"I've been here but the place is still magical..."
I looked at him and smile.
"Yeah."
I sat at the bench beside me at the front of the Eiffel Tower. After a moment, he sat beside me with his luggage in his side.
"Samahan mo muna ako rito ha?"
"Huh?"
Tumingin siya sa akin at ngumiti. Pero 'yung ngiti niya... kakaiba. Tumingin siya sa mga taong kumukuha ng mga litrato at nagtatawanan pagkatapos ay tumayo.
"Tara?"
"Huh?"
"Tara na." Nagulat ako ng bigla niya akong hinawakan sa kamay at saka hinatak. Naramdaman kong bumilis ulit ang tibok ng puso ko. Napahawak ako sa aking dibdib habang nakatingin sa mga kamay namin, saka napatingin sa kaniya na nasa harapan ko.
"Landon..." bulong ko.
"Samahan mo muna ako sa hotel."
Sumakay kami sa isang taxi. Sinabi niya kung saan kami ihahatid tapos ay umandar na ang sasakyan.
Habang umaandar ang sasakyan ay nakapikit lang siya. Ilang sandali pa ay bigla niyang inihilig sa akin ang kaniyang ulo kaya naman hindi agad ako nakakilos.
"L-landon."
"May jet lag pa ako," sabi niya.
I bit my lower lip. Pinabayaan ko na lang siyang sumandal sa akin para na rin makapagpahinga siya. Pero sana pati puso ko magpahinga na rin kahit kaunti. Kanina pa kasi 'to tibok nang tibog.
Dumating kami sa hotel kung saan siya may reservation. Simple lang ang desenyo ng hotel na naglalaro sa kulay blue, white at silver. sa gitna ng hotel room ay may master bedroom at may isang cr na may maliit na bathtub. Mayroon rin itong balcony kung saan makikita ang ang magandang view ng Paris kasama ang Eiffel Tower. Inilagay ko muna sa maliit na lamesa 'yung dala kong mga dokumento bago pumunta doon.
I looked at the scenery and inhale the air of the city while my eyes were close. After a few moment, I heard footsteps to my direction making me turn around.
"Kamusta ang Paris?"
I shrugged. "Sa tingin ko, ganoon pa rin. Isang busy at magandang city na puno ng love."
I smiled and look again on the city in front of me.
"Ang Pilipinas, kamusta?"
"Ayon, magulo pa rin."
Natatawang napailing ako sa sinabi niya.
"Magpakita ka naman ng pagiging makabayan," I teased.
He looked at me intently. "Wala ka bang balak umuwi ng Pilipinas?"
I looked at him. Why is he asking that?
"Bakit?"
"Anong bakit?"
"Bakit mo sa akin tinanong 'yung tanong na 'yon? Para ba sa kasal? Kaya ka pinapunta nila mama, ano?"
"What?! No! Kaya ako nandito kasi ako 'yung naging representative ng kompanya ninyo sa isang meeting na dito ginanap. Tita asked for a favor at pumayag ako."
So hindi siya nandito para sa kasal? Pero sigurado akong alam nila mama nandito ako. Marami silang koneksyon at may pera sila para ipahanap ako pero bakit nga ba hanggang ngayon hindi nila ako pinupuntahan? Imposibleng hindi nila alam kung nasaan ako. Pero bakit wala silang ginagawa para bumalik ako ng Pilipinas? Ni hindi nga nila ginalaw ang bank account ko at paminsan pa nga ay nalaman ko na dinagdagan nila ang laman noon.
Maraming tanong ang naglalaro sa isip ko na gusto ko sana itanong pero hindi ko magawa.
"I thought..." napayuko ako. "sorry," ayon na lang ang nasabi ko dahil sa pang-aakusang ginawa ko.
"Britany, hindi ko gustong mangialam pero alam natin pareho na kasama na ako dito." Tinanaw niya ang mga taong naglalakad sa kalsada sa baba. "Bakit ka ba umalis? Dahil ba nasigawan kita noon? Dahil ba naka arranged marriage ka at hindi sinabi ng magulang mo..."Tumingin siya sa akin. "O dahil ayaw mong makasal sa akin?"
God knows how much I want to marry you! I wanted to tell him but couldn't.
"Sorry kung nasigawan kita noon. I was furious that time. Sorry kung nadamay ka pa dahil sa pagkalugi ng kompanya namin. Sinubukan naman namin na ayusin pero wala na talaga. Ito na lang ang naisip na paraan ng mga magulang ko at hindi ako makatanggi dahil ito lang 'yung magagawa ko para sa kanila. Maging pambayad utang dahil kinupkop nila ako noon. Kung ayaw mo sa akin, pasensya na 'cause you don't have the choice to choose whom you wanted to marry. Hindi ko alam kung may gusto ka bang ibang tao o kung may mahal ka pero sabi naman ng mga magulang wala." He looked at me straight to my soul through eye. "Sabihin mo lang sa akin kung anong gusto mo and I will be that man for you."
I gulped at his last words. This man...
"Why are you here?"
"Britany, there's only three things why I'm here. For the meeting, for you and for something that i can't tell you. Britany, I'm desperate. Hindi ko kayang tingnan 'yung mga nag-alaga sa akin ng nahihirapan gayong alam ko naman na may magagawa ako. Oo, ampon lang ako.and call me whatever you wanna call me coz im doing it for money for them, pero ito lang 'yung way para matulungan silang hindi mawala 'yung kompanyang pinaghirapan nila. I even broke up with my girlfriend para sa'yo. Alam kong damay ka lang dito that's why I'm making it up to you. I promise you that if you marry me, I'll be the best husband for you. So that it will be worth it and you won't regret anything someday."
I studied him for a while. So what did Keina said was true? Ampon lang siya. He broke up with her just to be fair with me. But I should be happy right? He said he will be the best husband and make it up to me. But why did I felt that something is wrong.
"Britany, you should go back to the Philippines. I'm saying this not because of the marriage but because I've saw what happened to your parents when you disappeared. They love you so much that they only think of what's best for you."
"So the marriage is best for me, huh?" I manage to asked as I remember my parents not consulting me about this.
"I didn't say that. But that is why I will make it up to you. So that somehow the marriage will perfect for you."
I looked at him for a moment. I saw different emotions in his eyes but desperation was the most visible. Napabuntong hininga ako. I need to think about it. I want to take things slow.
"Landon... ayaan mo munang makapag-isip ako."
Tinitigan niya ako nang matagal. Slowly, a smile form on his lips.
Lumapit siya sa akin at nagulat ako ng bigla niya akong yakapin. My God, 'yung puso ko!
"Thank you," he said softly.
I bit my lower lip to hold my happiness.
Damn. If he keeps on being like this... I don't know if I'm able to slow things down or even back out from the marriage.
"I'm not saying yes to the marriage already—"
"Not for that." I frowned.
"P-para saan?"
"For what you did earlier. Thanks," he whispered to my ear making me frown. Anong ginawa ko para sa kaniya?
But then the question in my mind faded as I felt his lips on the side of my head.
I think I'll have my heart checked.