระท่อมตามเดิม แต่คนที่พามากลับบอกให้เขาอยู่ที่เรือนใหญ่
"เดี๋ยว คุณจะให้ผมอยู่ที่นี่เหรอ?" เมฆถามด้วยความสับสน
"ก็ใช่" ชายหนุ่มตอบเรียบ ๆ "ที่นั่นมันไม่เหมาะกับคนท้อง"
"...อ้อ" เมฆไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาไม่เข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายนัก แต่ถ้าให้มีที่พักดี ๆ กว่านั้น ก็คงเป็นเรื่องดี
แต่แทนที่เขาจะสนใจห้องใหม่ที่ถูกเตรียมไว้ เมฆกลับหมุนตัวกลับไปยังมุมหนึ่งของห้องเล็ก ๆ ที่มีเสื้อเก่าของเขาวางอยู่
เขาเอามันขึ้นมากรีดด้วยมีดเล็ก ๆ ที่ขอหยิบยืมจากโรงครัว เพื่อเย็บเสื้อผ้าเล็ก ๆ ให้ก้อนนุ่น
"ทำอะไร?"
"เย็บเสื้อให้ลูกครับ"
"ทำไมต้องทำเอง?"
"เพราะว่าลูกไม่มีเสื้อผ้าเลย ผมไม่มีเงินมากพอจะซื้อให้" เมฆพูดตามตรง
ชายหนุ่มจ้องมองภาพตรงหน้า แล้วความรู้สึกผิดในใจเขาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
เป็นเพราะอะไรกันนะเมฆถึงเสียความทรงจำแบบนี้
เขาสูดหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
"เธอไม่ต้องทำเอง เดี๋ยวฉันจัดการให้"
แต่เมฆส่ายหน้า "ผมอยากทำเองครับ ก้อนนุ่นจะได้มีเสื้อที่พ่อทำให้"
เขาหยุดนิ่งอีกครั้ง มองดูเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตาเย็บผ้าด้วยความตั้งใจ
นี่มันอะไรกัน... ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดมากขนาดนี้?