นักรบซูเปอร์ในเมือง

"ปัง ปัง... ปัง ปัง..."

"โครม โครม..."

ในป่าดงดิบใกล้ชายแดนทางตอนใต้ของจีน เสียงปืนดังสนั่น นกที่เกาะอยู่ต่างบินหนีด้วยความตกใจ ร่างหลายร่างวิ่งผ่านเงาไม้ในป่าทึบ มือถือปืนยิงกระสุนอันแสนอำมหิตใส่ฝ่ายตรงข้าม บางคนล้มลง แต่คนที่ยังไม่ล้มก็ยังคงวิ่งต่อไปไม่หยุด

คนเหล่านี้เหมือนสัตว์ป่า ความเป็นความตายของเพื่อนร่วมทางไม่ได้ส่งผลต่อจิตใจของพวกเขาแม้แต่น้อย คนข้างหน้าต้องการหนีให้พ้นจากการไล่ล่าของคนข้างหลัง ส่วนคนข้างหลังก็ต้องการเก็บชีวิตของคนที่กำลังหนีอยู่ข้างหน้า

"ล้มอีกคนแล้ว! จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี?" ตอนนี้คนข้างหน้าเหลือแค่สี่คน แต่มีแค่สามคนที่วิ่งอยู่ หนึ่งในนั้นแบกผู้หญิงคนหนึ่งไว้ที่หลัง และเมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นอีกคนล้มลง เธอก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

ทั้งสามคนที่วิ่งอยู่สวมชุดพรางทหาร มีความคล่องแคล่วว่องไว พวกเขาวิ่งด้วยเส้นทางที่ไม่เป็นระเบียบ อาศัยต้นไม้และสิ่งกีดขวางหลบกระสุน พร้อมกับยิงโต้กลับไปด้วย

ผู้หญิงคนนั้นสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวอ่อน ตอนนี้กระโปรงขาดวิ่น ที่น่องขวามีเลือดเปรอะเปื้อน เท้าเปล่า ดูสภาพย่ำแย่มาก

"นางสาวซู พวกเราจะพาคุณกลับไปให้ได้แน่นอน..." ชายร่างใหญ่ข้างๆ พูดได้แค่นี้ ก็ถูกกระสุนหลายนัดเจาะร่างเป็นรู ร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าอีกไม่กี่ก้าว ชนต้นไม้เล็กๆ ล้มลง แล้วก็ไม่มีเสียงอีกเลย

คราวนี้หญิงสาวไม่ได้ร้อง คนที่คุ้มกันเธอเดิมมีหกคน แต่ตอนนี้เหลือน้อยลงเรื่อยๆ เหลือแค่สองคนสุดท้าย แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะบาดเจ็บล้มตายมากกว่า แต่พวกเขามีคนมากเกินไป ตอนนี้ยังมีกว่าสิบคนไล่ตามมา ถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไป คงไม่ทันข้ามชายแดน พวกเธอคงต้องตายที่นี่ทั้งหมด

"ให้ดาบสั้นฉันหน่อย" หญิงสาวกระซิบบอกคนที่แบกเธออยู่

"ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมาก" ชายที่แบกเธอยังคงวิ่งต่อไป ตอบสั้นๆ ร่างของเขาพลันเบี่ยงไปด้านข้าง ต้นไม้ตรงจุดที่เขาเพิ่งยืนอยู่มีรอยกระสุนเพิ่มขึ้นหลายรู

"ฉันจะใช้มันฆ่าตัวตาย" หญิงสาวตอบเสียงเย็น

"ผมจะพาคุณออกไปให้ได้" คำตอบของชายหนุ่มยังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขายิงกลับไปหนึ่งนัด คนของฝ่ายตรงข้ามล้มลงทันที

"ตอนนี้เหลือแค่สามคน... เหลือแค่เราสองคน คุณยังมั่นใจอยู่อีกหรือว่าจะพาฉันออกไปได้ ให้ดาบสั้นฉันเถอะ!" ในขณะที่หญิงสาวพูด เพื่อนอีกคนก็ล้มลง

