Napapabalikwas ako nang marinig ko ang ringtone ng aking cellphone. Agad kong kinuha ito sa side table sa gilid ng kama at inaantok pa na pinindot ang answer button. Umayos ako ng higa saka inilapit sa aking tenga ang telepono.
"Who's this?"
"Thanks God, sinagot mo na! Kanina pa ako tawag nang tawag sa 'yo ni hindi mo man lang sinasagot ang tawag ko!"
Napakunot ang noo ko. "Keina?"
Napansin kong bumukas ang pinto at nagulat ako ng pumasok si Landon. Mabilis akong napatayo sa kinahihigaan at napatingin sa kaniya.
Goodness! Wala nga pala ako sa bahay! Pero teka, Narinig niya ba ang pagtawag ko sa pangalan ni Keina? Oh, shit! Sana hindi!
Nakita ko ang pagbukas ng bunganga niya kaya agad kong tinakpan ang mouthpiece ng cellphone ko.
"Good morning," maaliwalas at may ngiti na sabi niya.
Shet, ang gwapo! I want to say but thought that it is embarrassing and know that I will regret saying it later on. Besides, Keina is on the other line.
I force a smile. "G-good morning."
Napansin niya 'ata 'yung kamay ko na may hawak na phone at nakatakip ang isang daliri sa kabilang kamay.
"Sino 'yan?"
I heave a sigh of relief. He didn't hear me calling Keina's name.
"Um, ah... 'yung sa pinag-applyan ko."
"Natanggap ka?"
"Hindi ko pa alam e. Teka lang, kakausapin ko."
Mabilis akong bumangon at dumeretso sa balcony kung saan sapat lang para hindi niya marinig ang kausap ko at ang pag-uusapan namin.
"Keina, still there?"
"Yeah. Anong nangyayari dyan?"
"A, wala. May kinausap lang ako."
"O sige. Asan ka pala? Nag-aalala kami ni France sa'yo. Ang aga mo umalis kahapon tapos hindi ka umuwi. Akala namin ginabi ka lang dahil sabi mo nga may job interview ka. Nakatulog na kami sa kaiintay, wala ka pa."
I felt my heart melt but at the same time guilt start to resurface. Nakalimutan kong magsabi na hindi nga pala ako uuwi. Masyado akong naging abala sa presensya ni Landon na nakalimutan kong baka may ibang nag-aalala sa akin.
"Sorry. Nakalimutan ko magsabi. Ayos lang ako. Nakitulog lang ako sa kaibigan ko."
"Sure kang okay lang?" she said with full of concern.
"I'm fine," I smile even though she can't see it.
"Okay. Uuwi ka ba mamaya?"
"Yes."
"Sige, sige. ingat ka ha?"
"Opo. Tell Eiffel I'm fine."
"Copy."
Then the line disconnected.
Inilagay ko sa bulsa ko ang aking cellphone saka muling pumasok sa loob. Naabutan ko si Landon na nagbibigay ng tip sa server na nagdala ng pagkain dito sa kwarto.
"Nakatulog ka ba nang maayos?" tanong ko.
Sa couch lang kasi siya natulog kagabi. After namin mag-usap kahapon ay gumala lang kami at nagsilbi pa akong tour guide niya tutal naman ay napuntahan ko na ang mga pinasyalan namin. Hindi namin namalayan na gabi na kaya naman nang sinabi kong uuwi na ako ay nag-alok siya na ihatid ako.
Mabilis akong sumagot sa kaniya na kaya ko naman at saka hindi pwede baka kasi magkita sila ni Keina—magkagulo pa. Kung ayaw ko raw ay dito na lang ako sa hotel room niya matulog. Gabi na raw at delikado para sa akin ang mag-isa sa gabi. Hindi na ako nagreklamo dahil baka lalo lang niyang ipagpilitan ang paghatid sa akin.
I already said that I will take the couch but he insisted and offer his bed. Hindi na lang ako nakipagtalo dahil gabi na rin at pareho kaming pagod.
"Oo naman. Kain na tayo bago lumamig 'yung pagkain."
Inayos namin 'yung pagkain sa mesa saka kumain. Tahimik lang kami pareho hanggang sa magsalita siya.
