"France, dali na," parang batang pagpupumilit niya. I can't help myself but rolled my eyes.
Napakamot muna sa kaniyang batok si Eiffel bago napipilitang sumagot. "Sige na nga."
"Yehey! Thank you!" napayakap pa ito kay Eiffel dahil sa sobrang tuwa.
Lumingon sa akin si Eiffel na parang nahihiya.
Tumango lang ako sa kaniya saka sinabi ang mga salitang "It's okay," nang walang boses.
He smiled at me then mouthed "thank you."
Akala ko naman matitiis niya ang girlfriend niya. I rolled my eyes then mouthed back, "You owe me."
He chuckled making Keina loosen her embrace to him and frown unknowingly.
"Bakit?"
"Wala. Tara na?"
Humarap sa akin si Keina at saka ako inirapan bago umalis papuntang pintuan palabas ng bahay.
"Mauna na kami. Dito ka lang ba?" sabi ni Eiffel.
I just shrug. "Pasalubong ha."
Napatawa siya habang napapailing. "Ingat ka rito."
"Kayo rin." then, he left.
Napaupo ako sa sofa. It's been a week since Keina came at hindi ko pa rin siya nakakausap. Lagi kasi silang magkasama ni Eiffel at kung minsan naman ay siya ang lumalayo sa akin.
I remember one evening when I woke up to get some water to drink and saw her leaning on the counter, drinking what I think is coffee. I thought she's looking at the sink for something but it seems that her mind was occupied by something else, because she never move an inch to show that she sense my presence. I assume that Eiffel must be on the bed and already in dreamland so I thought that that might be the right time to talk to her.
"Keina," I said but she acted as if she don't heard a thing.
"Keina," I called her again but this time, she looked at me.
Akala ko ay lalapit siya sa akin pero nilagpasan niya laang ako at saka dumiretso sa kwarto nila.
Oo, nila.
They're sleeping on the same bed in the same room. It's no big deal to me since they are in a relationship and I know they are matured enough for their actions.
Sa mga nakalipas na araw, wala silang ibang ginawa kung hindi libutin ang Paris. Paris is the city of love afterall and they are lovers. But if there's one thing I am complaining— aside the fact that Keina is cheating —it's the food. They are dating at restaurants in the evening so they do not need to eat when they came but I cook a lot on the first three consecutive days making every goods in the refrigerator and cabinets gone.
Napanis rin kasi 'yung mga niluto ko at hindi man lang nila nilagay sa ref. Nung sumunod na araw naman, tinamad na akong magluto. Wala na rin namang maluluto kaya nag-cup noodles at de lata na lang ako. At ilang beses na akong kumakain noon kaya nananawa na ako.
'Yung huli kong labas ng bahay ay iyon pang sinundo namin si Keina. Nakakulong kasi ako sa kwarto, doing my final touch in decorating my room at saka nagligpit lang. Sumasagap rin ako ng mga balita sa Pilipinas; Talking to some of my friends. Ayoko rin naman lumabas mag-isa. medyo wala rin kasi akong alam sa lugar na 'to kaya nag-search na lang muna ako.
Sinabi ko na rin naman kay Eiffel na wala ng pagkain kaya naman nag-volunteer siya na sila na ni Keina ang bibili. Ang kaso, gusto ni Keina na gumala kaya baka postponed 'yon ngayon.
I sighed. "Nagugutom na ako."
Tumayo ako saka pumutang kwarto. Kakain na lang ako sa labas.
I decided to take a shower and wear a red fitted three-fourths and a dark grey pleated skirt with a ankle high boots. I gathered my phone, wallet and keys and I'm off to go.
I went to Champ Elysées first since it's just a ride from our house.
On my way, I can still see the Arc de Triophe stood majestically. As usual, tourist like me can be seen everywhere. Some are group of families, friends, together with their lover or just like me, touring alone. Some are looking around and being fascinated by different boutiques cafes and restaurants. Everyone's busy doing their thing as the sun rises and shed light to the city.
I entered a local cafe and ordered food. My cappuccino came first so I sip at it while waiting for my breakfast and look around the cafe. There are only few costumers since it's early in the morning but I bet It'll be crowded soon. There's also a mellow song playing on the background making the ambiance of the cafe comfy.
When my order arrived, I eat it with gusto. After satisfying my stomach, I left and think of my next destination.
Musée du Louvre.
Pagkababa ko pa lang ng sasakyan ay nakita ko na agad ang isang palasyong ubod ng ganda. Nakakamangha kung paano nananatili ang ganda nito sa tagal ng panahon. Tila ba naibalik ako sa mundo kung saan uso pa ang mga kastilyo. Napakalaki nito at napakalawak ng sakop. Napaisip tuloy ako kung aabutin ba ako ng ilang araw bago malibot lahat ito ngunit kung gagawin ko 'yon ay baka maligaw naman ako.
