บนเครื่องบินที่มุ่งหน้าสู่เมืองปิงหยาง คู่รักหนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งอยู่แถวที่สองฝั่งซ้ายของชั้นเฟิร์สคลาส ทั้งคู่อายุราวๆ 25-26 ปี ฝ่ายชายสวมชุดสูทที่รีดเรียบกริบ ผมเซ็ตอย่างประณีต ทั้งร่างดูสง่างามสมาร์ท ใบหน้าที่มีสันกรามชัดเจนยิ่งขับเน้นความเป็นชายให้เด่นชัด ดูเหมือนเป็นคนประสบความสำเร็จ
ฝ่ายหญิงแต่งตัวทันสมัยสง่างาม สวมเสื้อกำมะหยี่รัดรูปชั้นดี ผมดัดลอนใหญ่ หน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต แววตาเปี่ยมพลัง แต่แฝงความเย็นชาและความจำยอม อย่างไรก็ตามก็ไม่อาจบดบังความงามอันเลอค่าของเธอได้ เธอคือสาวงามระดับท็อป
ทั้งสองคนคือหลี่อี้เฟยและซวีหยิ่งหยิ่ง เช้านี้ซวีหยิ่งหยิ่งพาหลี่อี้เฟยไปซื้อชุดสูทหรูและจัดแต่งทรงผม ตอนนี้หลี่อี้เฟยดูสง่าผ่าเผยราวกับนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ทำให้ซวีหยิ่งหยิ่งพอใจมาก การพาผู้ชายแบบนี้กลับบ้านคงไม่มีปัญหาอะไร
ส่วนซวีหยิ่งหยิ่งก็ถอดแว่นตาออกแล้ว แว่นของเธอแต่เดิมก็ใส่เพื่อปิดบังความงาม ที่จริงเธอไม่ได้สายตาสั้น ตอนนี้กลับบ้านก็ไม่จำเป็นต้องใส่อีกแล้ว
แต่นั่งบนเครื่องได้สักพัก ซวีหยิ่งหยิ่งก็ขมวดคิ้ว หลี่อี้เฟยนั่งจับโน่นจับนี่ราวกับเด็กน้อย เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า "หลี่อี้เฟย กรุณาอย่ามองซ้ายมองขวาแบบนี้ได้ไหม ไม่เคยขึ้นเครื่องบินหรือไง"
หลี่อี้เฟยยกมือจะเกาหัว แต่นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งจัดทรงผมมา รีบลดมือลงแล้วยิ้มแหย่ "ผู้จัดการซู ผมไม่เคยขึ้นเครื่องบินจริงๆ ครับ ผมกลัวมาก เครื่องบินบินสูงขนาดนี้ ถ้าตกลงมาจะทำยังไง"
"ห้ามเรียกฉันว่าผู้จัดการซู ต้องเรียกชื่อฉัน" ซวีหยิ่งหยิ่งจ้องหลี่อี้เฟย เสียงไม่ดังแต่แฝงอำนาจที่ไม่อาจขัดขืน
"อ๋อใช่ ตอนนี้ผมเป็นแฟนคุณแล้วนี่นา หยิ่งหยิ่ง" หลี่อี้เฟยยิ้มแหย่ๆ รอยยิ้มดูไม่มั่นใจ
"จำไว้นะ ตอนนี้พลาดได้ แต่ถ้าแกล้งทำพลาดที่บ้านฉัน ฮึ!"
"ผู้...หยิ่งหยิ่ง" หลี่อี้เฟยภายใต้สายตาดุดันของซวีหยิ่งหยิ่ง ในที่สุดก็เปลี่ยนคำเรียกก่อนที่จะพูดคำว่า "ผู้จัดการ" ออกมา "มันต่างกันมากเกินไป เมื่อวานผมยังเป็นแค่ รปภ. ในบริษัทคุณ วันนี้กลายเป็นแฟนคุณแล้ว ต้องให้เวลาผมปรับตัวบ้างสิ"
"คุณมีเวลาแค่ช่วงที่อยู่บนเครื่องบินนี่แหละ แล้วก็ ในแง่ความปลอดภัย เครื่องบินปลอดภัยที่สุดในบรรดาพาหนะทั้งหมด คุณไม่ต้องกังวลหรอก"
"อ๋อ งั้น...ผมจะพยายามนะ" หลี่อี้เฟยยังคงดูกังวล คำตอบชัดเจนว่าไม่ได้พูดจากใจ
เพราะทุ่มเทให้กับงานมาตลอด ซวีหยิ่งหยิ่งจึงยังไม่มีแฟนจนถึงตอนนี้ สองปีก่อนกลับบ้านตอนปีใหม่ยังพอไหว แต่สองปีนี้กลับบ้านช่วงปีใหม่ พ่อแม่และญาติๆ ถามเรื่องส่วนตัวของเธอบ่อยที่สุด จนเธอรำคาญ เธอไม่มีความคิดจะหาแฟนก่อนอายุ 30 เลย แต่พ่อแม่ไม่เห็นด้วย ก่อนเธอกลับบ้าน พวกท่านก็บอกเธอแล้วว่าได้แนะนำผู้ชายหลายคนไว้ให้ รอให้เธอกลับไปดูตัว
ซวีหยิ่งหยิ่งกลัวเรื่องนี้ที่สุด คิดดูสิ คนแปลกหน้าสองคนต้องมาอยู่ด้วยกันทันที โดยมีจุดประสงค์เพื่อคบหาดูใจ มันเป็นการทรมานชัดๆ ดังนั้นตามคำแนะนำของเพื่อนสนิท เธอจึงหาหลี่อี้เฟยมาแกล้งเป็นแฟน เพื่อจะได้ไม่ต้องยุ่งยากมากมาย
แต่พอขึ้นเครื่องบิน ซวีหยิ่งหยิ่งก็หงุดหงิด หลี่อี้เฟยนี่เป็นตุ่ยป่ายจื่อที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างจริงๆ แม้แต่เครื่องบินก็ไม่เคยขึ้น คำถามที่ถามออกมาล้วนดูบ้านนอกสิ้นดี ทำให้เธอไม่พอใจ แต่ตอนนี้จะเปลี่ยนคนก็ไม่ทัน จึงได้แต่พยายามสอนเขาไป ขอแค่ช่วยให้เธอผ่านช่วงปีใหม่ไปได้ก็พอ
หลี่อี้เฟยรู้ว่าซวีหยิ่งหยิ่งหงุดหงิด ในใจอดขำไม่ได้ เครื่องบินแบบนี้ไม่ใช่แค่เคยขึ้น แม้แต่เฮลิคอปเตอร์ทหารเขาก็เคยขับ ในฐานะทหารพิเศษชั้นสูงของจีนที่ปลดประจำการ เขาเห็นโลกมามากเกินพอ ความไม่รู้ตอนนี้เป็นแค่การแสดง ไม่งั้นคงไม่เข้ากับสถานะ รปภ. ของเขา
หลี่อี้เฟยรับมันมา มองดูแวบหนึ่ง แล้วยิ้มขมขื่นพลางพูดว่า "มากขนาดนี้ จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะจำได้หมด?"
