"ไม่ต้องห่วงครับคุณปู่หลง ผมจะเอาสินสอดมาขอพี่หยางเอง"ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง
"พรวด แค่กๆ"ใครหวงเรื่องนั้นกัน ไอ้เด็กบ้า
เสียงไอของทุกคนสงบลงก็หันมามองที่ต้นเหตุที่เลิกลั่กไปหยุดเมื่อสายตาไปเห็นคนรักของตัวเองส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้ ภารกิจก็คือต้องอวยคนรักต่อหน้าคนรักที่จ้องมองมาราวกับเปลื้องผ้าออกจนหมด จนเยว่ชิงขนแขนลุกพรึบพรับ
"เอาไว้ก่อน ไม่ต้องรีบร้อนไป มาๆกินข้าวกัน"เพื่อให้หลุดจากบรรยากาศกระอักกระอวน ผู้เฒ่าหลงจึงโบกมือให้คนตักข้าวใส่จาน เยว่ชิงมองความหรูหราเว่อวังที่ชาตินี้ไม่แม้แต่จะคิดว่าจะได้สัมผัส
ต้องขอบคุณคนรักของเขาจริงๆ....ว่าแล้วก็หันไปส่งสายตาขอบอกของใจให้กับหลงจือหยาง
ถ้าหลงจือหยางรับรู้คงจะส่ายหน้าแล้วยกมือขยี้หัวของเยว่ชิงจากนั้นก็ตอบไปว่า คนพวกนั้นต่างหากที่ทำไม่ใช่พี่
"อันนี้อร่อย"เยว่ชิงตาโตอย่างพอใจเมื่อกินคำแรกก็คิดว่าตัวเองกำลังกินอาหารบนสวรรค์ ผู้เฒ่าหลงส่งสายตาให้กับฟางเลี่ยงหรู นางพยักหน้าก่อนจะอ้าปาก
"พี่หยางกินๆ"เยว่ชิงตักอาหารใส่จานหลงจือหยาง จากนั้นก็เอียงคอมองฟางเลี่ยงหรูที่อ้าปากค้างราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง
"คุณแม่ก็อยากกินสินะครับ ผมตักให้"ฟางเลี่ยงหรูส่งสายตากลับไปที่ผู้เฒ่าหลง ก่อนจะตอบกลับเยว่ชิง
"ใช่จ๊ะ"อันที่จริงคือไม่ แค่อยากจะบอกว่าถ้ามันอร่อยก็กลับมากินที่นี่พร้อมหลงจือหยางบ่อยๆ เพื่อดึงอีกฝ่ายให้กลมกลืนไปกับคนในตระกูลจะได้ชักนำหลงจือหยางให้กลับเข้าที่เข้าทาง
เยว่ชิงยิ้มตาหยี่อย่างมีความสุข ตักอาหารวางบนจานของฟางเลี่ยงหรูเสร็จก็หันไปเอาใจหลงจือหยางต่อทันที คิดว่าไม่รู้รึไงว่าคิดอะไรกัน ถ้าไม่มีระบบก็คงไม่รู้นั่นแหละ แต่เพราะมีระบบเยว่ชิงจึงฉลาดมาก
"โอ้ อันนี้ด้วยครับ"เยว่ชิงตักกับข้าวอีกสองสามอย่างให้อีกฝ่าย ก่อนที่หลงจือหยางจะทำแบบเดียวกัน คนทั้งคู่ทำอย่างลื่นไหลไม่มีความเคอะเขิน ราวกับสิ่งที่แสดงออกมาเป็นเรื่องราวปกติที่ทำจนคุ้นชิน
คนอื่นๆได้แต่ตาโตมองภาพและบรรยากาศตรงหน้าราวกับไม่เชื่อในสายตาตัวเอง พวกเขาเคยคิดว่าตัวเองรู้จักหลงจือหยางมากที่สุด ก็ใครใช้ให้อีกฝ่ายเกิดในตระกูลหลงกัน
ตั้งแต่เด็กหลงจือหยางถูกเลี้ยงดูและรับการอบรมสั่งสอนตั้งแต่รู้ความ ใช้ชีวิตราวกับหุ่นยนต์ตัวหนึ่งที่ตั้งโปรแกรมเอาไว้ ชีวิตวัยเด็กก็โรยด้วยกรีบกุหลาบเพราะมันถูกโปรยทางไปด้วยชื่อเสียงตระกูล