Napadako naman ang aking mata sa mga glass pyramid na nagniningning dahil sa pagtama ng araw sa mga salamin nito. Nakakamangha. Nang tiningnan ko ang ibaba ng salamin ay nakita ko ang loob ng museum kaya naman mas na-excite ako na pumasok sa loob. Naagaw rin ng pailan-ilang fountain ang interes ko.
Dahil sumisikat na ang araw at rumarami na rin ang turista ay naisipan ko nang pumila dahil baka kung anong oras pa ako makapasok kung tutunganga lang ako. Maybe I can take picture of the exterior of the museum later after I entered.
Tiningan ko ang paligid nang makapasok ako. Mataas ang ceiling nito na gawa sa babasaging salamin. Parang cream ang kulay ng pader kung saan nakasabit ang iba't ibang painting at art works. May iba't ibang laki ang mga frames at iba't ibang desenyo ang bawat paintings. mayroon ring mga upuang sa hula ko at malambot kung saan nakaupo ang mangilan-ngilang turista na nakakaramdam ng pagod sa pag-ikot ng lugar.
Napangiti ako nang makita ko ang isang sign kung saan tinuturo ang isa sa mga kilala at hinahangaang maestra sa larangan ng sining. I expect the huge number of tourist in this spot. Well, this painting is really famous.
There, hanging on the wall is a painting of a renaissance woman without her brows—Leonardo Da Vinci's Monalisa.
After taking some pictures I stroll again and found myself in a place that's full of statue. The statues are beautifully made with its detailed form. it's amazing that some of it was already part of the history but then its beauty is preserve. I discovered that one of the well known statue is the Venus de Milo. Is is a figure of a woman that is half naked. There is what look like a cloth that's hugging her waist, covering her lower body. Her curly hair is tied in a bun and her arms are... missing. I'm wondering why. Just like the others, I take selfies with different statues in the background and take a picture of each.
I stroll again and this time, I think I'm inside the castle. The high ceiling and the structure of the place said it all. Everything around me is in the shade of gold with some white. The walls have carved designs with—of course—paintings. Also, the ceiling have paintings just like what you'll see in some old churches.
Naupo muna ako sandali para magpahinga. I scan the pictures that I take a while ago and a smile escape my lips. Walang duda kung bakit naging isa ito sa pinakabinibisitang art museum sa buong mundo. Para itong paraiso sa mga pintor at mga artist lalo na dahil dito nakalagak ang ilan sa mga gawa ng mga kilalang pintor. I looked at the tourist then the whole place for the last time before I made my way out.
Hindi ko namalayan ang oras kaya naman paglabas ko ay hapon na. Masyado akong namangha at naaliw sa pagtingin sa loob kaya hindi rin ako nakaramdam ng gutom ngunit ngayong naalala ko na at nakalabas na ako, naramdaman ko ang biglang pag-aalboroto ng sikmura ko.
Paalis na ako nang madatnan ko ang isang sinaryo sa harapan ko. It was a man shouting to a woman. They are getting attention and frowns from the crowd and maybe that's because they don't understand what's happening because of the language they are using, but I do. Mga Pilipino rin kasi sila.
Somehow, with this scene in front of me, I forgot that I am in Paris. That I'm in a city for love. I am too fascinated by the place that I didn't think that something like this might happen here. Too captivated by the idea that this magical city is full of love.
But here it is, a couple in front of me—in front of us— showing that even love is not perfect. Love is romantic, sweet and good. And yet, love is also selfish, rude and evil. I forgot that love have its other side. That love is not only with happiness and contentment, but also with sacrifice and pain.
"Kapag may nangyaring masama kay Annie, lagot ka sa 'kin," nakatangis bagang na banta ng lalaki bago umalis.
Nakita ko kung paano umagos nang sunod-sunod ang mga luha ng babae sa kaniyang pisngi habang unti-unti siyang napapaupo sa kinatatayuan niya kanina. Nahanap ko na lang ang sarili ko na lumapit sa kaniya. Kahit papaano, kapwa ko Pilipino 'to. Sino-sino pa ba ang magtutulungan?
"Ayos ka lang, miss?" I asked her.
Mukha naman siyang nagulat. Hindi niya siguro inaasahan na may Pilipino ring tutulong sa kaniya. Nang makabawi ay pumilit siya ng isang ngiti bago tumango. Inaya ko siyang maupo muna.
"Britany Madrigal nga pala," pakilala ko sa aking sarili saka naglahad ng kamay.
Pinunasan muna niya ang luha niya bago magsalita. "Lily. Lily Cas- Bautista. Lily Bautista."
Napatango-tango ako. "Sino 'yung lalaki kanina?" Nakita kong naglikot ang maya niya kaya muli akong nagsalita. "Um, kung okay lang naman."
"Ah, iyon ba?" Nagpunas ito ng luha. "Si Chase, ex-husband ko."
Bumakas 'ata sa mukha ko ang pagkabigla kaya naman ngumiti siya ng mapait. Gusto ko pa sana siya tanungin kung paano nangyari 'yon pero palagay ko ay wala ako sa lugar.