"ไม่ได้ให้คุณจำทั้งหมดหรอก แต่อย่างน้อยคุณก็ต้องทำความเข้าใจบ้าง หน้าแรกเป็นข้อมูลของฉัน พ่อแม่ และน้องสาวฉัน คุณอ่านหน้านี้ให้จบก่อน ส่วนที่เหลือค่อยอ่านคืนนี้"
"งั้นก็พอไหว" หลี่อี้เฟยเปิดแฟ้มข้อมูลแล้วก้มหน้าอ่าน
ซวีหยิ่งหยิ่งมีคนมาจีบเยอะมาก ทั้งในบริษัทและข้างนอก หลายคนพยายามอย่างหนักที่จะหาข้อมูลของเธอ แต่เพื่อหลีกเลี่ยงความยุ่งยากที่ไม่จำเป็น ข้อมูลของเธอแทบไม่เคยรั่วไหลออกไป ตอนนี้คนภายนอกรู้แค่ประวัติการทำงานของเธอ ส่วนเรื่องอื่นๆ แทบไม่มีใครรู้เลย
แต่ตอนนี้กลับยอมให้หลี่อี้เฟยคนนี้ดูข้อมูล มันเป็นเพราะจำเป็นจริงๆ
ในขณะที่กำลังรู้สึกไม่พอใจ หลี่อี้เฟยหันไปมองเธอ สายตาจ้องตรงไปที่หน้าอกของเธอ ทำให้ซวีหยิ่งหยิ่งขมวดคิ้วทันที พูดว่า "คุณทำตัวให้สุภาพหน่อย อย่าทำท่าทางลับๆล่อๆแบบนี้"
"อ่อ... งั้นผมดูอีกที" หลี่อี้เฟยหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่สายตายังคงจ้องที่หน้าอกของเธอ
"คุณ..." ซวีหยิ่งหยิ่งรู้สึกอยากจะฉีกคนคนนี้เป็นชิ้นๆ ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเธอด้วยท่าทางไร้ยางอายขนาดนี้
"อย่าโกรธสิ ผมก็แค่กำลังปรับตัวไง คุณบอกให้ผมแกล้งเป็นแฟนคุณ แถมยังต้องพากลับบ้านด้วย ถ้าบอกว่าเราสองคนไม่สนิทกัน พ่อแม่คุณก็ต้องไม่เชื่อแน่ ดังนั้นการที่ผมคุ้นเคยกับรูปร่างของคุณมันก็จำเป็นไม่ใช่เหรอ?"
คำพูดนี้ทำให้ซวีหยิ่งหยิ่งพูดไม่ออก เธอแค่ส่งเสียงฮึในลำคอแล้วพูดว่า "คุณไม่รู้จักคำว่าสุภาพบุรุษบ้างเลยเหรอ?"
"ผมรู้จักสิ แต่คุณคิดว่าให้ผมแกล้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแบบนั้นจะไม่โป๊ะแตกเหรอ?"
"นี่..." ซวีหยิ่งหยิ่งหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงหนึ่งที ในที่สุดก็ยอมแพ้ การให้คนที่ไม่มีมารยาทไปแกล้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ มันก็เหมือนวาดเสือไม่สำเร็จกลายเป็นหมาไป ยังไม่ดีเท่าปล่อยให้เขาเป็นธรรมชาติ "ได้ แค่อย่าให้โป๊ะแตก ฉันจะอดทน"
"ฮ่าๆ ผมไม่ได้จะถือโอกาสกับคุณหรอก ผมแค่เตรียมตัวล่วงหน้าไง ตอนนี้ด่านแม่ยายไม่ใช่ด่านที่ง่ายเลยนะ ผมเตรียมตัวเยอะหน่อย เวลาถึงตอนนั้นอาจจะผ่านได้ง่ายขึ้น"
"ไม่เลว ดูเหมือนคุณจะไม่ได้โง่ขนาดนั้น"
ซวีหยิ่งหยิ่งหันไปมองหลี่อี้เฟย ในแววตามีแววชื่นชมอยู่นิดหน่อย
"ขอบคุณที่ชม... หยิ่งหยิ่ง ผมจะพยายามทำให้ดีกว่านี้" หลี่อี้เฟยทำหน้าตื่นเต้นทันที ดูเหมือนจะภูมิใจที่ได้รับการยอมรับจากหัวหน้า