I looked at the lady standing in front of me in a white dress, reaching just above her knee. Her hair falls on her shoulders smoothly and her face had applied light make up, keeping it simple.
"Britany." Someone knocked on the door. "Tapos ka na ba?"
Tumingin akong muli sa salamin bago tumalikod at lumapit sa pinto saka ito binuksan. Pagkabukas ay nakita ko si mama na nakasuot rin ng dress, kaso kulay pula naman ang kulay ng sa kaniya.
She checked me then smile after a while. "Excellent. Tara na."
Nauna siyang bumama sa hagdan habang sumusunod naman ako. Sa dulo ng hagdan sa baba ay si papa. Nakangiti siya at nang makababa na kami ni mama ay binati niya kami saka hinalikan sa pisngi.
Nag-aya na silang umalis kaya naman lumabas na kami sa aming bahay. There are some moment where I saw dad looking at me. He looked worried but when he saw that I've notice him, he gives me a smile then looked away.
I suddenly felt something. Bigla akong kinabahan sa tingin ni papa. What does it mean? Kagabi nang may tumawag, ang sinabi lang sakin ni Mama ay may pupuntahan kami. She said we're having dinner with the family of their business partner so I must come. But when I asked why Philip isn't coming, she said he's too young so I never asked anymore.
The ride wherever we are going was one of the moment wherein I hope to end already. Hinihiling ko nga na sana sa ibang sasakyan na lang ako sumakay dahil sa nakakamatay na katahimikan. O kaya sana ay nagdala ako ng cellphone. Ba't ba kasi ako sumama ng walang kadala-dala maliban sa sarili ko? I mentally hit my head.
Siguro napansin ni Mang Berto-driver namin-ang katahimikan kaya naman binuksan niya ang radyo. Napatanaw na lang ako sa labas habang nasa byahe.
Huminto ang sasakyan sa isang mamahaling restaurant. Pagkapasok pa lang namin ay may kinausap sandali sila mama na lalaki at tinuro nito sa amin ang daan patungo sa isang table na may nakaupong babae at lalaki na medyo may katandaan na. Wari ko ay nasa early fifties na ang mga ito ngunit dahil na rin sa payak na pananamit at porma ng mga ito ay nagmumukha silang bata.
Nauna sila papa na bumati sa kanila hanggang sa mapansin ako nu'ng babae.
"So, ito na ba ang panganay n'yo?" nakangiting sabi nang babae habang pinagmamasdan ako.
Bigla tuloy akong yumuko dahil pati 'yung lalaki na sa tingin ko ay asawa niya ay nakatingin sa akin.
"Siya nga, Mila." Ngumiti si mama.
"You're so beautiful, iha."
I blushed. "S-salamat po."
Ipinakilala ako nila mama sa mag-asawa at ganoon rin ako sa kanila. Kakatapos lang magsalita ni mama nang may maramdaman akong dumating at huminto sa tapat ng table namin. Lumaki ang mga mata ko nang makita ko kung sino ito.
"O, ayan na pala siya. Roben, Janette, si Landon. Landon, si Roben, Janette at si Britany, anak nila."
I was staring at him when he looked at me. I suddenly looked away. Did he just caught me staring?
He sat down in front of me. I bit my lower lip. Why?! Of all the people, why him and his family?!
Kahit na alam kong naka-aircon ang restaurant, dama ko ang biglang pag-init ng paligid. Nagsimulang magwala ang puso ko at hindi ko magawang mag-angat ng ulo.
Nagsimula na kaming kumain pero nakayuko lang ako. The food seems to be so interesting that I can't stop looking at them-please note the sarcasm. At the same time, I felt someone looking at me occasionally. Na-conscious tuloy ako bigla.
The only thing I heard the whole dinner was the violin being played and me and Landon's parents talking. Landon and I keep silent. They're talking about business and I don't get a thing! Now I'm wondering kung ba't pa ako sinama rito.
When I thought the dinner was over, I stand up with my parents but they say that I should stay at my seat. They say they will send Mang Berto after an hour or two.
Then the next thing I knew, I was left in our table with the man I have a crush on.
Fuck!
We were silent. I am not bowing my head now because I realized I might have stiff neck after this day so I just avoid looking at him. Gazing to other people's table. Observing their fashion statements for the day.
After some moment, he stand up then leave.
Nagulat ako nang lumabas siya ng restaurant kaya wala na akong nagawa kundi tingnan siya paalis. I sighed. Nang makalabas na siya sa restaurant, bigla akong nakaramdam ng panic.
What the hell?! Anong gagawin ko? Wala akong kasama!