"ได้!" ในขณะที่ชายหนุ่มพูด เขาก็วิ่งไปข้างหน้าได้อีกสามสิบกว่าเมตร แม้จะแบกคนไว้ แต่ความเร็วของเขาก็ไม่ได้ลดลงเลย

"คุณ... ฉันยอมตาย แต่ไม่ยอมตายอย่างอัปยศ"

"ถ้าผมพาคุณออกไปไม่ได้จริงๆ ผมจะฆ่าคุณเอง"

น้ำเสียงของชายหนุ่มไร้ซึ่งความรู้สึก แต่กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้น เธอชื่อซูเหมิงซิน นอกจากจะงดงามเหนือใครแล้ว ยังมีฐานหลังที่แข็งแกร่ง ได้รับการยกย่องว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของจีน แม้จะต้องตาย ก็ไม่อาจตายอย่างอัปยศได้

กระสุนยังคงบินผ่านข้างหูของซูเหมิงซินไม่หยุด แต่ไม่เคยถูกตัวเธอเลย ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ ตอนนี้เหลือเพียงพวกเธอสองคนเป็นเป้าหมาย การโจมตีของฝ่ายตรงข้ามก็มุ่งมาที่พวกเธอทั้งหมด ชายคนนี้แบกเธอไว้ บางครั้งก็หมอบต่ำ บางครั้งก็วิ่งเร็ว บางครั้งก็เปลี่ยนทิศทาง ผ่านมาเกือบสิบนาทีแล้ว เธอยังมีชีวิตอยู่ นับเป็นปาฏิหาริย์จริงๆ

นี่ทำให้เธอมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง บางทีชายคนนี้อาจจะพาเธอกลับไปได้จริงๆ

แต่ความหวังของเธอก็พังทลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นแม่น้ำเชี่ยวกรากเบื้องหน้า แม่น้ำกว้างราว 5-6 เมตร แม้กระแสน้ำจะไม่เชี่ยวนัก แต่หากต้องข้ามแม่น้ำนี้ การเคลื่อนที่ในน้ำย่อมช้ากว่าบนบก พวกเขาทั้งสองคนก็จะกลายเป็นเป้านิ่งทันที

"ตูม!" ซูเหมิงซินรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อตกลงไปในน้ำ เธอแช่งชายคนนั้นในใจว่าช่างโง่เหลือเกิน ในเวลาแบบนี้ควรจะวิ่งไปตามริมฝั่งแม่น้ำสิ ทำไมถึงได้กระโดดลงน้ำแบบนี้

และสิ่งที่เกิดขึ้นต่อมายิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้น เสียงฉีกดังขึ้น ชุดกระโปรงของเธอถูกชายคนนั้นกระชากออกในทันที แม้จะอยู่ในน้ำไม่ถึงกับเปลือยหมด แต่มันก็เป็นสิ่งที่เธอทนไม่ได้

"กลั้นหายใจดำน้ำ" ชายคนนั้นพูดจบก็ลากเธอจมลงใต้น้ำ ตอนนี้ซูเหมิงซินแม้อยากจะพูดอะไรก็ทำไม่ได้

ชายคนนั้นกอดซูเหมิงซินว่ายขึ้นไปทางต้นน้ำอย่างรวดเร็ว หลังจากว่ายไปราว 30 กว่าเมตร เขาก็หยุด แต่ยังไม่โผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ

ตอนนี้ซูเหมิงซินอยู่ใต้น้ำมาเกือบหนึ่งนาทีแล้ว การขาดอากาศอย่างรุนแรงทำให้เธออยู่ในสภาพมึนงง สองมือกอดชายคนนั้นแน่น นี่เป็นปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของคนจมน้ำ แม้แต่ซูเหมิงซินที่เป็นสาวงามระดับเทพก็หนีไม่พ้น

