"พะ...พี่"เยว่ชิงพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวสั่นพร่าเรียกหลงจือหยางเมื่อได้รับสายตาที่ร้อนแรงจ้องมองมา คนพี่กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอปลายลิ้นตวัดเลียริมฝีปากหนา ใช้มือประคองใบหน้าเด็กน้อยขึ้นรับจูบ
หลงจือหยางค่อยๆกดริมฝีปากอีกฝ่ายใช้ปลายลิ้นเลียให้เด็กน้อยเผยอริมฝีปาก ก่อนจะสอดลิ้นพัวพันดูดดึงน้ำหวานจนเยว่ชิงครางอือเมื่อลิ้นเริ่มชา
"เด็กดี มันต้องการเธอ"หลงจือหยางขยับสะโพกจนขาของเยว่ชิงแนบไปกับส่วนกลาง ตัวตนของหลงจือหยางชูชันท้าทายจนพองขยายตัว เยว่ชิงเบิกตากว้างนัยน์ตาสั่นระริก
"งื้อ"เยว่ชิงก้มหน้างุดหลบสายตาของอีกฝ่าย หลงจือหยางยิ้มแย้มออกมาเมื่อเด็กน้อยไม่ได้ปฏิเสธ ฝ่ามือหนากอบกุมมือบางให้สอดเข้ากางเกง เยว่ชิงชะงักเล็กน้อยเมื่อฝ่ามือของตัวเองแตะต้องบางสิ่งจนมันพองตัวขยายใหญ่
"ซี๊ด"เสียงครางเบาๆของหลงจือหยางที่แหงนใบหน้าขึ้นหลับตาพริ้ม เยว่ชิงมองด้วยความหลงใหล จากตอนแรกที่ชะงักไปเล็กน้อยก็กลายเป็นการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลมากขึ้น
หลงจือหยางสัมผัสได้ว่าเด็กน้อยของเขายินยอมพร้อมใจและอยากรู้อยากเห็นแถมยังมีความกระตือรือร้นมากอีกด้วย ไม่รอช้าฝ่ามือทั้งสองข้างของหลงจือหยางคว้าหมับที่เอวบางยกร่างกายคนน้องให้นั่งทับท่อนขา
"อ๊ะ"เยว่ชิงตกใจจนปล่อยมือ พอได้สติกลับคืนมาเจ้าตัวก็หลับตาปี๋ เขินอายเกินกว่าจะมองหน้าอีกฝ่าย
"เด็กดี ควักมันออกมาเร็วเข้า มันต้องการเธอเจียนจะบ้าอยู่แล้ว"ฝ่ามือหลงจือหยางบีบต้นขาเยว่ชิงอย่างยั่วยวน ใช้น้ำเสียงสั่นพร่าตัวเองหลอกล่อเด็กน้อยที่ละนิด
เยว่ชิงขยับมือไปตามที่หลงจือหยางต้องการ เจ้าตัวถอดกางเกงออกโดยที่หลงจือหยางยกสะโพกให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่นานส่วนนั้นก็ดีดผึงออกมา
"มันเป็นของเธอ"หลงจือหยางลูบศีรษะคนน้อง ใบหน้าหล่อเหลาเหม่อมองภาพสุดอิโรติก เพราะระยะห่างระหว่างตัวตนของเขากับริมฝีปากจิ้มลิ้มของเยว่ชิง เพียงแต่ว่าเด็กน้อยคงไม่กล้าทำแน่
เยว่ชิงก็กล้าๆกลัวๆจนมือของหลงจือหยางนำพามือของเยว่ชิงกอบกุมตัวตนแล้วรูดขึ้นลงเบาๆ
"อ่า เยว่ชิง"เสียงครางต่ำของหลงจือหยางทำเอาเจ้าจิ้งจอกน้อยเสียววูบที่หน้าท้อง เหม่อมองคนหล่อแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อหลงจือหยางสบตาก็เห็นประกายแวววาวบางอย่าง จนเยว่ชิงรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
"อมให้พี่ได้ไหมคะคนเก่ง"หลงจือหยางยิ้มมุมปาก ลองเด็กน้อยเจอคะขาเข้าไป มั่นใจได้เลยว่าเด็กน้อยต้องยอมเขาแล้วล่ะ
"เฮือก"ตุยเย่คืออะไร ในที่สุดเยว่ชิงก็ได้รู้
"เยว่ชิง!"หลงจือหยางตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเจ้าตัวน้อยหงายหลังกำเดาไหลออกมา เจ้าตัวประคองคนงามให้นั่งพิงหัวเตียง ส่วนตัวเองก็ต้องจับส่วนนั้นยัดเข้ากางเกงแบบลวกๆ
จากนั้นก็ลงมือปฐมพยาบาลเบื้องต้นรวมทั้งใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดมือให้เยว่ชิงอย่างอ่อนโยน ส่วนเยว่ชิงก็ร้อบวูบวาบไปทั้งตัวยิ่งคนพี่เช็ดๆถูๆมือทั้งสองข้างที่มันเพิ่งจับส่วนนั้นไป
และที่สำคัญเมื่อคนพี่นั่งคล่อมตัวอยู่ก็เห็นส่วนนั้นมันดุนดันกางเกงอยู่เล็กน้อย จะบอกว่ารู้สึกผิดก็คงใช่ หากเขาจิตใจแข็งแกร่งมากกว่านี้เชื่อเถอะ...
