เมฆนั่งอยู่ริมเตียงในห้องใหม่ที่ได้รับมาเมื่อเช้านี้ มือข้างหนึ่งลูบหน้าท้องเบา ๆ สายตาจับจ้องไปที่แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านพลิ้วไหว ก่อนจะเริ่มพูดกับลูกในท้องเหมือนเช่นทุกวัน
"ก้อนนุ่น วันนี้เราไปทำสวนกันต่อนะ" เสียงของเขาอ่อนโยน "แต่เมื่อเช้าคุณหัวหน้าพ่อบ้านพาผมไปหาหมอ ก็คงต้องให้เขาพาออกไปส่งที่ทางออกอีกที ผมจำทางไม่เก่งเลย..."
เขาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะเหลือบไปมองคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ชายหนุ่มที่เมฆเข้าใจว่าเป็น "หัวหน้าพ่อบ้าน" ยืนกอดอกมองเขานิ่ง ๆ มาสักพักแล้ว
"คุณหัวหน้าพ่อบ้านครับ" เมฆเรียกเสียงเรียบ "พอดีตอนเข้ามาที่นี่ มันใหญ่มาก ผมดูนั่นดูนี่ไปทั่วเลย เลยไม่ได้จำเส้นทางสักเท่าไหร่ คุณไปส่งผมตรงทางออกอีกทีได้ไหมครับ?"
ธีร์มองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
ไม่แม้แต่จะสงสัย ไม่แม้แต่จะตั้งคำถาม ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากถามเขาว่า "คุณเป็นใคร?"
"แล้วเธอคิดจะกลับไปทำอะไรที่ท้ายสวน?"
"ก็กลับไปทำงานที่สวนสิครับ" เมฆตอบง่าย ๆ "ที่นั่นยังมีของเล่นที่ผมทำไว้เผื่อว่าก้อนนุ่นโตขึ้นมาจะได้เล่นด้วย แต่ก็คงต้องเก็บไว้ก่อนเพราะก้อนนุ่นยังตัวเล็กอยู่..."
ธีร์เม้มปากแน่น คำพูดนั้นทำให้ความรู้สึกผิดในอกเพิ่มขึ้นไปอีก
เมฆไม่ได้ร้องขออะไรจากเขาเลย ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ ไม่แม้แต่จะรู้ว่าเขาคือพ่อของเด็กในท้องด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องกลับไปแล้ว" เสียงของธีร์เย็นชา แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น "เธอต้องอยู่ที่นี่"
"หา?" เมฆกระพริบตาปริบ ๆ
"แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นหัวหน้าพ่อบ้าน" ธีร์เอ่ยเสียงเรียบ "ฉันชื่อธีร์ และฉันเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ"
เมฆนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
"อ้อ..."
"...อ้อ? แค่นั้น?" ธีร์ขมวดคิ้ว "ไม่มีอะไรจะถามหน่อยเหรอ?"
"จะถามอะไรล่ะครับ?" เมฆเอียงคอ "คุณก็บอกไปแล้วนี่ว่าคุณเป็นพ่อของก้อนนุ่น"
ธีร์รู้สึกว่าเขาควรจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับเงียบไปในที่สุด
"เอาเป็นว่า...ต่อไปเธออยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปทำสวนแล้ว"
เมฆไม่ได้คัดค้านอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ รับคำสั่ง เหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาไม่ได้มีสิทธิ์ตัดสินใจอะไรอยู่แล้ว
—
หลังจากนั้น ธีร์ก็ออกไปจัดการปัญหาทันที
เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเมฆถึงถูกส่งไปอยู่ท้ายสวนในสภาพนั้น
เมื่อสอบถามไปถึงพ่อแม่ของตัวเอง คำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขาโมโหหนักกว่าเดิม
"ลูกสะใภ้? หมายความว่ายังไง?" ธีร์ถามเสียงแข็ง เมื่อได้ยินว่าพ่อแม่เตรียมผู้หญิงอีกคนให้มาแต่งกับเขา
"เมฆเป็นแค่เรื่องผิดพลาด!" มารดาของเขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ "เราต้องมีคนที่เหมาะสมกว่านั้น"
ธีร์กำหมัดแน่น เสียงทะเลาะกันดังลั่นไปทั่วเรือนใหญ่
—
ในขณะเดียวกัน เมฆที่พยายามจะเดินกลับห้องใหม่ กลับหลงทางอีกครั้ง และดันไปได้ยินเสียงทะเลาะนั้นพอดี
เขามองไปยังเรือนใหญ่ที่มีเสียงดังลอดออกมา ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
"สรุปว่า...ผมต้องกลับไปอยู่ท้ายสวนใช่ไหมครับ?"