Malalim na ang gabi ngunit gising pa rin si Rishan at nagmamadaling sinisilid ang mga damit sa kanyang bagpack. Buo na ang desisyon niya,lalayasan niya ang tahanang kahit minsan ay hindi niya naramdaman ang kalinga. Halos mawalan na siya ng balanse dahil nanginginig ang buo niyang katawan hindi dahil sa takot na mahuli siyang tumatakas 'kun 'di dahil sa sakit at sama ng kalooban.
Tahimik siyang humihikbi habang pinagmamasdan ang larawan ng kaniyang pinakamamahal na kapatid na nakasabit sa pader ng kaniyang kwarto. Kinuha niya iyon at isinama rin sa loob ng kaniyang bag. Si Rio,ang kanyang nakatatandang kapatid na namatay sa plane crush dalawang taon na ang nakalipas ngunit hindi pa rin natatagpuan ang bangkay nito.
Ang kaniyang Kuya Rio ang nag-iisang karamay niya sa tahanang ito ngunit nang mawala siya ay halos mawalan na rin ng pag-asa sa buhay si Rishan.
"Kuya,patawad kung lalayas na ako rito. Hindi ko na kasi kaya..." mahinang sambit ni Rishan at pilit na pinakalma ang sarili. Nang mahimasmasan ay nagpasya na siyang lumabas ng kaniyang silid at doon ay iiwan na niya ang tahanang labis na nagpahirap sa kaniyang kalooban.
"Mom,Dad,Ate Diane,and Lee Ann, mahal ko kayo pero mahal ko rin ang sarili ko. I'm sorry..." mahina niyang sambit at saka buong lakas na lumabas ng kanilang bahay.
Hindi niya alam kung saan siya pupunta,hindi niya alam kung makaka-survive ba siya sa laban dito sa labas ng kanilang tahanan na ni minsan ay hindi niya naranasang maghirap dahil sa taas ng estado ng kanilang pamilya.
Minabuti niyang i-cash ang laman ng kaniyang credit card kahapon para kapag i-cut iyon ng kaniyang ama ay may magagamit pa rin siya.
Huminga siya ng malalim saka lakas-loob na binagtas ang madilim na daan palabas ng kanilang subdivision.
Ito na ang simula ng totoong laban ng kaniyang buhay.