"ผม"เจ้าตัวอ้าปากเตรียมอธิบายและขอแก้ตัว
"ชู่ววว พี่จัดการเองได้"หลงจือหยางยกนิ้วชี้ทาบทับริมฝีปากเยว่ชิงก่อนจะส่งยิ้มให้ มันปวดเจียนจะระเบิดหากยังอยู่ตรงนี้ไม่แคล้วลงมือรังแกเด็กน้อยเป็นแน่
หลงจือหยางยืนขึ้นก่อนจะเข้าห้องน้ำ ส่วนเยว่ชิงก็เอาน้ำแข็งประคบหน้าที่เห่อร้อน ราวๆครึ่งชั่วโมงหลงจือหยางก็ออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าพันเอวผืนเดียว
"นอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้เราต้องไปประชุม"หลงจือหยางประคองเยว่ชิงให้นอนหนุนแขนตัวเองก่อนจะโอบกอดร่างกายอีกฝ่ายใต้ผ้าห่มหนา ส่งความอบอุ่นให้กันและกันตลอดคืน
หลังจากเมื่อคืนหลุดพ้นจากหลงจือหยางเวอร์ชั่นจอมวายร้ายได้ก็เอาเหนื่อยแทบแย่ เพื่อเป็นการปลอบใจตัวเองที่โดนล่อลวงเมื่อคืนทำให้เจ้าจิ้งจอกน้อยรีบตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าห้องน้ำ ซึ่งนี่คือตีสามกว่าๆ
เจ้าหัวใจดวงน้อยเต้นตุ๊บๆต่อมๆก่อนจะเปิดไฟสว่างจากนั้นก็นั่งบนฝาชักโครก ไม่นานหนังสือก็ปรากฏ
ใช่แล้ว...มันคือคอลเลคชั่นที่สอง รูปหลงจือหยางแบบคอสเพลย์สุดว้าวนั่นเอง
ครั้งนี้เยว่ชิงจะไม่ยอมพลาดเหมือนครั้งก่อน คราวนี้จึงได้หยิบทิชชู่เข้ามาด้วย จากนั้นก็เปิดหน้าแรก เยว่ชิงมองภาพเบื้องหน้าอย่างร้อนแรงเมื่อคนรักตัวเองถูกเชือกรัดขึงไปกับเตียงด้วยร่างกายเปลือยเปล่าแม้จะแค่ส่วนบนก็ตาม ประเด็นคือ...มันคอสเพลย์ตรงไหน นี่มัน18+ชัดๆ
"เฮือก ดาเมจรุนแรงจริงๆ"เจ้าตัวยกมือกุมจมูกตัวเองปลอบใจให้มีสติอย่าพึ่งหลุดลอย แค่คิดว่าตัวเองกำลังแปลงร่างเป็นนางจิ้งจอกแสนยั่ว ในมือถือเชือกสีแดงจับหลงจือหยางขึงพืดบนเตียง แค่คิด....