ทุกสิ่งที่หลงจือหยางทำ ล้วนมาจากคำสั่ง ไม่ว่าจะเรื่องเรียน กีฬา ความสามารถแม้กระทั่งเพื่อน จนหลงจือหยางแข็งข้อกับตระกูลเพราะเพราะเพื่อนคนหนึ่ง จากนั้นก็เริ่มตีตัวออกห่างโดยใช้ชีวิตไปกับดันเจี้ยนในช่วงอายุสิบห้าปี
พวกเขาเคยเชื่อมั่นว่าสุดท้ายหลงจือหยางย่อมไม่แตกต่าง เพราะทุกคนในตระกูลไม่ว่าใครก็ต่างอยากได้ลาภยศและการสรรเสริญ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับผิดพลาดไปหมด
หลงจือหยางสร้างชื่อเสียงและลาภยศขึ้นมาด้วยตัวเอง ใช้ความสามารถสร้างกิลด์ขึ้นมาพร้อมทั้งรวบรวมคนที่มีฝีมือเข้าด้วยกัน ซึ่งเด็กที่หลงจือหยางช่วยก็เป็นกลุ่มคนที่คนอื่นมองว่าไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าจะสายดนตรีหรือแม้กระทั้งของจิปาถะ
มื้ออาหารจบลงด้วยความกระอักกระอวน พวกเขารู้สึกเหมือนถูกยัดอาหารหมาตลอดเวลา แม้กระทั่งสตรีคนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะก็ได้แต่ปลงตกเมื่อสองคนรักผลัดกันตักอาหารใส่จานของกันและกัน ใครบ้างที่จะไม่อิจฉาริษยาที่เห็นหลงจือหยางเอาใจเกอน้อยขนาดไหน
ในขณะที่พวกเขาไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้เลยสักครั้งถึงจะอยู่ในฐานะภรรยาแต่ก็เป็นได้แค่ดอกไม้ประดับเสริมบารมีเท่านั้น
ผู้เฒ่าหลงกระแอมไอก่อนจะพาคนอื่นๆไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น เยว่ชิงทรุดนั่งลงข้างๆหลงจือหยางสอดฝ่ามือรับกับมืออีกฝ่าย รอคอยการสนทนาถัดไป ซึ่งมั่นใจได้เลยว่าจะต้องเข้าเรื่องราวที่ต้องการจริงๆ
"ถ้าชอบก็มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ไหนๆก็เป็นหลานสะใภ้ฉันแล้ว"เยว่ชิงได้ยินคำถามตามที่คาดเอาไว้ก็ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด ยังคงทำภารกิจของตัวเองต่อไป
"ผมแล้วแต่พี่หยางครับ เขาอยู่ที่ไหนผมก็อยู่ที่นั่น"จากนั้นเมื่อได้รับคำถามเกี่ยวกับการอยู่กับหลงจือหยางมา
เจ้าตัวก็บรรยายสรรพคุณของการมีหลงจือหยางในชีวิตราวกับคนขายประกันที่กำลังทำยอดแข่งขันเพื่อโบนัสปลายปี ไม่เพียงแต่อวยประโยชน์ของหลงจือหยาง แต่ยังโอ้อวดราวกับว่า...ก็ไม่มีหลงจือหยางเป็นของตัวเอง ไม่คงเข้าใจหรอก
"นอกจากพี่หยางจะทำอาหารอร่อยๆให้ผมกินทุกเช้าแล้ว เขายัง....."คนที่อยู่ในห้องราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง นี่พวกเขากำลังฟังเรื่องอะไรอยู่ คนไร้หัวใจอย่างหลงจือหยางนะเหรอจะทำอาหารให้คนอื่นทาน