Bigla akong tumayo sa kinauupuan ko at sinundan siya palabas. Kaso wala na akong naabutan. Hindi ko na siya nakita kahit ilang beses na akong tumingin sa kaliwa't kanan.
I sighed again. Pumunta ako sa gilid ng restaurant tapos umupo sa hagdan. Pagkaupo ko ay biglang humangin.
"Ang lamig naman." Niyakap ko ang sarili ko. "Isang oras lang naman, 'di ba?" I said to myself, pushing away every horrible thoughts that entering my mind.
Lumipas ang mahigit kalahating oras pero nandito pa rin ako. Sa tingin ko nga ay magiging bato na ako rito dahil pakiramdam ko naninigas na ako sa lamig. Pinagtitinginan ako ng ilang tao pero wala akong pake. Wala akong pake kung madumihan ang suot ko o mukha akong tanga dito. Ang mahalaga lang sa akin ay makauwi. Pero mukang matagal pa 'yon.
Ba't kasi ang tanga ko? Ni hindi man lang ako nagdala ng phone o pera man lang para makapag-commute. E di sana nakauwi na ako. I prayed na sana isang oras lang ang hihintayin ko pero mukhang hindi. Baka sinabi ni mama kay Mang Berto na after two hours saka ako sunduin.
Bigla tuloy akong nainis kila mama. Kaya pala ganoon ang mga tingin ni papa. Kaya pala mukhang nag-aalala siya. Ano ba kasing meron? Ba't ba kasi nila ako iniwan kasama 'yung taong 'yon? Tapos si Landon iniwan rin ako. Akala ko ba mabait siya? Ba't parang hindi 'yung Landon na kilala ko 'yung kasama namin kanina?
Well, hindi ko naman talaga siya kilala nang personal. At hindi niya naman ako obligasyon, 'di ba?
Pero hindi, e. Sa kaniya ako iniwan nila mama. Dapat sinamahan man lang niya ako.
"Ba't kasi siya umalis!" Nagpapadyak ako at wala akong pake kung naka-dress ako. Sobrang naiinis ako sa kanila. Paano kung may mangyari sa akin rito?!
I've been waiting for an hour but there is no sign of Mang Berto. I suddenly felt scared and have the urge to cry, and before I could stop myself, tears are already streaming down my face.
Ba't kasi niya ako iniwan?
Ibinaon ko ang mukha ko sa aking hita na kanina ko pa yakap-yakap. Biglang may lumabas na tunog sa bunganga ko at nalaman ko na lang na humihikbi na ako. I tried stopping myself. I started wiping my face in an unladylike manner. I even try looking up but the tears won't really stop. What can I do? My mind is in panicked. I can't even think straight!
I'm here alone, scared and stocked in a place I don't even know. I also started thinking those negative scenes I usually watch at TV and movies. Paano kung maulit muli yung nangyari sa akin sa parking lot noong iniligtas ako ni Landon? Paano kung...
Not wanting my imagination go farther, I busied myself crying. Hoping that when I stopped, there's someone who'll take me away from here.
Nasa ganoon akong sitwasyon nang maramdaman kong may kung anong pumatong sa balikat ko.
Tumingala ako kahit na alam kong puro luha na 'yung mukha ko. And then, standing in front of me, is Landon Parker.
Bigla niyang hinatak 'yung isang kamay ko kaya naman muntikan na akong madapa dahilan para sumubsob 'yung mukha ko sa dibdib niya saka ko biglang naramdaman ang mga bisig niyang nakaikot sa katawan ko.
I hugged him-tight. I felt relief. I felt safe at the moment. For the second time, he save me. He rescued me when no one does. Is he the one? My knight in shining armor?
After a few minutes, he let go of me. He cupped my face making me looked at him.
"Sorry," he said sincerely, then he wiped my tears with his hands.
His warm hands touching my face with so much gentleness makes me calm. It's as if I am listening to my favorite song, making me stop from sobbing and my tears from flowing.
"You okay?"
I can't find my voice so I just nod.
He sighed then pull my hand to guide me in his car, his coat still in my shoulders. Once we both inside, he looked at me.
"May alam akong lugar. Doon na lang tayo mag-usap, okay lang? O gusto mo nang umuwi?"
Katulad kanina ay hindi ako nagsalita at umiling na lang. Ayoko pang umuwi. Ayokong harapin 'yung mga magulang ko na iniwan lang ako kanina. Ayoko silang makita.
Pinaandar niya 'yung sasakyan niya. Paherong kami tahimik at pagkalipas ng kalahating oras, huminto ang sasakyan sa isang convenience store.
"Sandali lang," paalam niya saka lumabas.