"อ๊ากกกก"เจ้าตัวยกมือปิดใบหน้าเห่อร้อนของตัวเอง ก่อนจะเปิดหน้าถัดไป เยว่ชิงใช้เวลาดูภาพเหล่านั้นไปกว่าสามสิบนาที ก่อนจะนั่งสติหลุดนึกภาพตัวเองตอนลงมือใช้ปากให้อีกฝ่าย
เยว่ชิงลองอ้าปากกว้างๆของตัวเองอย่างสงสัย ว่าส่วนนั้นของหลงจือหยางจะเข้าไปหมดรึเปล่า
ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำอย่างระโหยโรยแรง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อคนหล่อนั่งพิงหัวเตียงจ้องเขม็งตรงมา
เยว่ชิงที่เพิ่งทำเรื่องไม่ดีมาก็มีชนักติดหลัง แผนหลังชื้นไปด้วยเหงื่อก่อนจะยิ้มแห้ง ส่วนหลงจือหยางก็เป็นห่วงเพราะเมื่อคืนเยว่ชิงเองก็เลือดกำเดาไหลแถมยังเข้าห้องน้ำนานอีก
จนในที่สุดก็ตัดสินใจเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำเกลือแร่มาให้อีกฝ่าย
"ดื่มน้ำเกลือแร่หน่อยนะ พี่เห็นเราเข้าไปนาน"เมื่อได้ยินหลงจือหยางพูดเจ้าตัวก็เป่าปากอย่างโล่งอก จากนั้นก็เดินไปนั่งบนเตียงแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วก็หมุดผ้าห่มขึ้นไปนอนต่อ
หลงจือหยางโอบแขนกระชับเอวอีกฝ่ายก่อนจะฝังใบหน้าตัวเองที่ซอกคอหอมๆของคนน้องแล้วหลับตาลง วันนี้ช่วงเช้าพวกเขายังต้องมีเรื่องให้ปวดหัวในที่ประชุมอีกมาก
ช่วงเช้าหลงจือหยางก็ทำหน้าที่แฟนที่ดี ลุกขึ้นจากที่นอนก็หอมแก้มนุ่มๆ จากนั้นก็ลงมือทำอาหารให้สมกับที่เด็กน้อยอวยนักอวยหนา พอคิดถึงเหตุการณ์นั้นที่ไร อดไม่ได้ที่จะภาคภูมิใจ
เพราะหากเป็นคนอื่น คงคาดหวังให้เขาเป็นผู้นำตระกูลหลง มันไม่ใช่แค่บุรุษที่ถูกคาดหวังยังมีสตรีที่ทางครอบครัวคาดหวังให้มีคู่ครองที่เหมาะสมทั้งพลังและฐานะ
สุดท้ายถ้าเขาไม่เจอกับเยว่ชิง คงตัดสินใจเป็นโสดไปชั่วชีวิต ถึงจะแปลกใจที่ตัวเองรักเด็กน้อยเร็วเกินไปก็ตาม แต่ก็ขอบคุณทุกอย่างบนโลกที่ส่งเด็กน้อยมาให้เขา
เยว่ชิงตื่นขึ้นมาก็อาบน้ำทำกิจวัตรประจำวัน จากนั้นก็เดินไปทางด้านหลังหลงจือหยาง ใช้ฝ่ามือแปะแผ่นหลังเปลือยใต้ผ้ากันเปื้อน แตะแล้วถอย แตะแล้วถอยเป็นระยะ
หลงจือหยางหันไปมองก่อนจะยืนนิ่งๆให้อีกฝ่ายแตะเล่นก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างแล้วดึงมาไว้ด้านหน้า เป็นเหตุให้เยว่ชิงยืนกอดหลงจือหยางแบบนั้น
"เลิกเขินครับ ต่อไปนี้อยากทำอะไรหรืออยากได้อะไรก็ลงมือทำได้เลย พี่อนุญาต"เยว่ชิงอมลมจนแก้มพอง รู้ได้ไงว่าเขาไม่กล้ากอด
"พี่พูดแล้วนะ"
"ครับ"เมื่อได้ยินเสียงยืนยันสุดหนักแน่น เจ้าตัวก็จุ๊บไปทั่วแผ่นหลังของหลงจือหยาง
"หรืออยากจะพลิกผ้าห่ม"ว่าด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ม่ายยย"เยว่ชิงแหวใส่ทันควัน จนหลงจือหยางหัวเราะออกมา มองเจ้าตัวน้อยถอยหลังชิดกำแพง