พอมองไปเห็นสายตาวิบวับเปร่งประกายของเยว่ชิงก็พูดไม่ออก ได้แต่จำใจยอมรับว่าที่อีกฝ่ายพูดมาเป็นความจริง เพราะขนาดชื่อของคนที่ถูกพูดคุยในสนทนายังนั่งเรียบเฉยไม่มีอาการใดๆหลุดออกมา
"แถมพี่หยางของผมยังใจดีอีกด้วยนะครับ คราวก่อน...."คนในตระกูลหลงราวกับพบเจอกับอาหารหมาชามโต มองอีกฝ่ายยืดอกโอ้อวดถึงความดีงามก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้ง คนเป็นพ่อแม่แท้ๆยังไม่เคยรู้อะไรเลยด้วยซ้ำ ดูท่าเกอน้อยคงมีความสำคัญกับหลงจือหยางมากที่สุด
เพราะแบบนั้น การเคลื่อนไหวของพวกเขาจะต้องรัดกุม สิ่งไหนควรแตะต้องและสิ่งไหนที่ไม่ควรแตะต้อง ไม่งั้นจะกลายเป็นการกระตุ้นความโกรธเกลียดของหลงจือหยางทันที
และหากเกอน้อยเป็นอะไรขึ้นมา คงไม่ใช่แค่กิลด์หมื่นดาบที่จะพุ่งเป้ามาที่ตระกูลหลง ยังมีเกอที่สามารถกลายร่างเป็นสัตว์อสูรที่พร้อมโจมตีพวกเขาอีกด้วย
เพราะในปัจจุบันคนที่หนุนหลังคนทั้งคู่ มีแต่ยอดฝีมือทั้งนั้น และถ้าหากแลกกัน ตระกูลหลงอาจจะเจ็บหนักจนล่มสลายไป แถมหลงจือหยางจะไม่ถูกประชาชนตราหน้าตัดสิ้น แต่จะเป็นตระกูลหลงที่ถูกสังคมตราหน้าแทน
คนในตระกูลหลงแลกเปลี่ยนสายตากัน ทุกๆการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของหลงจือหยางทั้งหมด เขาหันความสนใจไปที่เด็กน้อยของเขา บางทีการอวยเขามากๆขนาดนี้อาจจะกลายเป็นผลดีก็ได้
ผ่านไปสักระยะผู้เฒ่าหลงก็หน้าดำหน้าแดงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะโบกมือให้หลงจือหยางกลับไป เมื่อแผ่นหลังของคนทั้งคู่พ้นออกจากประตู ผู้เฒ่าของบ้านก็ส่งเสียงฮึมฮำในลำคออย่างไม่พอใจ
"ดี ดีจริงๆลูกรักของแกมั่นช่างเลือกคนรักได้ดีจริงๆ"หลงจือฮ่าวก้มหน้าลงเช่นเดียวกับฟางเลี่ยงหรู
"แล้วเราจะทำยังไงกันต่อดีครับ"หนึ่งในผู้อาวุโสเอ่ยถามเพราะตอนนี้พวกเขายังไม่แน่ใจว่าจะเดินไปทิศทางไหนต่อดี เพราะดูเหมือนการเข้าทางเกอน้อยนั่นอาจจะไม่มีประโยชน์แถมยังทำให้หลงจือหยางเพ่งเล็งพวกเขาเป็นพิเศษ
ไม่ใช่ว่าตอนนี้พวกเขาจะขยับตัวไปทางไหน อีกฝ่ายก็เตรียมจับจ้องพวกเขาแล้วรึ
"จะไปทำอะไรได้"ผู้เฒ่าตระกูลหลงโมโห หากรู้แบบนี้เขาคงไม่เชิญมา
"ไม่เห็นเรอะ ไอ้เด็กเกอนั้นเทพจะบูชาเจ้าหลงจือหยางราวกับเทพเจ้าอยู่แล้ว ถ้าหลงจือหยางมันบอกว่าจระเข้คือกิ่งก่าเจ้าเด็กเกอนั่นคงจะเชื่อสุดใจ ดีไม่ดีจะจับมาให้หลงจือหยางเชยชมอีกด้วย"