Pumasok siya sa loob ng convenience store at pagkatapos ng ilang minuto, lumabas siya na may dalang plastik at dalawang stryro ng kape. Napakunot ang noo ko pero hindi na ako nagtanong.
Umandar muli ang kotse at nang huminto ito, nakila ko ang isang park na may playground. Sa gilid nito ay may mga bench at mga lamppost. Palibhasa'y gabi na kaya nagsisimula nang magsialisan ang mga tao. Bumaba siya at binuksan ang pinto para sa akin.
"Tara."
Nauna siyang maglakad habang sumusunod naman ako. Dala niya 'yung mga binili niya kanina. Umupo siya sa isang bench at umupo naman ako sa tabi, suot-suot pa rin 'yung coat niya.
"Ito, o." Inabot niya sa akin yung kape saka yung plasyik pagkatapos niya kunin 'yung isa. Nakita kong siopao pala 'yung laman nu'ng plastik.
"Salamat." Matipid akong ngumiti.
"Sinabi na pala nila mom sa mga magulang mo na ako na ang maghahatid sa'yo."
"Huh?"
"Sinuntok ako ng tatay ko kasi iniwan kita." Nanlaki ang mga mata ko sa nalaman ko.
"S-sorry..."
"Don't be."
Tahimik kaming kumain. Tinitingnan 'yung iilang tao na naglalakad sa park. Napapikit ako nang uminom ng kape na nagdagdag ng init sa katawan ko. Nararamdam ko na namaga ang mata ko dahil sa pag-iyak kanina at sigurado ring namumula ang mga ito kasama ng ilong ko pero pinabayaan ko na lang.
"Sorry ulit," bumuntong-hininga siya. Napatingin ako sa kaniya. "Badtrip kasi ako at sa'yo ko nabunton,"he stop talking. he was hesitated to say something at first but continued. "Tatapatin na kita. Ayoko sa arrangement natin."
Napatingin ako sa kaniya ng kunot ang noo. "Huh?"
"'Yung gusto ng mga magulang natin."
Mas lalong kumunot ang noo ko. "Anong ibig mong sabihin?"
Napaisip ako kung ano 'yung sinasabi niyang 'gusto ng mga magulang namin'. Kung may nabanggit man sina mama bago umalis o nu'ng mga nakaraang buwan pero wala akong maalala.
"Hindi mo alam?" gulat na tanong niya.
"Ang alin ba?" I asked confused.
Bigla akong nakakita ng awa sa mga mata niya. Teka, ano bang nangyayari?!
"Hindi pa pala nila sinasabi sa'yo..."
The next thing I heard make my whole world stop.
"...Naka-arrange marriage tayo."
Muntik ko nang mabitawan agng kape dahil sa sinabi niya. "A-ano?" bulong ko.
I looked at him, searching for a sign that he's joking but there's none. He's serious. I suddenly felt something. Hatred. I felt my blood rising. How could they?! Arranged marriage?! What the fuck! Hindi na ba talaga nila iniisip ang mararamdaman ko? Pinasok nila ako sa isang sitwasyon na hindi ko man lang alam. Hindi ba nila inisip na may plano rin ako sa sarili kong buhay? Paano naman yung mga gusto ko?!
Napangiti ako nang mapait.
"Hindi ko alam kung naikwento na sa 'yo ng parents mo pero sa tingin ko sila dapat magsabi sa 'yo."
Wala akong maisip. Parang nag-malfunction na naman ang utak ko. Ayokong mag-isip ng kung ano tungkol sa mga magulang ko pero parang sobra na sila. Masyado na nilang kinokontrol ang buhay ko.
"Landon," it's amazing how I don't feel anything when I called his name. Maybe I'm this numb at the moment that all that matter is to escape from this shit. I know I should be happy. I'll be marrying an almost perfect man and yet, it felt wrong.
Oo gusto ko si Landon. Baka nga mas malalim pa roob yung nararamdaman ko. Mahal ko na nga 'ata siya. Pero bakit iisipin ko pa lang na makakasal kami dahil lang sa kagustuhan ng mga magulang namin ay para nang pinagsakan ako ng kung anong mabigat sa dibdib ko? Bakit may kirot?
Kinapalan ko na ang mukha ko. "Pwedeng humingi ng pabor."
"Basta ba kaya kong ibigay. Para na rin makabawi ako sa pang-iiwan ko sa'yo." He smiled apologetically.
"May alam ka bang lugay na pwede kong pag-stayan ng kahit ilang araw lang?"
Nag-isip siya panandalian saka muling nagsalita. "Um, pwede ka naman siguro sa condo ko. Hindi naman ako do'n namamalagi ngayon."
I smiled. "Okay na 'yon. Salamat."