จู่ๆ ก็มีอากาศไหลเข้าปาก เธอรีบสูดเข้าปอดทันที สมองค่อยๆ แจ่มใสขึ้น แล้วก็รู้สึกว่าปากของเธอกำลังถูกปากของใครบางคนประกบอยู่ อากาศนั้นถูกส่งผ่านมาจากปากของอีกฝ่าย

เธอสะบัดหน้าหนี ซูเหมิงซินผละออกจากริมฝีปากของอีกฝ่าย พยายามดิ้นผลักออก แต่อีกฝ่ายกลับกอดเธอแน่นจนขยับตัวไม่ได้

ซูเหมิงซินโกรธมาก ไม่คิดว่าในเวลาแบบนี้ คนที่คอยปกป้องเธอมาตลอดจะเป็นคนแรกที่ลวนลามเธอ

"ปัง ปัง ปัง..." เสียงปืนดังมาถึงหูเธอ เธอไม่กล้าขยับตัวอีกต่อไป และเธอก็รู้สึกได้ว่าเธอไม่ได้ถูกลวนลาม เมื่อครู่ชายที่ปกป้องเธอแค่ช่วยไม่ให้เธอจมน้ำตายเท่านั้น

เสียงปืนดังไม่หยุด เธอถึงกับรู้สึกได้ว่ามีกระสุนหลายนัดพุ่งผ่านข้างตัวพวกเขาไป แต่ชัดเจนว่าการอยู่ในน้ำปลอดภัยกว่าอยู่บนบกมาก

ออกซิเจนกำลังจะหมดอีกครั้ง ซูเหมิงซินรู้สึกแน่นหน้าอกจนเหมือนจะระเบิด ตอนนี้มีริมฝีปากคู่หนึ่งเข้ามาใกล้อีกครั้ง เธอทนต่อต้านได้สักพัก สุดท้ายก็ยอมแพ้ต่อความต้องการออกซิเจน ประกบริมฝีปากกับอีกฝ่าย ละโมบสูดอากาศเข้าไป

เสียงปืนค่อยๆ เงียบหายไปในที่สุด ซูเหมิงซินอยากจะโผล่ขึ้นเหนือน้ำ แต่ชายคนนั้นยังคงกอดเธอแน่น ไม่ยอมให้เธอขึ้นไป ทำให้ซูเหมิงซินสงสัยว่าเขาจะแกล้งถือโอกาสจูบเธอหลายๆ ครั้งหรือเปล่า

"ปัง ปัง ปัง..." เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงคนหลายคน ซูเหมิงซินใจหายวาบ โชคดีที่เมื่อกี้ไม่ได้โผล่ขึ้นไป ไม่งั้นคงกลายเป็นเป้านิ่งไปแล้ว ชัดเจนว่าฝ่ายตรงข้ามรออยู่บนฝั่งเพื่อดักพวกเขา ตอนนี้พวกเขาถึงได้แน่ใจว่าทั้งสองคนไม่ได้อยู่แถวนี้แล้วจึงจากไป

เมื่อทั้งสองว่ายไปถึงอีกฝั่ง ซูเหมิงซินรู้สึกอึดอัดอย่างมาก ตอนนี้เธอเหลือแค่ชุดชั้นใน และยังถูกผู้ชายคนหนึ่งกอด ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธออับอายและโกรธจนแทบทนไม่ไหว

"เอานี่ไป!" ชายคนนั้นปล่อยเธอลง ถอดเสื้อลายพรางของตัวเองให้เธอ เผยให้เห็นร่างกายที่กำยำสวมเสื้อกล้ามสีดำรัดรูป

ซูเหมิงซินรีบสวมเสื้อทันที เธอตัวสูงพอสมควร สูงถึง 1.70 เมตร แม้เสื้อตัวนี้จะหลวมไปหน่อย แต่น่าเสียดายที่มีแผลยาวน่ากลัวที่ขาซ้าย ทำลายความงามไปหมด