"เหอะ ความรักมันมีอะไรดี สิ่งที่สั่งสมบารมีคือเงินทองและอิทธิพลเท่านั้นแหละ"หลงเจียนเจี๋ยพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
คนอื่นๆได้แต่มองตามหลังโดยไม่รู้ว่าสถานการณ์นี้พวกเขาควรจะทำอะไรเป็นลำดับถัดไป
"คนเก่ง ขอบคุณนะครับ"เมื่อขึ้นมาบนรถหลงจือหยางก็ตอบแทนคนน่ารักด้วยจุมพิตที่อ่อนโยน เยว่ชิงไม่ปฏิเสธอีกทั้งยังตอบสนองก่อนหลงจือหยางจะรู้สึกได้ถึงแรงโถมที่เข้ามา
เจ้าตัวมองคนหลับสนิทในอ้อมกอด ก่อนจะเอนเบาะรถแล้วจัดท่าคนรักให้นอนอย่างสบาย จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมออกเพื่อคลุมร่างกายให้อีกฝ่าย
หลงจือหยางมองเด็กน้อยที่หลับสนิทหลัง นิ้วมือของเขาเคาะไปกับพวงมาลัยมองเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะนึกย้อนไปตอนที่เด็กน้อยยืดอกปกป้องเขาอย่างชัดเจนจนมันสลักเข้าไปที่หัวใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เหตุการณ์ในครั้งนี้เขาคงลืมไม่ลง
"การที่มีเด็กน้อยเป็นคนรักนี่ มันดีจริงๆ"หลงจือหยางลูบศีรษะคนตัวเล็กก่อนจะขับรถออกจากรั้วตระกูลหลงแล้วเดินทางกลับที่พัก
เยว่ชิงลืมตาขึ้นอีกครั้งช่วงกลางดึกก่อนจะได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ
" ภารกิจที่ 21 เสร็จสิ้น
รางวัลภารกิจ:คอลเลคชั่นที่สองในแบบคอสเพลย์สุดลิมิเต็ดอิดิชั่น "
[โฮสต์ทำได้ดีมากจริงๆ ไม่เพียงแต่จะทำให้หลงจือหยางภูมิใจแต่ยังทำให้คนในเงามืดคืบคลานได้ช้าหลง]เยว่ชิงขมวดคิ้วเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ถอยแต่ชะลอตัว
[อย่าห่วงเลยโฮสต์ อย่าลืมว่ายังมีระบบอยู่]เยว่ชิงตาโตวาววับอย่างพอใจ ระบบของเขายอดเยี่ยมที่สุด
สายตาคู่สวยกวาดมองไปทั่วห้องก่อนจะเห็นคนรักนอนหลับอยู่ข้างๆศีรษะของเขาหนุนแขนอีกฝ่าย เยว่ชิงยิ้มออกมาท่ามกลางความมืด ฝ่ามือลูบใบหน้าคมสันของอีกฝ่าย มือน้อยๆวางทาบแก้มคนรักอย่างเบามือ
"จะลักหลับพี่เหรอ หืม"เมื่อหลงจือหยางลืมตาขึ้นมาเยว่ชิงก็สะดุ้งหดฝ่ามือตัวเองทันทีแต่ยังช้ากว่าหลงจือหยางที่ถึงมือเข้าไปใกล้ริมฝีปากแล้วจูบปลายนิ้วเบาๆ ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน เยว่ชิงรู้สึกร้อนวูบวาบตั้งแต่ปลายนิ้วขึ้นมาที่ใบหน้า
"น้องเปล่า"เยว่ชิงส่ายหน้าแล้วเลือกที่จะซ่อนใบหน้าของตัวเองกับอกแกร่งของอีกฝ่าย ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดแต่เยว่ชิงก็ยังสัมผัสได้ว่าสายตานั้นร้อนแรงขนาดไหน