"Aalis na ako. Mamayang gabi ang flight ko e. Hindi ka pa ba sasama?"
"Landon..."
"I understand." He smiled reassuringly.
🍷🗼🍷
Pagkatapos namin kumain ay nag-aya siyang lumibot muli.
Wika nga niya, "Last day ko na rito, dapat sulitin."
We are strolling around until we found ourselves inside a historic and creepy underground passage. It was a catacomb which I never thought that there is a tourist attraction like this but since it become a large part of history, they are preserving it.
Inside the cave are bones. A real human bones from different Parisian livings before. It was arranged at the side of the passage which seems to serve as the wall. It has patterns so that the wall will look good and it pretty much do the work.
While we are walking, we saw some cross and a few cool design just like the heart shape made out of skull. It was dark inside but there are lamps as the light source.
"That's creepy."
"Why?" Kakalabas lang namin doon at hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano. But looking at him, he looks good.
"Na-imagine ko na biglang mabubuo 'yung skeleton tapos hahabuin tayo tapos mako-corner," I felt a shiver run down through my body at the thought.
"Silly." He chuckled. "Sa movie 'ata 'yang sinasabi mo."
"Think so."
"Britany, samahan mo pala ako. Gusto ko bilhan ng pasalubong ang mga magulang ko pati na rin sila tita."
"Tita?" kunot noong tanong ko.
"Your mom and dad."
"Sinusuhulan mo ba sila? Nagpapalakas ka 'no?" I asked teasingly with a playful smile.
"I told you, I'm desperate," he stated with so much seriousness in his voice.
I thought it will be awkward after what he said but there's this unknown feeling rising in me. Bigla akong nainis sa sagot niya.
I looked at him with a blank expression.
"I hope you really do something for them because you want to, not because of the marriage." Napansin ko na biglang nanlaki ang mata niya. "Just pretend that you care. Ayokong masaktan at magsisi ang mga magulang ko dahil isang araw mapapagtanto nila na ginagamit mo lang sila at nagpagamit sila," with that, I walked away.
I didn't knew why I snapped. Nakakainis! ba't kasi napakamakapangyarihan ng pera? Kaya ang daming sakim e. Kaya ang daming kurapsyon. kapag may pera ka, kaya mo lahat. Magagawa mo lahat. Kahit 'yung taong gusto mo, magagawang gustuhin ka rin dahil sa pera.
Hindi pa ako nakakalayo ay naramdaman ko na na may humigit sa braso ko.
"Sorry. I didn't mean that."
Hinarap niya ako sa kaniya saka hinawakan ang dalawang kamay ko. "I care for them, Britany. I really do. I care for your parents and for your little brother. Pasensya na kung iba ang pagkaintindi mo sa sinabi ko kanina. Lolokohin lang sana kita kaso naunahan mo ako. Sorry. Don't think of me like that."
Sinusuri ko ang itsura niya nang may mapansin ako sa sinabi niya.
"Wait, you already met Philip?"
"Yes. Sinama siya ni tita sa kompaniya namin noong bumisita sila. Wala daw kasing magbabantay sa kapatid mo dahil wala ka nga. Ayaw naman nilang iwan si Philip mag-isa sa bahay n'yo kaya sinabi ko na ako na lang ang magbabantay since two days lang naman sila aalis for the meeting. He's great. Sinama ko siya sa kompanya. Nagtanong-tanong tapos gusto niya raw tumulong.
"Tinuruan ko siya tapos binigay sa kaniya 'yung mga magagaang na trabaho na kaya naman niya. He's a fast learner. Sabi pa nga niya gusto niya ring mag-businessman." he smiled while remembering ny brother.
Napayuko ako. "Sorry," ayun na lang ang nasabi ko sa kaniya. Maybe I misjudged him again.
"It's okay. But I hope na makita mo na sincere ako at hindi ko pinepeke ang pinapakita ko sa inyo. Totoo rin 'yung sinasabi ko na kung magpapaksal tayo, gusto ko na mag-work 'yon." Tinitigan niya ako bago siya nagpatuloy magsalita. "I'm willing to fall for you, you know."
Then I felt my cheeks heat up at his last statement.
🍷🗼🍷