"ไปกินข้าวครับ ไม่งั้นพี่จะกินเราแทน"หลงจือหยางขู่แกมหวังลึกๆว่าเจ้าตัวน้อยก็อยากถูกกินเหมือนกัน
"คนลามก"เยว่ชิงว่าก่อนจะเดินตรงไปยังห้องกินข้าว
หลังรถหรูเคลื่อนตัวจอดในที่ให้จอด เยว่ชิงก็ก้าวเท้าลงจากรถ ดวงตาคู่สวยมองมหาลัยหลังจากจบศึกสงคราม หากเป็นเมื่อก่อนเขาและเกอคนอื่นๆคงแยกย้ายกันไปจัดเตรียมพื้นที่ทำความสะอาด เตรียมน้ำอาหารและของที่ต้องใช้ในการประชุม
แต่ตอนนี้มันคือเรื่องราวบทใหม่ เขาและเกออีกนับร้อยได้มีส่วนร่วมในการประชุม เยว่ชิงรู้ตัวดีที่มีทุกวันนี้คงต้องขอบคุณระบบ ถึงแม้จะมีข้อกังขาอยู่บ้างว่าทำไมระบบที่ดีๆแบบนี้ถึงให้เขาเป็นโฮสต์และคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา
"ไปกันครับ"หลงจือหยางจับมือคนน้องที่ยืนเหม่อลอยให้เดินเข้าที่ประชุม ตั้งแต่คนทั้งคู่ลงจากรถทุกสายตาก็พุ่งเป้ามาหาทันที
"เหมาะกันมากจริงๆ"เมื่อคนทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน ในขณะที่หลงจือหยางออลแบล็คทั้งตัว ตั้งแต่คอลงไป เสื้อแบบไปกับลำตัวจนเห็นหน้าท้องเป็นลอนสวยงามน่าซบ จนคนอื่นๆได้แต่กลืนน้ำลายเงียบๆ สมกับเป็นผู้ชายที่เฟอร์เฟคที่สุดในโลกจริงๆ ส่วนเยว่ชิงก็อยู่ในชุดสีขาวทั้งตัวเช่นกัน
"นั่นเยว่ชิงจริงๆเหรอ แต่ก่อนไม่ได้สังเกตเลย"ตามด้วยเสียงคนในระดับชั้นปีเดียวกันหรืออาจจะเป็นห้องเดียวกันพูดขึ้น แน่นอนว่าแต่ละคนย่อมเห็นด้วยกับคำพูดนี้ อีกฝ่ายแต่ก่อนไม่ได้มีบรรยากาศน่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่ ใส่เสื้อตัวใหญ่ก้มหน้าก้มตาสวมแว่นอีกต่างหาก
"เสียดายเนอะ ที่ไม่ได้สนิทกับอีกฝ่าย"แต่ประโยคนี้เยว่ชิงมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็นเพื่อนร่วมคลาสของเขาแน่นอน ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาได้ยืนอยู่ข้างๆหลงจือหยาง เขาจะได้ยินคำพูดแบบนี้ไหม
"จริง"และมีอีกหลายเสียงยืนยันด้วยความเสียดาย
เยว่ชิงรู้สึกกระอักกระอวนเล็กน้อยเพราะพื้นที่ตรงนี้มันคือมหาลัย พื้นที่ที่คนอย่างเขาเคยหลบซ่อนสายตาไว้ใต้กรอบแว่น ไม่มีความสามารถโดดเด่นทางด้านใดๆ แต่เพราะมีมือของหลงจือหยางคอยกุมอยู่ มันทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีขึ้นมา
"อย่ากังวล พี่อยู่ตรงนี้"หลงจือหยางยิ้มให้กับเยว่ชิง ให้อีกฝ่ายมีความมั่นใจมากพอที่จะยืดอกออกมา ไม่ใช่เพราะเยว่ชิงที่ไม่ให้ใครคบหาแต่เป็นคนอื่นที่คิดเข้าหาในช่วงเวลาที่มีประโยชน์
หากมีใครสักคนอยากทำความรู้จักกับเด็กน้อยจริงๆคงสนิทได้ไม่ยาก ก็จิ้งจอกน้อยของเขาน่ารักขนาดนี้