Tumayo siya. "Pasensya na, Britany. Kaso hahanapin ko pa ang anak ko. Salamat sa pagmamalasakit."
Paalis na sana siya nang tawagin ko siya. "Gusto mo tulungan kita?"
🍷🗼🍷
Paikot-ikot ako sa labas ng museum. Naghiwalay kasi kami ni Lily para mas mapadali ang paghahanap sa anak niyang si Annie. I asked her number and tell her to send me Annie's picture so I can search on the other side of the museum. I told her that I'll rang her when I find her daughter and she said she'll do the same.
Umikot pa ako muli sa isang glass pyramid at doon nakita ang isang batang babae na nakaupo sa lapag at yakap-yakap ang kaniyang mga tuhod. Dali akong lumapit sa kaniya.
"Hi, sweety, what are you doing?" I asked. when she looked at me, I confirmed that it's Annie. Umaagos ang mga luha nito sa pisngi kaya naman lumapit ako agad, pero lumayo siya.
"No!"
"Hey, sweety, okay lang, hindi kita sasaktan," mahinahong sabi ko.
She looked at me innocently. "You can speak Filipino?"
"Yes. Actually nagkakilala kami ng mama mo. Hinahanap ka niya. Tara? Punta tayo sa mama mo?"
"But mama said I shouldn't come with strangers." She pouted.
Cute!
Pinakita ko sa kaniya 'yung mga picture na sinend ni Lily. Tinitingnan niya ito isa-isa at sinusuri. Nang makita niya ang picture nilang dalawa ng mama niya ay muli siyang napaiyak. "Mama..." she called Lily. She even zoom the picture of her mom. I felt something light as a feather touches my heart.
"Pahiram muna ako ng phone, sweety. I'll call your mom."
"Really?" she asked innocently then sniffed.
I smiled. Now I miss Philip. Sana nasa maayos na kalagayan siya ngayon. "Yup."
After some time, I saw Lily racing towards our direction. She greeted her daughter with hugs and kisses. It's as if they saw each other after a long time even though it's just an hour.
Lily look at me with tears in her eyes and whispered, " thanks."
Pagkalipas ng ilang sandali ay sobra ang pagpapahayag ng pasasalamat ni Lily sa akin. Inalok niya ako kumain sa isang malapit na restaurant ngunit tinanggihan ko pero sadyang nagrereklamo ang tiyan ko kaya nakisagot rin siya.
Tumawa si Lily ganoon rin ang kaniyang anak. "Just let me show you my gratitude. Tara." Ngumiti siya saka ako hinatak sa kamay habang buhat naman niya sa kabilang kamay si Annie.
Pumasok kami sa isang restaurant saka nila ako nilibre. Nasa kalagitnaan kami ng pagkain ng tumawag ang dating asawa niya. Sinabi niya dito na nakita na niya ang anak nila. Habang nakikipag-usap si Lily sa dati niyang asawa ay kitang-kita ko sa mata niya ang pagkinang ng mga ito. Halata sa mukha nito ang ang saya ng makausap ang dating asawa ngunit biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Parang bigla siyang nawalan ng gana at bakas sa mga mata niya ang sakit.
Nang matapos ang tawag ay humarap siya sa akin kasabay ng pagtatago niya ng sakit na nadarama. Ngumiti siya ngunit halatang peke.
"Ayos ka lang?"
Tumango siya. "Mauuna na daw siya sa Pinas. May--" Napatingin siya sa kaniyang anak. Pinagmasdan niya kung gaano ka-busy si Annie sa pagkain ng ice cream. "May aasikasuhin daw siya."
Pagkatapos namin kumain ay naghiwalay na kami ng landas. Pero bago 'yon ay binilihan niya ako ng isang painting. Remembrance daw.
Habang nasa daan pauwi ay hindi ko malimutan ang mga bilog at itim niyang mata na kay ganda ngunit may lungkot sa loob. Noong nag-cr ang kaniyang anak ay nakwento niya na kaya pala sila naghiwalay ng kaniyang asawa ay dahil sa babae.
Bigla tuloy akong napaisip sa kasal; na muntikan na akong mapunta sa ganoong sitwasyon. Kung naikasal kaya kami ni Landon, ganoon rin kaya ang magiging sitwasyon ko?
Iniisip ko pa lang ay parang ang sakit na. Parang hindi ko kaya. Napangiti ako ng mapait. Hindi naman ako ganoon katanga at kadesperada para ipagpilitan ko ang sarili ko kay Landon. Siguradong kung hindi ako tumakas, hindi lang ako ang masasaktan. Nasisigurado kong ganoon din ang mararamdaman ni Landon kasi itatali siya sa isang babaeng hindi naman niya mahal.
I felt my heart hurt. And it's just the thought that make me feel this. Paano pa kung... I shook the thought away. I need to do something.
When I got home, I decided to end my mind's misery. I'm going to confront Keina. Whether she like it or not.
🍷🗼🍷
That was a rough draft. Sorry for grammatical errors and such. Gonna edit it soon. 'Til next update! Bye!